بهترین هوادار دنیا کیست؟ ۶۰/ کیلومتر، ۱۱ ساعت پیاده‌روی برای تماشای بازی

وقتی یک هوادار فوتبال علاقه به تیمش را «دلیل زندگی» توصیف می‌کند، احتمالاً انگ مبالغه به او زده می‌شود اما ماریوالدو فرانسیسکو دا سیلوا کارهایی در زندگی‌اش کرده که این ادعا را به خوبی ثابت می‌کند. این برزیلی هوادار اسپورت رسیفه هرگز یک بازی خانگی تیمش را از دست نمی‌دهد و این اگرچه چندان خارق‌العاده به نظر نمی‌رسد اما اینکه برای تماشای هر بازی در استادیوم اسپورت ۶۰ کیلومتر را در ۱۱ ساعت پیاده طی می‌کند، بی‌نظیر است. برای همین از وقتی او به عنوان نامزد جایزه بهترین هوادار فیفا معرفی شد، سیل حمایت و توجه از سوی صدها هزار نفر به سوی او روانه شد. ماریوالدو کمی بعد از آنکه این جایزه را به دست آورد، گفت: «خودم را آماده کرده بودم که آرام بمانم اما وقتی نامم را در میان نامزدها شنیدم، همه چیز یادم رفت. می‌خواستم بپرم، فریاد بکشم و وحشی بازی در بیاورم! شنیدم چند نفر می‌گفتند آرامشت را حفظ کن. هنوز خودم را جمع و جور نکرده بودم که نام من را به عنوان برنده اعلام کردند برای همین نشنیدم. بعد ناگهان دیدم دست‌اندرکاران اسپورت به طرفم آمدند و گفتند برنده شده‌ام، برگشتم و به صفحه مانیتور نگاه کردم و دیدم رود گولیت نام من را می‌برد. نام من! دوباره هیجان‌زده شدم، از خوشحالی داشتم منفجر می‌شدم. گریه‌ام گرفت. خیلی خیلی خوشحال شدم. خدا را شکر، خدا را شکر. باورم نمی‌شد چنین اتفاقی برای من افتاده. هنوز هم باورم نمی‌شود، آیا خواب می‌بینم؟ هنوز هم منتظرم از خواب بیدار شوم. لطفاً به من بگویید اینها واقعیت دارد؟» بعد از آنکه مطمئن شد در مراسم بهترین‌های سال فیفا سهمی داشته، درباره عشقش به اسپورت و اینکه چطور به مسابقات این تیم می‌رود، حرف زد: «از وقتی مادرم من را به دنیا آورد، طرفدار اسپورت بودم. همیشه برای تماشای بازی‌های این تیم رفته ام، قبلا در اولیندا زندگی می‌کردم و برای دیدن بازی پیاده می‌رفتم که فقط سه ساعت طول می‌کشید. من با مادرم زندگی می‌کنم، او همه چیز من است. ۱۲ سال قبل گفت آرزویش این است که بقیه عمرش را در پومبوس زندگی کند بنابراین به آنجا رفتیم. باز هم برای تماشای بازی‌ها می‌رفتم، با اتوبوس و گاهی ماشین می‌گرفتم اما در سال ۲۰۱۶ کارم را از دست دادم. ما خیلی فقیر هستیم، من پول کرایه اتوبوس را نداشتم. زندگی من، مادرم و باشگاه اسپورت رسیفه است. دعا کردم و ناگهان به این فکر افتادم که من سالم هستم، دو پای سالم دارم و یک چارچوب ذهنی درست. بنابراین از سال ۲۰۱۷ پیاده رفتن را شروع کردم. من یک کیف‌بندی دارم با یک بارانی در هوای ابری و یک کلاه در هوای آفتابی. آب و چند تا بیسکوییت هم می‌برم. ۶۰ کیلومتر است، ده و نیم ساعت طول می‌کشد. هیچ‌وقت پول بلیت مسابقه را نداشته‌ام اما خدا مراقبم بوده و هرگز یک بازی را از دست نداده‌ام. همیشه یک نفر بوده که برایم بلیت خریده، یک فرشته نگهبان، من نمی‌توانم سخاوت مردم را توصیف کنم.» ماریوالدو شاید به ورزشگاه برود و از مانع بلیت عبور کند اما چطور بر می‌گردد؟ او توضیح می‌دهد: «گاهی اوقات من را می‌رسانند اما بیشتر پیاده بر‌می‌گردم. وقتی می‌بریم بیشتر از پیاده روی لذت می‌برم (می‌خندد) چون تاریک شده باید صبر کنم تا صبح. به یک سوپرمارکت شبانه روزی که خیلی دور از استادیوم نیست، می‌روم و روی یک نیمکت استراحت می‌کنم و با حرف زدن با کارکنان فروشگاه وقت می‌گذرانم. پارسال گلوبو یک مستند درباره‌ام ساخت، بعد از آن خیلی‌ها می‌خواهند من را برسانند. اسپورت به من بلیت می‌دهد و بعد از نامزدی جایزه فیفا، اوضاع خیلی بهتر شده. همه من را می‌شناسند، می‌خواهند عکس بگیرند و بعضی‌ها هم پیشنهاد دادن دوچرخه و امکانات می‌دهند اما من به خاطر اینها یا شهرت این کار را نکرده‌ام فقط به خاطر عشقم به اسپورت بود.» با وجود سختی‌های بی شمار زندگی او یکی از قدردان‌ترین آدم‌هایی است که می‌شود دید و هرگز در طول زندگی امیدش را از دست نداده: «بگذارید یک چیزی بگویم، وقتی بچه بودم همیشه گرسنه بودم اما همیشه خوشحال بودم. شاید خیلی‌ها بگویند: تو فقیر هستی، هیچ چیز نداری، این کار و آن کار را نکرده‌ای و برای همین نباید رضایت داشته باشی اما من یک آدم ساده هستم و همیشه راضی‌ام.» منبع: فیفا