بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – پرسپولیس بدون زهردارترین بازیکنش، آل کثیر که به دلیل محرومیت در استودیوی تلویزیون در تهران نشسته بود، حریف اولسان نشد و برای دومین بار در سه سال اخیر در حسرت قهرمانی آسیا ماند. گل‌محمدی در غیاب آل کثیر، امیری و پهلوان تلاش کرده بود با انتخاب ترکیبی متفاوت مسیری به سوی موفقیت باز کند، ولی وزن خط حمله پرسپولیس پایین‌تر از آن بود که برای بردن بازی سختی مثل فینال آسیا کافی باشد. پرسپولیس مطابق انتظار با چیدمان ۱-۳-۲-۴ به زمین رفت و اولویتش در شروع کنترل اولسان بود. مدافعان و هافبک‌ها با بازی فشرده تلاش می‌کردند فضایی به مهره‌های تهاجمی حریف ندهند و پرسپولس به هیچ وجه دوست نداشت گل اول بازی را بخورد. این احتیاط در زمان حملات هم آشکار بود و آنها به ندرت با بیش از سه بازیکن در حمله شرکت می‌کردند. این تدبیر تا حدودی کارساز بود و کمی از ضرب اولسان را گرفت، با این حال تیم کره‌ای در نیم ساعت اول توانست دو بار دروازه لک را به طور جدی تهدید کند. در ادامه به تدریج از شدت بازی اولسان کاسته شد و پرسپولیس توانست پیش از پایان نیمه کمی حریف را تحت فشار بگذارد. بهترین سناریو برای پرسپولیس خط دفاع اولسان در بازی نیمه‌نهایی حین بازیسازی اشتباهات مهلکی داشت و پرسپولیس امیدوار بود این اتفاق در فینال هم تکرار شود. در دقیقه ۴۵ سرانجام این هدیه از راه رسید و پارک جو هو تحت فشار دو بازیکن پرسپولیس توپ را پشت محوطه جریمه به عبدی سپرد. دو مدافع میانی اولسان که کاملاً غافلگیر شده بودند فرصتی برای واکنش مناسب نداشتند و عبدی پس از چند قدم پیشروی توپ را به گوشه دروازه فرستاد. این بهترین سناریوی ممکن برای پرسپولیس بود؛ اگر آنها می‌توانستند در فاصله کوتاه تا پایان نیمه اول مقاومت کنند. ولی این برتری چند دقیقه بیشتر دوام نداشت و با اولین حمله اولسان، نوراللهی مرتکب خطای پنالتی شد تا دو تیم با تساوی به رختکن بروند. رمضانی، تعویض بی‌اثر اولسان نیمه دوم را هم مثل نیمه اول تهاجمی شروع کرد و این بار توانست بدون دردسر زیادی خط دفاع پرسپولیس را باز کند. خطای هند شیری، درست مثل پاس غلط نیمه اول پارک جو هو، اشتباهی نبود که بتوانید در مسابقه‌‌ای در سطح فینال لیگ قهرمانان آسیا مرتکب شوید و بهای آن پیش افتادن اولسان بود. از این لحظه بازی کنترلی پرسپولیس توجیهی نداشت و این تیم مجبور بود جلو بکشد. گل‌محمدی لحظاتی بعد آرمان رمضانی، تنها مهاجم روی نیمکت را هم به زمین فرستاد، ولی او نتوانست روی توپ‌های بلند چندان اثرگذار باشد و گره بازی را باز کند. اولسان که پس از طی مسیری فرسایشی به فینال رسیده بود در نیمه دوم تحلیل رفت و سرمربی این تیم تلاش کرد با اضافه کردن هافبک‌های جدید از فشار پرسپولیس بکاهد. در طرف دیگر هافبک‌های پرسپولیس تلاش می‌کردند در زمان حملات خودشان را به محوطه جریمه اولسان برسانند و جور مهاجمان را بکشند. با این حال حملات پرسپولیس به خطرات زیادی ختم نشد و دروازه‌بان اولسان تنها روی شوت نوراللهی به دردسر افتاد. آمار چه می‌گوید؟ بر اساس آماری که سایت AFC منتشر کرد، پرسپولیس با مالکیت ۵۷/۳ درصد بیشتر از اولسان صاحب توپ بود. به نظر می‌رسد این برتری نتیجه تلاش پرسپولیس در نیمه دوم برای جبران گل دوم اولسان باشد، ولی آنها کلیدی که بتواند دفاع حریف را باز کند در اختیار نداشتند. در عوض اولسان در آیتم‌های تهاجمی برتری آشکاری نسبت به پرسپولیس ثبت کرد. تیم کره‌ای ۱۲ شوت داشت که ۵ تا از آنها در چارچوب بود، ولی پرسپولیس با وجود ۹ شوت تنها دو ضربه به چارچوب داشت. در آمار این بازی نکته دیگری که به چشم می‌خورد سانترهای پرشمار پرسپولیس است. در برابر ۹ سانتر اولسان که یکی از آنها به پنالتی دوم ختم شد، پرسپولیس ۲۶ سانتر داشت که تنها ۱۱/۵ درصد آنها دقت داشته و به مقصد رسیده است. آمار بالای سانترهای پرسپولیس بیشتر به اواخر بازی برمی‌گردد که آنها امیدی به کارهای ترکیبی نداشتند و می‌خواستند رمضانی و عبدی را با توپ‌های بلند تغذیه کنند، ولی این ترفند با هوشیاری مدافعان اولسان و خروج‌های دروازه‌بان این تیم بی‌نتیجه ماند. آنچه پرسپولیس کم داشت برای بردن یک فینال مهم نیاز به توانایی یا ویژگی خاصی دارید که پرسپولیس آن را در اختیار نداشت. پرسپولیس نه مهاجم فرصت‌طلبی داشت که بتواند برخلاف جریان بازی دروازه حریف را باز کند، نه در فاز دفاع بدون اشتباه بود که جور وزن پایین خط حمله‌اش را بکشد. برخلاف اولسان که تیم متوازنی بود و روی نیمکت هم مهره‌های خوبی داشت، یحیی با تیم ناقصی به دوحه رفته بود. در چنین شرایطی تنها در صورتی می‌توانید برنده باشید که بی‌نقص بازی کنید یا اتفاقات به نفع شما رقم بخورد که هیچکدام از آنها رخ نداد. تقدیم دو پنالتی به حریف، پرسپولیس را در شرایط سختی قرار داد و در ادامه بازی هم حریف هیچ اشتباهی مرتکب نشد تا جام به اولسان برسد.
آرمن ساروخانیان/ ایران ورزشی
