چرا استقلال و پرسپولیس حذف از آسیا را جدی نمی‌گیرند

حمیدرضا عرب

کنفدراسیون فوتبال آسیا بار دیگر تیم‌های استقلال و پرسپولیس را به حذف از رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا تهدید کرده است. زمانی که برای حسابرسی از این دو باشگاه تعیین شده به نهم شهریورماه سال جاری باز می‌گردد و چنانچه تا ۱۰ روز دیگر این دو باشگاه وضعیت بدهی‌های گذشته خود را مشخص نکنند از گردونه رقابت‌های آسیا حذف خواهند شد.
این تهدید‌ها چندان هم برای مدیران کنونی و مدیران سابق این دو باشگاه واقعه غریبی نیست. کنفدراسیون فوتبال آسیا از ایام دور تا‌کنون بارها این دو باشگاه را به دلیل شفاف نبودن صورت‌های مالی تهدید به حذف از رقابت‌های آسیایی کرده بود و حتی به یاد داریم که فصل پیش استقلال تا آستانه حذف هم پیش رفت که تلاش‌های پشت پرده وزارت ورزش و جوانان (شخص وزیر) در نهایت این تیم را نجات داد وگرنه استقلال همچون سال‌ها پیش -بعد از قهرمانی در لیگ پنجم- که لیست بازیکنان خود را بعد از زمان تعیین شده به کنفدراسیون فوتبال آسیا ارسال کرده بود، از رقابت‌های لیگ قهرمانان حذف می‌شد. رایزنی‌هایی که آمیخته با روابط و فشارهای سیاسی هم بود، در نهایت منجی استقلال شد تا این باشگاه بتواند بار دیگر در بازی‌های لیگ قهرمانان آسیا شانس خودش را آزمایش کند.
از آن‌ سال‌ها که استقلال به دلیل اهمال در ارسال فهرست بازیکنان با تنبیه شدید کنفدراسیون فوتبال آسیا مواجه شد تا امروز زمان نسبتاً زیادی می‌گذرد اما لااقل در ۵ سال اخیر بارها خبرهای اینچنینی درباره حذف استقلال یا پرسپولیس از رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا گوش‌های‌مان را آزرده و روشن هم نیست که چرا در راستای کاستن از این تهدید‌ها و کاهش بدهی‌ها اقدامی بنیادین انجام نمی‌شود؟ در سال‌های گذشته که این تهدیدها بیشتر از گذشته باشگاه‌ها را دربرگرفته، هیچ‌گاه مدیران دو باشگاه مکلف به پرداخت دیون به جا مانده و یا صرف بودجه جاری به شکل منطقی نبوده‌اند و عجیب است که مدیریت در باشگاه استقلال با وجود تهدید جدی فصل پیش بازهم به همان منوال درحال گذار است و تصمیم‌گیران این باشگاه ابتدا مکلف به پرداخت دیون باقی نمی‌شوند و بعد از آن مجوز جذب بازیکنان جدید نمی‌گیرند؟‌!
وقتی تلاش مدیران دو باشگاه برای جذب بازیکنان با قیمت‌های گزاف و گاهاً نامتعارف را می‌بینیم به این نتیجه می‌رسیم که انگار هیچ انگیزه‌ای برای کاستن از این حجم از نگرانی‌ها بابت حذف از رقابت‌های آسیایی به دلیل بدهی‌های انباشته در دو باشگاه وجود ندارد و شاید هم مدیران این باشگاه می‌دانند که سران ورزش با رایزنی‌های دوباره خود سرانجام همه تهدید‌ها را خنثی می‌کنند و وقت و زمان تازه‌ای از کنفدراسیون فوتبال آسیا برای پرداخت دیون به جا مانده می‌گیرند که اینگونه سیری‌ناپذیر به جذب بازیکنان جدید با قیمت‌های گزاف اقدام می‌کنند.
در واقع این سیستم دولتی است که به مدیران باشگاه‌ها اجازه داده بی‌آنکه خود را در مخاطره ببینند، اینچنین به مدیریت سراسر پر ایراد و اشکال خود در حوزه مالی ادامه دهند. بی‌شک اگر استقلال و پرسپولیس با ساز و کار خصوصی اداره می‌شدند یا فرآیندی آنها را در مقابل تصمیمات ریز و درشت پاسخگو می‌کرد و یا مدیران و اعضای هیأت مدیره‌شان سهامداران این باشگاه بودند و در سود و زیان نتایج و موفقیت شریک می‌شدند، هیچ‌گاه این بی‌تفاوتی‌ها رقم نمی‌خورد و تصمیم‌گیران این دو باشگاه با حساسیت و وسواس بیشتری به امور مالی زیر‌مجموعه خود رسیدگی می‌کردند.
تهدید دوباره کنفدراسیون فوتبال آسیا تأییدی است بر این بی‌تفاوتی‌های دامنه‌دار. این تهدید‌ها نشان می‌دهد که وضعیت اداره دو باشگاه هیچ تغییری با گذشته نکرده است و مدیران فعلی نیز ابایی از به جا گذاشتن بدهی به بازیکنان و مربیان خود ندارند و جذب بازیکنان گرانقیمت در نقل و انتقالات جاری را هدفی مهم‌تر و اثرگذار‌تر از پرداخت دیون گذشته یا برجا نگذاشتن بدهی‌های  تازه می‌دانند.