بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -روزنامه گاردین در یادداشتی به قلم “ایوون رابرتزگ” به موضوع زنان و تصویری که از خود دارند و استفاده تجاری از این مفهوم پرداخته است.
بخش‌هایی از این یادداشت را به نقل از شرق می‌خوانیم.
«آینه، آینه روی دیوار، کسی مثل خودم نمی‌بینم…». این پیامی است که روی جلد جدیدترین نسخه مجله «استایلیست»، مجله هفتگی زنان، چاپ شده است.
لیزا اسمسارسکی، سردبیر این مجله، فمینیستی است که هوشمندانه و با بهره‌گیری از روش‌های خلاق و تخیل‌برانگیز از مجله‌اش برای ترویج تفکر خود استفاده می‌کند، درحالی‌که خوانندگان آن چالش‌های شخصی و فردی خود را دارند و بسیاری از مشکلات آنها ریشه در مسائل اجتماعی و سیستمیک دارد
درآمد پایین، تبعیض و همان چیزی که خانم اسمسارسکی هفته گذشته از آن با عنوان «بحران سلامت روان» یاد کرد و ریشه‌اش به دیدگاهی درباره زیبایی زنانه برمی‌گردد که معیار را بسیار سفید، بسیار لاغر و بسیار آراسته‌بودن زنان می‌داند.
او به نتیجه نظرسنجی اخیر شرکت Dove، تولید‌کننده لوازم آرایشی و بهداشتی پرداخته است که نگره استفاده از زنان «واقعی» در تبلیغات این شرکت را توجیه و تقویت می‌کند.
۷۰ درصد از زنان گفته‌اند که احساس نمی‌کنند رسانه‌ها یا تبلیغات معرف خود آنها باشند و از لحاظ قومیت، شکل بدن، سن یا احتمال معلولیت هیچ تنوعی در تصویر زنان وجود ندارد.
بنابراین استایلیست کمپینی ابتکاری با عنوان «زنان عشق» را راه‌اندازی کرده است تا خود و «همه رسانه‌هایی که به فکر چگونه معرفی‌کردن زنان هستند» را به چالش بکشد.
این نشریه در کمپینی در شبکه اجتماعی با عنوان ShowUs# نیز با Dove همکاری می‌کند. کمپین یادشده آرشیوی از عکس‌های جدید گتی‌ایمیجز و Girlgaze است و توسط زنان ۳۹ کشور انتخاب شده است «تا نشان بدهد زنان واقعا چگونه هستند… و زنان زیبایی را با عبارت خود تعریف کنند».
(چرا زیبایی؟ چرا شخصیت یا قدرت یا استقلال نباشد؟).
ورونیکا یوکو که پس از ابتلا به مننژیت باکتریایی در ۱۵ سالگی زخم‌های شدیدی برداشته است، یکی از ورزشکاران پارالمپیک در رشته ورزش‌های سه‌گانه است که می‌خواهد به ShowUs# نشان بدهد «در زخم‌های ما قدرت وجود دارد».
لتیشیا «عاشق زندگی است که می‌خواهد به ShowUs# نشان بدهد زیبایی در ۶۷سالگی تعطیل نمی‌شود». این روش بیش از آنکه در پی عادی‌سازی بحث تنوع باشد، حمایت‌گرانه و از موضع بالاست. آیا لحن کلی ShowUs# همین نیست؟
این کمپین که بخشی از کمپین «زنان عشق» مجله استایلیست محسوب می‌شود، پنج وعده داده است؛ این پنج وعده عبارت‌اند از:
شمول‌گرایی (معرف همه زنان بودن و یک برنامه عکاسی ماهانه با استفاده از زنان «واقعی» و متنوع)
و همچنین واقعیت (با شعار «ما اطمینان خواهیم داد که هرگز رؤیای غیرممکنی را نفروشیم»)؛
مسئولیت‌پذیری و حمایت؛ به‌چالش‌کشیدن «برندها، رسانه‌ها و افرادی که از
احترام‌گذاشتن به زنان و بیان حقیقت در معرفی آنان سر باز می‌زنند»
و بالاخره آموزش‌دادن – آموختن به همه که برای برطرف‌کردن «بحران اعتمادبه‌نفس» چه چیزی لازم است.
همه این موارد البته تحسین‌برانگیز است (و البته پیروی از سنتی که مجلات دیگری مانند Msmagazine و Spare Rib ابداع کرده‌اند) و شاید به این معنا باشد که شرکت‌هایی که تاکنون در مجله استایلیست تبلیغ می‌کردند، ممکن است تصمیم بگیرند کسب‌و‌کار سودآور خود را به جای دیگری منتقل کنند؛
اما آیا در این عصر گیاهخواری و ضدیت با پلاستیک آنها هم تصمیم خواهند گرفت نام تجاری ظاهرا «اخلاقی»تری برای خود برگزینند؟
موارد یادشده به آن بستگی دارد که مجله چقدر جدیت دارد تا بتواند بر نظام‌های قدرت موجود فایق آید و بتواند تعریف تازه‌ای برای موجودیت زنانه ارائه کند، تاجایی‌که زنان این دستورالعمل را درونی کنند و به ارزش‌های خود پی ببرند.اما آیا نیت مجله استایلیست اهمیتی دارد؟
بله که دارد.
تاریخ طولانی فمینیسم نشان می‌دهد به‌راحتی با شرایط مختلف سازگار می‌شود، پیام رادیکال از آن برداشت می‌شود؛ اما خود آن کالا می‌شود… شاید استایلیست دم از به‌زانو‌درآوردن قدرت بزند، اما باید دید تا چه اندازه فراتر از ظواهر به زنان اعتمادبه‌نفس می‌دهد و آیا کالاهای گران‌قیمتی که تبلیغ می‌کنند، فروختن رؤیایی ناممکن به زنان نیست؟…
روزی فراخواهد رسید که در مجلات، رسانه‌های اجتماعی و فرهنگ عامه، زنان واقعیت خود را می‌بینند و با کمال میل در مقابل آن مقاومت می‌کنند که دیگران برای سود از آنها بخواهند آدم دیگری باشند.
