به بهانه بازی پشت درهای بسته / فوتبال مهمتراست یا تماشاگران؟

ریچارد هال

سایت بدون -فوتبال همیشه یک قابلیت بی‌نظیر داشته است، اینکه هر کسی که پایش را از خط سفید رد کرده و وارد زمین شده را به عطشی برطرف نشدنی برای کسب پیروزی دچار می‌کند. این خصلت فوتبال را در پارک‌ها، مراکز تفریحی و در مسابقات آماتوری هم می‌بینیم. بازی اخیر اینتر در لیگ اروپا به دلیل شیوع ویروس کرونا در ایتالیا پشت درهای بسته سن‌سیرو برگزار شد و این یک خلاصه از وضعیتی است که این روزها ایتالیا را در بر گرفته و احتمالاً به زودی سایر کشورهای اروپایی هم دچارش خواهند شد. این بازی اگرچه حال و هوای بازی‌هایی که در ورزشگاه‌هایی مملو از جمعیت برگزار می‌شود را نداشت اما باز هم توانست ثابت کند که فوتبال هنوز هم زیباست حتی بدون هوادارانش.
اینجا دو مسأله هست که باید روشن شود. یکی در مورد ویروس کرونا و دیگری ذهنیتی که درباره فوتبال بدون تماشاگر وجود دارد و شاید بسیار بدتر از مورد اول باشد. به شخصه من به عنوان نویسنده مطلب باید بگویم که به دلیل شیوع ویروس کرونا، سفرهایم به ورونا، جنوا و میلان لغو شده است. ناراحتی و نارضایتی از وضعیت به وجود آمده در فوتبال کاملاً محسوس است، درست همانطور که آثار بزرگ یک ویروس از کنترل خارج شده بر زندگی مردم حس می‌شود. درباره کرونا، پزشکان و پرسنل درمانی صلاحیت بیشتری برای صحبت کردن دارند. در مورد برگزاری بازی‌های بدون تماشاگر هم همه چیزهایی که گفته و انجام شده محض تأمین امنیت و سلامت مردم بوده است اما درباره ذهنیتی که در مورد بازی‌های بدون تماشاگر وجود دارد لازم است چیزهایی بگویم.
به عنوان خالق سایت «اولترای جنتلمن» من زمان زیادی را صرف بررسی «کورواها» (سکوهای پشت دروازه‌ها که در ایتالیا معمولاً محل استقرار اولتراها و هواداران است) کرده‌ام بخصوص در اینتر. سؤال این است که ما چطور باید به بازی‌ها پشت درهای بسته نگاه کنیم؟ خب هرچه نباشد قرار است این داستان برای بازی فردا شب دربی ایتالیا میان یوونتوس و اینتر هم تکرار شود و جز آن چهار بازی دیگر هم بدون تماشاگر برگزار می‌شود.
اینتر در حالی در لیگ اروپا مقابل لودوگورتس بازی کرد که تنها صدایی که به گوش می‌رسید، صدای فریاد بازیکنان بر سر هم‌تیمی‌‌های‌شان بود. این بازی مانند یک میهمان خانگی بدون موسیقی بود که میهمانانش در سکوت حرکات موزون انجام می‌دادند. خب، پس ما چه چیزی آموختیم؟ چیزی که ما از این بازی یاد گرفتیم این است که برای بازیکنان عمل به وظایف تعهدات‌شان اهمیت دارد. آنها خواهان کسب پیروزی هستند و حتی اگر تماشاگر هم در ورزشگاه نباشد صددرصد به وظایف‌شان عمل می‌کنند. نماینده بلغارستان با وحشت بازی نکرد و حریف ایتالیایی‌اش هم انسجام داشت اما فرق این بازی با بازی رفت دو تیم چه بود؟ اینتر بازی را برد، بازیکنانش جشن گرفتند و نشان دادند که کسب پیروزی برای‌شان مهم بوده است. آیا هیجان و جذابیت بازی همانقدر بود که ورزشگاه پر از تماشاگر می‌شد؟ خیر اما آنقدرها هم کمتر نبود. آیا اگر اولتراها در کوروا حضور داشتند، بازی حال و هوای متفاوتی نداشت؟ انصاف می‌گوید، بازیکنانی که با وجود فشار کمتر، عملکرد خوبی نداشتند باید پاسخگو باشند. با این حال ما فهمیدیم که فوتبال فقط در حضور هوادارانش خلاصه نمی‌شود. ما باید درک کنیم که حضور تماشاگران در ورزشگاه الزاماً باعث ارتقای ۵۰ درصدی عملکرد تیم‌ها نمی‌شود بلکه ممکن است نهایتاً ۵ درصد عملکرد آنها را بهبود بخشد. به همین دلیل برخورداری از امتیاز بازی در خانه اهمیت دارد.
بازی اینتر و لودوگورتس نشان داد که لیگ اروپا هنوز هم برای بازیکنان اهمیت دارد و از آنجایی که فشار کمتری روی آنها بود، عملکردشان کمی بهتر بود. این بازی اگرچه فشارهای خاص خودش را داشت اما از آن جنگ‌های گلادیاتوری نبود. چیزی که دیدیم اجرای اصول فوتبال و یک بازی زیبا بین دو تیم بدون حضور تماشاگران‌شان بود. شاید شما انتظار یک تحلیل تاکتیکی را داشتید اما من فکر می‌کنم که این موضوع خیلی مهم‌تر بود. پس دیگر انگیزه و تعهد بازیکنان را به خاطر نبودن تماشاگران در ورزشگاه نباید زیر سؤال برد.
منبع: فوتبال ایتالیا