بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – در گفت‌و‌گوی جمعه شب مهران مدیری با علیرضا بیرانوند در برنامه تلویزیونی «دورهمی» عبارتی از زبان دروازه‌بان پرسپولیس مکرراً بیان شد و مضمون آن حد و مرز نداشتن آرزوهای وی بود. در شبی که سنگربان اول تیم ملی به طورمستقیم و غیر‌مستقیم از افراد متعددی انتقاد کرد، شاید عبارت فوق نیز محلی بر خودستایی وی شود و برخی بگویند او آرزوهای محالی دارد و خود را بزرگتر از آنچه هست، می‌پندارد اما حتی کریس رونالدو که بیرانوند با مهار پنالتی او در جام جهانی ۲۰۱۸ صاحب شهرتی جهانی شد، تک‌تک اجزای اعتبار بین‌المللی‌اش را مدیون همان دستورالعملی است که بیرانوند برای خود قائل است، اینکه هرگز سقفی برای امیال حرفه‌ای و یک نقطه حداکثر را برای دستاوردهای مورد‌نظرتان قائل نشوید زیرا همیشه احتمال دارد قدرتی که در ذات وجودتان هست، بیشتر از آن باشد که خود تصور می‌کنید.
قصه بارها شنیده شده
عبور «علی بیرو» از راه‌های تنگ و صعب و غلبه او بر سخت‌ترین مشکلات برای تبدیل شدن به ستاره مسلمی که می‌شناسیم، به قول خود او بارها گفته و شنیده شده و او نماد کنونی همه دلاوری‌هایی است که در سرزمین قهرمان‌پرور لرستان همواره جاری و ساری بوده است اما اینکه او خودش را گم نکند و همچنان به دنبال ایده‌های تازه و فتح خاکریز‌های جدید ورزشی باشد، خبر از وجود مردی می‌دهد که سقف‌های فعلی‌اش را همچنان کم و کوتاه می‌پندارد و طرز تلقی‌اش این است که پروازهایی بلندتر از این هم برای او متصور است. انتقال به انتورپ بلژیک در تابستان سال آینده و بازی در تیمی که اینک مارک ویلموتس آن را هدایت می‌کند، بخشی از بزرگ‌نگری‌های او و گوشه‌ای از هدف‌گذاری‌های وی برای مطرح شدن هرچه بیشتر است. اگر او در این تیم بدرخشد، در یک اروپای فاقد دروازه‌بانان برجسته بی‌شمار و دچار فقر نسبی در زمینه سنگربانان جوان به درجاتی متعالی‌تر خواهد رسید. بیرانوند شاید الیسون بکر وار در تیمی مثل لیورپول عضو نشود اما از هیچ‌یک از دروازه‌بانان شاخص فعلی جهان فاصله چشمگیری ندارد و جای او در میان ۳۰ سنگربان نخبه فعلی دنیا تضمین شده است اما منوط بر اینکه بر کارش تمرکز کند و مثل یک سال اخیر نباشد که به سبب توجه بیش از حدش به مسأله لژیونر شدن برخی گل‌های بد و ساده را خورده است که آدمی در حد و اندازه‌های بیرانوند نباید آنها را پذیرا شود. درسی که جامعه ورزشی از بیرانوند می‌گیرد بدون مرز بودن آرزوها است و درسی که جامعه به وی می‌دهد، صدیق بودن و فقط بعضی رازها است که او پاره‌ای از آنها را در برنامه «دورهمی» بیهوده باز کرد و نحوه زندگی او در فوتبال اروپا ثابت خواهد کرد که تا چه حد در مسیر رسیدن به بزرگی‌های هرچه بیشتر موفق خواهد شد. سنگربانان دیگری مثل حقیقی، مکانی و امیر عابدزاده هم در سال‌های اخیر لژیونر شده‌اند و «داوری» هم یک ایرانی‌تبار است که سال‌ها در آلمان و سوئیس دروازه‌بانی کرده است اما حضور «مرد بدون سقف» ایرانی در فوتبال اروپا چیز دیگری است زیرا او اصلاً بر کم و چیزهای کوچک قانع نیست و می‌خواهد بزرگترین دروازه‌های جهانی را فتح کند.
