بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – هیچ وقت، هیچ وقت، هیچ وقت تا این اندازه به صعود به مرحله دوم جام جهانی نزدیک نبودیم. شاید برای اولین بار باشد که ماشین حساب در دست نداریم تا ببینیم دیگران باید چه کنند و ماهم باید چه کنیم، با رسم شکل حساب و کتاب کنیم، در چه صورتی از گروه خود صعود می کنیم،این بار همه چیز شفاف و روشن است؛ فقط، فقط، فقط باید نبازیم، نبازیم، نبازیم… یک مساوی ما را به مرحله بعد و بازی با هلند می رساند، دیگر چه چیز بهتر از این ؛ کارلوس کی روش هم متخصص بستن عقب زمین است و مساوی گرفتن برایش مثل آب خوردن می ماند.
اما چرا باید قانع باشیم؟ چرا نباید به آرزوهایمان پرو بال بدهیم؟ وقتی رویا، رویای محال نیست و در دسترس است چرا نباید به پیروزی مقابل آمریکا فکر کنیم؟ تیمی که مهدی طارمی را در خط حمله خود دارد که برای هر خط دفاعی در جهان این روزها یک کابوس شبانه محسوب می شود، خیلی راحت می تواند به گل زدن فکر کند. طارمی تنها نیست، سردار آزمون هم در کنار او است، بازیکنی که در بوندس لیگا بازی می کند، بازیکنی که همیشه وقتی لازمش داشتیم، کار را در آورده است. ما علی قلی زاده را داریم، دریبل زنی خلاق که هم خوب عبور می کند، هم خوب پاس می دهد. ما رامین رضاییان را داریم که در این جام جهانی گل زدن را به آن سانترهای زیبایش اضافه کرده، ما روزبه چشمی و سعید عزت اللهی را داریم ، هم شوت زن هستند و هم سرزن. ما میلاد محمدی، احمدنوراللهی، احسان حاج صفی، مجید حسینی و مرتضی پورعلی گنجی را داریم، گلرمان هم نشان داد مطمئن است. تازه روی نیمکت هم کلی شگفت انگیزداریم که می توانند به ما کمک کنند؛ سامان قدوس، علیرضا جهانبخش، کریم انصاری فرد، وحید امیری و …از همه مهم تر ما کارلوس کی روش را داریم. یک مربی که فنش را قبول داریم و این توانایی را دارد که مربی آمریکا را در شطرنج تاکتیکی مات کند.
با مرور همه این اسم ها است که می توانیم به رویاهایمان اجازه بدهیم تا با تردید کمتر، نه تنها به صعود فکر کنیم که حتی به بردن و حتی خوب بردن هم فکر کنیم. درست است که آمریکا تیم خوبی است، مقابل انگلستان نشان داد که خوب می دود و بازیکنان خوبی چون پولسیچ دارد اما خب ما برای صعود به میدان می رویم، صعودی بی مانند که فقط یک امضا برای تحققش فاصله داریم؛ امضای تیم ملی.
افشین خماند
