یادداشت سیدلو درباره وضعیت رئال مادرید / بازگشت به روزهای سخت

سید لاو

سانتی سولاری راست می‌گفت اما به شکلی بسیار اشتباه. ابتدا به دلیل حرف‌هایش به او حمله کردند و سپس به دلیل کاری که انجام داد به او تاختند. سایرین هم تسلیم شدند و راه خود را در پیش گرفتند و به این ترتیب سولاری مانند اغلب مربیان رئال مادرید، تنها ماند. روز شنبه، دو روز پس از آنکه تیم سولاری پس از بازگشت از تعطیلات زمستانی و فتح جام باشگاه‌های جهان، در خانه ویارئال با نتیجه دو بر دو متوقف شده بود، او گفت: «تساوی را نباید دست کم گرفت.» روز بعد، انگار او تسلیم این حرفش شده بود: تیم سولاری در برنابئو با نتیجه دو بر صفر به رئال سوسیداد باخت. به این ترتیب در همان هفته نخست سال ۲۰۱۹، قهرمانی دوباره دور از دسترس به نظر می‌رسید، آن هم در حالی که ۲۰ بازی تا انتهای فصل باقی است.
هم لیگ دور از دسترس شد و هم طرفداران. افراد زیادی به ورزشگاه نیامده بودند و تنها ۵۳۴۱۲ نفر در ورزشگاه حضور داشتند. این دومین بازی کم‌تماشاگر رئال در این فصل بود و حضور تماشاگران در دیدارهای آنها هم به‌صورت میانگین شش‌هزار نفر نسبت به سال گذشته کاهش داشته است. زمانی که روبن پدرو گل دوم را با ضربه سر برای سوسیداد زد و کار را برای رئال تمام کرد، بسیاری از آنهایی که در ورزشگاه بودند مسیر خروج را در پیش گرفتند. برخی‌ها سوت زدند، برخی دستمال سفید تکان دادند، بعضی‌ حتی خواستار استعفای افراد شدند اما اکثر آنها در سکوت ورزشگاه را ترک کردند. آنها به شکلی نمادین تسلیم شده بودند.
حر‌ف‌های سولاری کاملا غیرمنطقی نبود. او یکشنبه در ادامه صحبت‌هایش تاکید کرد تنها افرادی که رقیبان را دست‌کم می‌گیرند آنهایی هستند که هرگز فوتبال بازی نکرده‌اند اما این از آن حرف‌هایی است که نباید به این صراحت زد. به‌زودی، همه داشتند به او حمله می‌کردند. مارکا پاسخ تندی به حرف‌های مربی رئال داد و در صفحه اول به او یادآوری کرد: «سولاری، تو مربی رئال مادرید هستی!» مشکل این است که او مربی این تیم مادرید در این لیگ است، در فصلی که تنها بارسلونا توانسته بیش از نیمی از دیدارهایش را ببرد. تیم مادرید او با شکست نشان داد که واقعا هم نباید تساوی‌ها را دست‌کم گرفت. به همین دلیل مارکا تیتر زد: «برنابئو بی‌دلیل خالی نشده است.»
بخشی از دلیل بسیار ساده است: رئال مادرید در حال حاضر تیم خیلی خوبی نیست.
رئال سوسیداد در حالی به برنابئو آمد که ۱۵ سال بود در این ورزشگاه پیروز نشده بود و در جایگاه پانزدهم جدول قرار داشت؛ تنها سه امتیاز بالاتر از منطقه سقوط. آنها به‌تازگی مربی خود را برکنار کرده بودند. با این حال در عرض سه دقیقه، به گل اول رسیدند. بازی بد شروع شد و بدتر تمام شد.
سریع‌ترین پنالتی که در خانه مادرید علیه آنها گرفته شده بود را ویلیان خوسه به گل تبدیل کرد. بازی سپس به شکل دیوانه‌واری پیش رفت و هر دو تیم می‌توانستند تا چهار گل به ثمر برسانند. بازیکنان مادرید اعتقاد داشتند که داور دو پنالتی را برایشان نگرفته است؛ اولی روی سرخیو راموس و دومی روی وینیسیوس، زمانی که نتیجه همچنان یک بر صفر بود.
بازیکن برزیلی رئال را جرونیمو رویی، دروازه‌بان سوسیداد به زمین انداخت، هرچند که با بازبینی صحنه به نظر می‌رسید که رویی تاثیر کوچکی روی توپ گذاشته است. خوسه لوییس مونوئرا مونترو، داور مسابقه دستور به ادامه بازی داد. این عجیب نبود، عجیب این بود که VAR دخالتی نداشت. امیلیو بوتراگنیو، از مدیران رئال که معمولا هیچ حرفی نمی‌زند، گفت: «ما درک نمی‌کنیم که VAR به چه دردی می‌خورد.» سولاری هم گفت: «اگر وقتی که تا این حد همه چیز آشکار است از آن استفاده نشود که معنی‌اش را از دست می‌دهد.» راموس اسمش را گذاشت «رسوایی».
