خدای فوتبال یک قهرمانی به لیونل مسی بدهکار است

سایت بدون مسى، آرژانتین. همان همیشگى. همان پازل حل نشده و نا موفق. مسى طى همه ى این سال ها، بارها در رده باشگاهى جام ها را درو کرده. کلکسیون افتخارات خودش و باشگاهش را رنگارنگ و سنگین کرده اما در رده ملى… همواره ناکام. بله، شاید حضور در فینال جام جهانى یا کوپا آمِریکا براى هر بازیکنى آرزو باشد. اما براى او نه. اویى که با مارادونا مقایسه مى شود.

واقعیت اینست که بازنده فینال ها جایى در خاطر ها نخواهند داشت. القاب “بازنده سر بلند” یا “شکست خورده سر افراز” چیزى جز تعارف و التیام زخم بازنده نیست. در حقیقت “ایستاده مردن” هرگز اتفاق نمى افتد. کمتر کسى است که از حذف شده ها در یادبود ها سخن بگوید و کمتر کسى است که حتى به یاد بیاورد مثلا پاى دیگر فینال جام جهانى دو هزار و ده یا جام باشگاه هاى اروپاى سه سال پیش چه تیم هایى بوده اند! اما در مورد قهرمان، همه چیز فرق مى کند. تمام بازى هاى تیم قهرمان تا سال ها باز بینى و تحلیل مى شود. تک تک بازیکنانشان، حرکاتشان، حتى تعویض شدن ها. اصلا دوربین هاى بیشمار این روزها در ورزشگاه ها کارشان همین است. ثبت صحنه هایى که نسل هاى بعد آرزوى تماشا کردنشان را خواهند داشت. اما تصاویر ضبط شده همان دوربین ها از بازنده ها تبدیل مى شود به صحنه هایى که کسى آن ها را به یاد نمى سپارد.

در مورد مسى اما همه چیز فرق مى کند. بعد از باخت آرژانتین جوان شده برابر برزیل میزبان، باز صحنه هایى از لحظات گوناگون شکست آلبی‌سلسته در ادوار و جام هایى که مسى ناکام از کنارشان رد شده، دست به دست مى چرخد. روى وبسایت هاى خبرى گوناگون، صفحات روزنامه هاى ورزشى از قاره امریکا تا قلب اروپا، حتى فضاى مجازى و شبکه هاى اجتماعى. دوباره بحث مسى طلایى بارسا با مسى در سایه تیم ملى شده یکى از ترند هاى روز. و هر جا هم که نام مسى باشد مگر مى شود از کنار نام رقیبش، رونالدو به راحتى عبور کرد. بوسه رونالدو بر جام اولین دوره لیگ ملت هاى اروپا شده دست مایه فخر طرفداران کریس. او با پرتغال به قله رسیده اما مسى هربار از فتح آن عاجز مانده. تا انتها رفته و از آن بالا سقوط کرده.

گویا این جام، براى ستاره هاى بارسلونا خوش یمن نبوده. سوارز که با از دست دادن پنالتى اولش تیمش در مرحله قبل منجر به حذف اروگوئه شده و مسى برابر آلیسون بکر مجددا ناکام مانده. کوتینیو که به درهاى خروجى باشگاه نزدیک تر از همیشه است اما به لطف درخشش هاى بابى فیرمینیو و ژسوس تا فینال رفته.

طعنه سنگین دیگرى براى مدیران و طرفداران کاتالان ها. دلایل بیشمارى براى ناکامى این اعجوبه ى فرا زمینى در عرصه ملى مى توان متصور شد. از نا کوک بودن همیشگى ساز دیگران با لئو. از یک دست نبودن تیم. از پوست اندازى نسل آرژانتین… . مسى سى و چند ساله شده و هنوز جامى با تیم کشورش فتح نکرده.

 شاید براى همه ى ما هم عصران مسى حسرت بزرگ آن لحظه باشکوه بلند کردن کاپ قهرمانى در قامت کاپیتان آرژانتین هرگز تعبیر نشود و چه فاجعه ى بزرگى. که اگر این چنین بشود خداى فوتبال به او و دستانش در لباس رهبرى تیم ملى، حداقل یک جام بدهکار خواهد بود. تا ابد.

حامد صادقیان