بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
کسانی که در این دوره ثبت نام می‌کنند، ۱۱ ماه سخت کار می‌کنند تا مدرک معتبر و باارزش «فوزبال لهرر» یا همان «معلم فوتبال» را به دست آورند
نیتان سلت
سایت بدون – برای درک درست و واقعی علت موفقیت مربی‌های آلمانی در مقایسه با رقبای اروپایی، باید به کلن بروید و به طور خاص به شهر بن. بیشترین دلیل شهرت بن به خاطر وجود «خانه بتهوون» است، موزه‌ای که برای بزرگداشت محل تولد این آهنگساز فوق‌العاده بنا شده است. از نظر فوتبالی اما شهرت بن به چیزی بیش از موسیقی مربوط می‌شود. در این شهر آکادمی هنس وایس وایلر وجود دارد، محل برگزاری معتبرترین دوره مربیگری فوتبال در آلمان. آنقدر این آکادمی در کارش موفق بوده که در جهان سرآمد شده است. در واقع از سال ۱۹۴۷ گذراندن این دوره سخت ۱۱ ماهه باعث می‌شده کسانی که آن را با موفقیت سپری کنند، تعیین‌کننده استانداردهای مربیگری باشند. هانسی فلیک و توماس توخل که شب گذشته در فینال لیگ قهرمانان اروپا روی نیمکت تیم‌های بایرن‌مونیخ و پاری‌سن‌ژرمن نشستند، فارغ‌التحصیل این آکادمی هستند، همینطور یولین ناگلزمان مربی لایپزیش که تا نیمه‌نهایی رفت و یورگن کلوپ که فصل قبل قهرمان این رقابت‌ها شد و امسال با لیورپول به قهرمانی لیگ برتر دست یافت. موفقیت آنها اتفاقی نیست. حضور در این دوره به خودی خود ارزش خاصی ندارد اما به خاطر سختی‌های زیادش، عبور از آن سخت است. هر سال ۲۴ مربی معرفی می‌شوند. هدف ساده است اما راه رسیدن به آن اصلاً کسانی که در این دوره ثبت نام می‌کنند، ۱۱ ماه سخت کار می‌کنند تا مدرک معتبر و باارزش «فوزبال لهرر» یا همان «معلم فوتبال» را به دست آورند. دوران پرو لایسنس یوفا معمولاً ۲۴۰ ساعت کار لازم دارد تا مربی‌ها طی کنند و مدرک درجه یک اتحادیه فوتبال اروپا را دریافت کنند اما در آکادمی هنس وایس وایلر حدود ۸۰۰ ساعت کار لازم است تا مربی، فارغ‌التحصیل شود. بر اساس آمار تا سال ۲۰۱۳ هزار مربی از این مرکز دانش‌آموخته شدند و جای تعجب نیست که مربی‌های آلمانی یک سر و گردن از رقبای خود بالاتر هستند. همین فلیک را نگاه کنید و راهی که تا رسیدن به فینال دیشب در لیسبون طی کرده است. او در ۱۸ سالگی پیشنهاد رفتن به اشتوتگارت را رد کرد تا دوره آموزشی برای کارمندی بانک را به پایان برساند. فلیک که حالا ۵۵ ساله است، بیش از ۱۰۰ بازی در خط میانی بایرن‌مونیخ انجام داد اما حضورش در این تیم پر از مصدومیت بود. در سال ۱۹۹۰ از بایرن جدا شد، کمتر از ۵۰ بازی برای کلن انجام داد و در نهایت تصمیم گرفت در ۲۷ سالگی بازی را کنار بگذارد. این تصمیم برای آن گرفته شد که یک مغازه لوازم ورزشی به همراه همسرش بزند ضمن اینکه مربیگری را در تیم آماتور ویکتوریا بامنتال آغاز کرد. در سال ۲۰۰۰ به هوفنهایم رفت و این تیم را به دسته چهارم صعود داد. سه سال بعد او از آکادمی هنز وایس وایلر مدرک مربیگری گرفت. این دوره به او کمک زیادی کرد و کارش را به عنوان کمک مربی و مدیر ورزشی ردبول سالزبورگ در زمان مربیگری جووانی تراپاتونی آغاز کرد که به قول خودش تأثیر زیادی در پیشرفت فلسفه تاکتیکی او داشت. پشت پرده بودن خیلی به کارش آمد. کارمند سابق بانک توانایی‌هایش را افزایش داد و فلسفه‌اش را تقویت کرد تا در بازگشت به بایرن اینطور رقبا را از پیش‌رو بردارد. از سال ۲۰۰۶ دستیار یوآخیم لوو در تیم ملی آلمان بود و کار با لوو به پیشرفتش کمک زیادی کرد. با کسب تجربه قهرمانی در جام جهانی ۲۰۱۴ آموخت چگونه باید برنده شود. با وجود آنکه قبل از آمدن به بایرن تنها پنج