البته نکات مهم دیگری هم بود که باید به آنها توجه می‌شد. نتایج با سولاری بهتر شده است اما پیروزی‌های رئال باعث نشده که طرفداران از تیم راضی باشند. البته این عجیب نیست. او ده هفته پس از آغاز فصل وارد تیم شد و مربی موقتی بود که دو هفته بعد از انتصابش، مربی دایم شد. او هرگز به‌عنوان راه حل قطعی تیم در نظر گرفته نشده بود. همچنین رئال فصل پیش با اینکه قهرمان اروپا شد اما در لیگ سوم شده بود و ۱۷ امتیاز کمتر از بارسلونا کسب کرده بود. رفتن زین‌الدین زیدان بی‌دلیل نبود. رفتن کریستیانو رونالدو هم همینطور.
سولاری که انگشت اتهام را می‌دید که به سمت او گرفته شده، به این اشاره کرد که تیم را در رده نهم تحویل گرفته و به رده چهارم رسانده و تیم دارد به‌آرامی خود را پیدا می‌کند اما پیروزی‌های رئال به هیچ وجه متقاعدکننده نبوده است. یک بر صفر مقابل رایو، یک بر صفر در خانه اوئسکا، دو بر صفر برابر والنسیا، چهار بر دو در خانه سلتا و دو بر صفر در رویارویی با وایادولید. این نتایج نشان نمی‌دهد که تیم به‌شدت بهبود یافته است. ایبار آنها را با نتیجه سه بر صفر در هم کوبید و بعد هم تساوی دو بر دو در خانه ویارئال از راه رسید. حالا آنها مقابل رئال سوسیداد هم شکست خورده‌اند، در همان روزی که به سولاری گفته شد تساوی نتیجه‌ای پذیرفتنی نیست. نه در خانه رئال و نه در خانه ویارئال. این هفته همه صحبت‌ها باید درباره سویا و اتلتیکو می‌بود اما توجه‌ها به سمت مادرید رفت و آن هم به دلایل بد.
به فهرست بازی‌ها نگاه کنید و سپس به جدول. رئال هشت بازی مقابل تیم‌های رده ۱۱، ۱۲، ۱۳، ۱۴، ۱۵، ۱۷، ۱۹ و ۲۰ انجام داده است. اروپا هم اکسیر درد آنها نبوده است. زسکا مسکو آمد و رئال را سه بر صفر برد. مادرید در لیگ دیگر چهارم هم نیست. در هفته‌ای که تنها دو تیم از هفت تیم بالای جدول پیروز شدند – بارسلونا در خانه ختافه و آلاوس مقابل والنسیا – و در هفته‌ای که سویا و اتلتیکو با هم مساوی کردند که برای هر دو تیم پذیرفتنی بود، مادرید حالا پنجم است. حالا فاصله آنها با بارسلونا ۱۰ امتیاز، با اتلتیکو ۵، با سویا ۳ و با آلاوس یک امتیاز است. آنها به وایادولید نزدیک‌تر هستند تا به صدر جدول.
لیو مسی و لوییس سوارس در برد دشوار دو بر یک مقابل ختافه گل زدند. سوارس گفت: «این از آن بازی‌هایی است که نصف لیگ را به شما می‌دهد.» آنها شانس آوردند که گل اول ختافه مردود اعلام شد. حالا مسی و سوارس روی هم بیشتر از مادرید گل زده‌اند. ربع قرن بود که رئال در این برهه از فصل تا این حد کم گل نزده بود. فصل گذشته، تا کریسمس رونالدو تنها دو گل در لیگ زده بود، ولی جای خالی او به‌شدت حس می‌شود. رئال در این فصل ۲۶ گل زده است. در ۹ فصل حضور رونالدو در رئال، میانگین گل‌های زده این تیم در این برهه از فصل تقریبا ۵۰ بود. روز شنبه در حالی که بیل، ماریانو و آسنسیو مصدوم بودند، نیمکت خالی بود. سکوهای ورزشگاه نیز. درست است که سولاری نیمکت پر از بازیکنی نداشت اما در این فصل به‌ندرت می‌توان عملکرد خوبی از رئال را به خاطر آورد البته به جز بازی با رم.
طبیعی بود که توجه‌ها به پنالتی گرفته‌نشده رئال معطوف شود اما این موضوع مشکلات تیم را پنهان نمی‌کند. تیترهای برخی رسانه‌ها این بود: «دستخوش طوفان»، «افسرده»، «در قعر دره». ال‌پاییس هم نوشت: «واقعیت، تازیانه امید است». اوضاع مادرید خوب نیست.
منبع: گاردین