بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
به نظر می‌رسد که ما تنهاییم. تعدادی از ستاره‌شناسان اخیرا در یک تحقیق اعلام کرده‌اند تعداد سیاراتی که قابلیت زندگی موجودات فضایی در آنها وجود دارد، بسیار کمتر از چیزی است که ما تصور می‌کنیم. به گزارش یو.اس.اس تودی، تیموتی لیونز، یکی از همکاران دخیل در این تحقیق که بیولوژیست دانشگاه کالیفرنیاست، می‌گوید: «تصور کنید که یک منطقه قابل سکونت شبیه زمین برای زندگی موجودات هوشمند پیدا کنید. نتایج ما نشان می‌دهند که اکوسیستم‌های پیچیده‌ای شبیه زمین نمی‌توانند به تعداد زیاد در کهکشان‌ها وجود داشته باشند.» مشکل کجاست؟ این تحقیق می‌گوید وجود گازهای سمی در اتمسفر اکثر سیارات مانع از این می‌شوند که زندگی بر روی آنها برای موجودات فضایی و موجودات دارای زندگی هوشمند، مناسب باشد. به طور سنتی، اکثر تحقیقات در مورد سیارات با قابلیت زندگی موجودات فضایی، متمرکز بر روی چیزی بود که دانشمندان آن را «منطقه قابل سکونت» می‌نامیدند؛ منطقه‌ای که دارای آب مایع بر روی سطح سیاره‌اش باشد. اما براساس مطالعات جدید، این سیارات در صورت داشتن آب مایع، تنها قابلیت زندگی موجودات اندکی مثل تک‌سلولی‌ها و نه موجودات پیچیده مثل حیوانات یا موجودات هوشمند را دارند. بنابراین، طبق تحقیقات اخیر، حتی اگر بسیاری از سیارات دارای آب مایع هم باشند، بسیاری از آنها دارای اتمسفری مملو از گازهای سمی هستند. نویسندگان و محققان این تحقیق نوشته‌اند: «برای حفظ آب مایع در سطح بیرونی سیاره‌های قابل سکونت، آنها باید ١٠هزار مرتبه بیشتر از کره‌زمین دی‌اکسید کربن داشته باشند.» ادوارد شویترمان، یکی از نویسندگان این تحقیق که در ناسا هم فعالیت دارد، می‌گوید: «این حد از دی‌اکسیدکربن، بسیار فراتر از حد مجاز گازهای سمی برای زندگی حیوانات و انسان‌ها یا موجودات پیچیده‌ای شبیه آنهاست.» بنابراین، تنها یک‌سوم سیاراتی که ما به‌عنوان سیارات «قابل سکونت» می‌پنداریم که دانشمندان تعداد آنها را تاکنون حدود ۴هزار سیاره تخمین زده‌اند، می‌توانند برای زندگی موجودات پیچیده مثل ما مناسب باشند. تیموتی لیونز می‌گوید: «این نخستین باری است که محدودیت‌های فیزیولوژیکی در زمین به‌عنوان پارامترها و شاخصه‌هایی برای تخمین زندگی موجودات فضایی در سایر نقاط جهان مورد توجه قرار می‌گیرد.» ادوارد شویترمان می‌گوید که «این تحقیقات نشان می‌دهد سیاره ما تا چه حد خاص و نادر است و باید تا حد امکان از آن محافظت کنیم و تا جایی که ما می‌دانیم، زمین تنها سیاره در جهان است که می‌تواند قابلیت زندگی انسان‌ها را داشته باشد.» در سال ١٩۵٠، «انریکو فرمی»، فیزیکدان برنده جایزه نوبل، یک سوال بسیار ساده و البته با مفاهیمی عمیق پرسید که به نظر یکی از مهمترین پازل‌های علمی است: آیا حیات خارج از کره‌زمین وجود دارد یا نه؟ داستان به زمانی برمی‌گردد که او به همراه چند نفر از همکارانش در آزمایشگاه ملی لوس‌آلاموس در نیومکزیکو موضوع بشقاب‌پرنده‌ها را مطرح می‌کنند. آقای «فرمی» باور داشت که فرازمینی‌ها وجود دارند. نظر او این بود که با وجود عمر طولانی جهان و اندازه بسیار بزرگ و گسترده آن، با وجود صدها‌میلیارد ستاره که فقط در کهکشان راه شیری هستند، بنابراین، احتمالا تنها کره‌زمین نیست که شرایط خاصی دارد و باید در نقاط دیگر جهان نیز موجودات زنده‌ای باشند. این موجودات زنده ممکن است گونه‌های هوشمندی باشند که به اندازه کافی پیشرفت کرده‌اند و دانش و فناوری لازم برای سفر فضایی را هم داشته باشند. آنها تا حالا باید در کل کهکشان مهاجرت کرده باشند، اما پس آنها کجا هستند؟ اخیرا هم استفن هاوکینگ، استدلال‌های مشابهی را مطرح کرده بود. او گفته بود: «به عقیده من، اعداد و احتمالات به تنهایی فکر کردن در مورد بیگانگان را منطقی نشان می‌دهند.» هاوکینگ همان استدلال «فرمی» را بیان می‌کرد که گستردگی عظیم جهان، این موضوع را تضمین می‌کند که ما در جهان تنها نیستیم. اما برخی از ستاره‌شناسان معتقدند: «این‌که تاکنون ما پیامی از فرازمینی‌ها دریافت نکرده‌ایم، تنها به این دلیل است که فرازمینی‌ها وجود ندارند!»
