بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – کریستیانو رونالدو یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال است و پنج بار هم توپ طلا را فتح کرده است. اما هوگو آویرو، برادر کریس، زندگی سخت‌تری داشته است.
هوگو که ۱۰ سال بزرگ‌تر از کریستیانو است، زمانی خودش هم فوتبال بازی می‌کرد، اما در اواخر دهه ۱۹۹۰ بود که درگیر الکل و مواد مخدر شد.
البته خانواده آنها ژن اعتیاد را داشت و ژوزه دینیس آویرو، پدرشان هم الکلی بود.
اما با حمایت کریستیانو بود که هوگو ۴۶ساله، از اعتیاد به الکل و مواد مخدر پاک شد و حالا مدیر موزه CR7 در مادیرا در پرتغال است.
این دو نفر حالا با هم صمیمی هستند و رونالدو پدرخوانده پسر هوگو نیز هست. آنها زیاد با هم به سفر می‌روند. در مراسم توپ طلای سال ۲۰۱۷ هم هوگو حاضر بود. او سوار بر هواپیمای شخصی کریستیانو آمده بود.
رابطه صمیمی این دو در فینال لیگ قهرمانان در سال ۲۰۱۴ به نمایش درآمد، زمانی که رئال مادرید با درخشش کریستیانو رونالدو، توانست اتلتیکو مادرید را در ورزشگاه استادیو دا لوز با نتیجه چهار بر یک شکست دهد. او پس از قهرمانی برادرش را مقابل دوربین‌ها در آغوش گرفت.
کریستیانو در آن هنگام به برادرش گفت که به قولش عمل کرده و با رئال مادرید فاتح لیگ قهرمانان شده است و حالا زمان آن رسیده که هوگو هم به وعده‌اش عمل کند و الکل و مواد مخدر را کنار بگذارد. این درخواست سختی از هوگو بود؛ او سال‌های زیادی را با اعتیاد گذرانده بود. اما هوگو به این قولش وفادار ماند و از آن هنگام، با حمایت کریستیانو، مواد مخدر را کنار گذاشته است. البته همه معتادان می‌دانند که ترک کردن کار آسانی نیست و این کار کریستیانو را پررنگ می‌سازد.
هوگو در همان سالی به دنیا آمد که ژوزه دینیس، پدرشان، به همراه ارتش پرتغال به آنگولا رفت. او پیش از ۱۷سالگی مدرسه را ترک کرد و در یک کارخانه تولید آلومینیوم مشغول به کار شد و بعدتر مسئولیت یک تیم نقاشی ساختمان را به عهده گرفت.
اما مشکلات برای هوگو از راه رسیدند. او ابتدا به سراغ مواد مخدر رفت. هوگو در آن هنگام فوتبال خیابانی بازی می‌کرد و می‌گویند که بازیکن خوبی هم بود. او یک مهاجم چپ‌پا بود و در لیگ‌های غیررسمی سانتو آنتونیو به میدان می‌رفت. ژوئل سانتوس، دوست قدیمی او می‌گوید که هوگو مقابل بازیکنانی که از او بزرگ‌تر بودند، عالی کار می‌کرد: «با هوگو در آن هنگام هنوز دوست نشده بودم. اما همه آنهایی که او را می‌شناختند می‌گویند که او فوتبالیستی بهتر از رونالدو بوده است.»
اما کارلوس پریرا، رئیس باشگاه ماریتیمو که رونالدو را به‌خوبی می‌شناسد، می‌گوید: «این روزها، مردم می‌گویند که هوگو بازیکن خوبی بود، اما این ربطی به فوتبال رونالدو ندارد. هوگو یک بازیکن خیابانی بود. او بازی می‌کرد، ولی اعتیاد به الکل هم داشت. وقتی رونالدو بازی می‌کرد، در یک باشگاه ساختاریافته با مربی و مدیر حضور داشت. این سبک متفاوتی از فوتبال است. هوگو شاید تکنیک خوبی داشت، اما او فوتبالیست خیابانی بود و به شکل آماتور مقابل دوستانش بازی می‌کرد. او اصلاً شبیه رونالدو نبود.»
دینیس، پدر این دو نفر، تأثیر بسیاری روی آنها داشت. وقتی کریستیانو داشت فوتبالیست حرفه‌ای می‌شد، با خود عهد کرد که هرگز الکل ننوشد، چرا که دیده بود اعتیاد به الکل چگونه خانواده‌اش را تا مرز نابودی پیش برد. اما هوگو مانند پدرش، الکلی شد.
وقتی رونالدو ۲۰ سالش بود، دینیس به دلیل نارسایی کبد در اثر مصرف الکل درگذشت و نتوانست پیشرفت خارق‌العاده پسرش را ببیند. این روی رونالدو تأثیر بسیاری داشت. دولورس، مادر رونالدو می‌گوید: «کریستیانو دید که الکل و مواد مخدر روی نزدیکانش چه اثر بدی می‌گذارد. این یکی از دلایلی است که باعث شده او امروز اینجا باشد. دینیس آنقدر الکل نوشید که زودهنگام از دنیا رفت و همین باعث شد کریستیانو بسیار اندوهگین شود. کریستیانو بارها و بارها به پدرش گفته بود حاضر است خرج درمانش را بدهد، اما دینیس به نوشیدن ادامه می‌داد. او تازه ۵۲ سال داشت که درگذشت. کریستیانو رابطه‌ای بسیار صمیمی با پدرش داشت. او دوست داشت پدرش زنده بماند و ببیند که امروز به چه جایگاهی رسیده است. این خیلی تأسف‌بار است.»
کریستیانو و پدرش در جوانی همیشه پیش هم بودند. در شش تا نه‌سالگی کریستیانو بود که دینیس مسئول تدارکات تیم آندورینیا در فونچال بود. با وجود مرگ او در سال ۲۰۰۵، رونالدو گفته است: «البته که مرگ پدرم روی همه چیز تأثیر گذاشت. اما من می‌دانستم که این غم تمام می‌شود و مهم‌ترین چیز این است که به کارم ادامه دهم.»
وقتی کریستیانو در ۱۱سالگی به لیسبون رفت، در ماه ۱۷۰ پوند دستمزد می‌گرفت. در آن هنگام، زندگی هوگو داشت از کنترل خارج می‌شد. دولورس دریافته بود که باید کاری انجام دهد و پسرش را به مرکز ترک اعتیاد فرستاد: «من پولش را دادم تا او به نزد یک متخصص برود و درمان شود. من در آن هنگام خدمتکار بودم و درآمدم در ماه فقط ۴۰۰ پوند بود و مجبور شدم پول قرض کنم.»
اما هوگو بعد از ترک به روزهای اعتیاد برگشت. این بار برادر او بود که نگذاشت زندگی او هم مانند پدرشان نابود شود و هزینه درمان او را پرداخت کرد. دولورس می‌گوید: «کریستیانو ۱۶ سال داشت. او پول بیشتری درمی‌آورد و هزینه درمان برادرش را داد. تردیدی نیست که آن پول هوگو را نجات داد. اگر کریستیانو فوتبالیست نشده بود، اوضاع بسیار متفاوت می‌شد.»
هوگو در مستندی که در سال ۲۰۱۵ درباره کریستیانو ساخته شده، درباره این مشکلش صحبت کرده است. او گفته است که زندگی در محله‌ای که فروشندگان مواد مخدر مرتباً به سراغش می‌رفتند، کار آسانی نبوده. پریرا، دوست هوگو می‌گوید: «رونالدو دو خواهر داشت که با آنها بسیار صمیمی‌تر از هوگو بود، چرا که برادرش داشت تبدیل به فردی مانند پدرش می‌شد. دور و بری‌های هوگو افراد متفاوتی بودند. آنها معتادان محله بودند و همیشه الکل می‌نوشیدند و مواد مخدر مصرف می‌کردند.»
ژوائو اورنلاس، هم‌محله‌ای آنها هم همین را می‌گوید: «رونالدو خوش‌شانس بود و هوگو بدشانس. هوگو مواد مخدر را امتحان کرد و درگیرش شد. او یکی دو بار از خانه خودشان سرقت کرد تا پول خرید مواد مخدر را جور کند. اما او امروز حالش خوب است. او آدم خوبی است و دیگر پاک شده است. تفاوت این است که هوگو همیشه در همان محله زندگی می‌کرد. اما رونالدو در ۱۲سالگی به لیسبون رفت. او در لیسبون آسایش بیشتری نسبت به این محله داشت. در آنجا، افراد بیشتری حواسشان به رونالدو بود. او باید مقررات را رعایت می‌کرد. از آن هنگام بود که همه چیز تغییر کرد.»
پریرا، رئیس ماریتیمو هم می‌گوید: «رونالدو بخت متفاوتی نسبت به هوگو داشت. هوگو همیشه در آنجا زندگی کرده بود. او در آن محیط مانده بود. اما از وقتی رونالدو کودک بود، همه دریافته بودند که استعداد خاصی دارد. افراد زیادی حواسشان به او بود و از او مراقبت می‌کردند. او را خوب پرورش دادند و کاری کردند که حس کند فرد خاصی است. او به این ترتیب مسیری متفاوت از برادر و پدرش در پیش گرفت.»
منبع: The Sun
