بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – بزرگترین اشتباهی که رونالد کومان می‌تواند در حال حاضر مرتکب شود این است که باخت ۲ بر ۳ یکشنبه‌شب برابر اتلتیک‌بیلبائو در فینال سوپرجام اسپانیا را از آنچه هست بزرگتر و عمیق‌تر جلوه دهد.
همین حالا پس‌لرزه‌هایی از آن را مشاهده می‌کنیم. کارت قرمز لیونل مسی -نخستین اخراج او با پیراهن بارسلونا- را استعاره‌ای از ناامیدی رو به افزایش او و جدایی قریب‌الوقوعش از بارسلونا می‌دانند. بازی بی‌خطر بارسا در نیمه اول را شاهدی برای اینکه تیم جان در بدن ندارد، می‌پندارند و برای همین مربی هلندی را شایسته سرزنش و انتقاد می‌دانند. و این نگرش منفی در جنبه‌های دیگر نیز قابل تسری است.
دچار اشتباه نشوید؛ بارسلونا در این مسابقه بازی خوبی انجام نداد همانطور که در دیدار نیمه‌نهایی مقابل رئال‌سوسیداد دلچسب نبود. این تیم بارسلونا ذاتاً دمدمی‌مزاج است و تنها کاری که کومان می‌تواند انجام دهد تا تیم را تا حدی به ثبات برساند این است که در بیشتر مواقع نسبت به رقیب بازیکنان بهتری دارند و معمولاً بازیکنان بهتر باعث می‌شوند شما از هیچ، چیزی به دست آورید. بارسا نمی‌تواند با یک الگوی مشخص و برنامه‌ریزی‌شده به پیروزی برسد (البته غیر از شیوه امتحان‌شده همکاری مسی و خوردی آلبا) و نمی‌تواند حریفش را از نظر قدرت بدنی از نفس بیندازد. بهترین چیزی که می‌توانید امیدش را داشته باشید این است که عثمان دمبله کمی دفاع حریف را از حالت نظم خود خارج کند تا فضا برای آنتوان گریزمان، پدری و مسی فراهم شود و آنها بتوانند روی نتیجه بازی تأثیر بگذارند، یادتان نرود آن طرف هم باید مارک آندره‌تر اشتگن شگفت‌انگیز بازی کند.
اینطوری هستند و وقتی کومان بتواند این را در تیم جا بیندازد -یعنی کاری که اخیراً در لالیگا کرده- به اندازه‌ای محصول به دست می‌آورند که خودشان را سومین تیم خوب اسپانیا نشان دهند، یعنی چیزی که الان جدول لالیگا می‌گوید اما وقتی حریف آنها را عصبی می‌کند و وقتی مسی آدم فضایی است، آنها آسیب‌پذیر می‌شوند. این را می‌دانستیم، چیز جدیدی نیست و لازم است کومان هم بداند چیزی فراتر از آن نیست.
درباره مسی چه کسی می‌داند در سرش چه می‌گذرد؟
راستش آنطور که من می‌بینم کاملاً مشخص است. او را بشدت تحت فشار گذاشته بودند اما این نخستین نمایش او نیست. او ریسک کرد روی اینکه یک ضربه کوچک به حریف شاید کمی آزادش کند تا بتواند کاری کند و گل مساوی را بزند و اینکه احتمالاً داوران در این مقطع از مسابقه خیلی به او کاری ندارند. قطعاً ضربه آشکارتر و پرقدرت‌تری نسبت به آنچه می‌خواست، به آسیر ویالیبره زد و اخراج شد؛ همین.
با همه این حرف‌ها بیایید برای اتلتیک‌بیلبائو و مارسلینو هم جشن بگیریم. بیایید به خودمان یادآوری کنیم او مربی تیمی در نیمه دوم جدول و مجبور شد در سه بازی‌اش دوبار با بارسلونا و یک‌بار با رئال‌مادرید روبه‌رو شود و با این حال برنامه‌ای ریخت که هر دو را سرنگون کند.
بیایید از این هم شگفت‌زده شویم که بیلبائو با آن سیاست بازیکنان صرفاً باسکی توانسته برابر تیم‌هایی مقاومت کند که از هر گوشه دنیا بازیکن می‌آورند. برای کسانی مثل ایناکی ویلیامز و ایکر مونیاین که تمام سلول‌های‌شان باسکی است، این جام خیلی بیشتر از قهرمانی‌های دیگر که ذره‌ذره‌اش از این طرف و آن طرف جمع شده ارزش دارد. هر مربی بیلبائو چنین آرزویی دارد و مارسلینو خیلی زود به آن رسید؛ جایزه‌اش هم شنیدن صدای ترومپت‌نوازی ویالیبره است، جذاب‌ترین موزیکی که تا به حال شنیده بود.
منبع: ESPN
