جوابی به مسعود ده نمکی / لیاقت تیم ملی یمن فراتر از دلسوزی ماست

۱/دوست دارم ویدئوی ده نمکی از جلوتر ببینم،از جایی که بحث سر بازی با یمن باز می‌شود تا بدانم ده‌نمکی چگونه به این جواب رسیده،شاید مسیر مصاحبه به گونه‌ای باشد که آدمی در نقش اجتماعی ده‌نمکی گریزی جز جواب این‌گونه دادن نداشته باشد اما در حالت کلی به این گونه نگاه ،جوابی مختصر دارم

۲/بارها لعنت‌کردم کسی را که اول بار مقابل واژه Fair play نوشت ؛بازی جوانمردانه،ما در ورزش حرفه‌ای به دنبال جوانمردی نیستیم،نهایت آرزوی ما انصاف و بازی منصفانه است،آن چه ما از جوانمردی می‌خواهیم اولا شخصی می‌شود دوما گاهی در کانتکس ورزشی تبانی تعریف می‌شود

۳-شعاری کردن ورزش هیچ گاه میسر نبود ،حتی تاریخ ورزش پهلوانی ما جز چند قله،همان ها که می‌شناسیم پر از نامردی ها،پهلوان اول های نامردی که رقیب را در مسیر با خنجری در پشت حذف می‌کردند و …در پهلوانی‌ترین رشته ورزشی ما لااقل به ازای هر داش‌آکل یک کاکا رستم یافت می‌شود

۴-ورزش و فوتبال منطق خاص خودش را دارد،دنیای رقابتی آن با ترحم فاصله بسیار دارد،مدارا و پهلوانی با یمن می‌تواند معادل ظلم و ناپهلوانی با ویتنام داشته باشد و این خود بی‌انصافی بزرگتری است

۵-فوتبال و ورزش منطق خاص خودش را دارد،ترحم در ورزش خودش بار بیشتری داردتا شکست…شکست یک سوی رقابت است اما احساس این که به ما رحم شده ،ما را آن‌قدر کوچک دانستند که همه توانشان را خرج نکردند هیچ کجای هضم فرهنگ هواداری ورزش نیست

۶-تیم ملی یمن اکنون تماشاچی صرف نیست،نماینده دارد،فرصت تلاش دارد،فرصت جنگ دارد،فرصت مبارزه،فرصت بودن این خودش غرور انگیز است،این غرور را با حرف‌هایی از این دست که آن‌ها ترحم انگیز هستند خدشه‌دار نکنیم

۷-اگر بخواهیم تلخ‌ترین تصویرهایی که در عمرم دیده‌ام را بشمارم حتما یکی تصویر آن دختر بچه یمنی است که روی تخت بیمارستان با دنده‌های بیرون زده،می‌خندد،بین خودمان باشد با آن عکس گریه کردم اما تیم ملی یمن را شایسته ترحم نمی‌دانم …لیاقت آن‌ها فراتر از دلسوزی ماست

افشین خماند