سال سابقه مربیگری داشت، وقتی بعد از اخراج نیکو کوواچ از او خواسته شد جایگاهش را ارتقا دهد و مسئولیت تیم را بپذیرد، پذیرفت. اتفاقات بعد همه را متعجب کرد جز «معلمان فوتبال» در بن. آنها احساس مشابهی داشتند وقتی دیدند توخل دروازه‌های جدید به روی پاری‌سن‌ژرمن گشود، ناگلزمان باارزش‌ترین سرمایه مربیگری جهان شد و کلوپ نخستین قهرمانی لیورپول در لیگ برتر را بعد از ۳۰ سال به این تیم هدیه داد. الیور بیرهوف مهاجم سابق تیم ملی آلمان قبل از نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان گفت: «این لحظه فوق‌العاده‌ای برای فوتبال آلمان است. ما خوشحالیم، نه تنها به خاطر اینکه دو تیم در نیمه‌نهایی داریم بلکه سه مربی آلمانی و خیلی از بازیکنان ملی‌پوش ما در این مرحله حساس و مهم حضور دارند.» توخل از کلاس ۲۰۰۶ و ناگلزمان از کلاس ۲۰۱۳ هفته قبل در لیگ قهرمانان تاریخ را از نو نوشتند، هرگز پیش از این اتفاق نیفتاده بود که سه مربی آلمانی در جمع چهار تیم پایانی لیگ قهرمانان حضور داشته باشند. آخرین بار که دو مربی آلمانی برای قهرمانی اروپا مقابل هم قرار گرفتند، در سال ۲۰۱۳ بود که بایرن یوپ هاینکس در ویمبلی مقابل بوروسیا دورتموند کلوپ قرار گرفت. سرنوشت مشابهی هم برای فلیک و توخل رخ داد. درباره اینکه در سال گذشته چهار تیم انگلیسی به فینال لیگ قهرمانان و لیگ اروپا راه یافتند، حرف‌های زیادی زده شد اما مربی هیچ‌کدام از چهار تیم انگلیسی نبودند. لیورپول با کلوپ و تاتنهام با موریسیو پوچتینوی آرژانتینی در فینال لیگ قهرمانان حاضر شدند و آرسنال با اونای امری اسپانیایی و چلسی با مائوریتزیو ساری ایتالیایی در فینال لیگ اروپا با یکدیگر روبه‌رو شدند. هیچ مربی انگلیسی قهرمان لیگ قهرمانان یا لیگ برتر نشده؛ از سال ۱۹۹۲ که این رقابت‌ها تغییر شکل یافته‌اند. سر الکس فرگوسن، مربی افسانه‌ای اسکاتلندی در سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۸ با یونایتد قهرمان این رقابت‌ها شد، در واقع هر جا که رقابت سخت شده و پای مربی‌های نخبه به میان آمده، مربی‌های انگلیسی کم آورده‌اند. تکنولوژی قدرت سوق دهنده فوتبال در تمام لیگ‌ها به حساب می‌آید و آنالیز تیم‌ها و بازیکنان و تاکتیک‌های حریف عمیق‌تر و دقیق‌تر شده است. کلاس ۲۰۱۳ ناگلزمان که مربی لایپزیگ در آن پشت سر مربی سابق شالکه، دومنیکو تدسکو قرار گرفت، به «نسل لپتاپ» مشهور شده است. ناگلزمان به خاطر نگاه نوآورانه خود به زمین تمرین مورد تحسین قرار گرفته است از جمله اینکه یک مانیتور بزرگ در اختیار دارد و صحنه‌ها و نکات کلیدی تمرین را برای بازیکنانش دوباره می‌گذارد. او هفته گذشته با ۳۳ سال جوان‌ترین مربی شد که به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا راه یافته هرچند به استاد سابقش، توخل باخت. مربی فعلی پاری‌سن‌ژرمن نخستین فرصت مربیگری را ۱۳ سال پیش در تیم ذخیره‌های آگزبورگ به ناگلزمان داد. یکی از بخش‌های کلیدی مدل مربیگری در آلمان همزمان با تغییر نگرش در این کشور در حدود سال ۲۰۰۰ همزمان شد. آلمان در گروه A مسابقات یورو ۲۰۰۰ آخر شد و این تصمیم برای دگرگونی کامل گرفته شد. فدراسیون فوتبال آلمان بازیکنان بومی پرورش یافته بیشتری می‌خواست و برای همین همه تیم‌ها در دو دسته اول فوتبال ملزم به تأسیس آکادمی شدند. همه این تیم‌ها مربی می‌خواستند و ناگهان به اندازه تأکید بر پرورش بازیکنان جوان، به پیشرفت مربی‌های جوان هم اصرار شد. اتفاقی نیست که توخل و ناگلزمان از تیم‌های جوانان به تیم‌های اول راه یافته‌اند و همچنان می‌درخشند. شاید حدود ۸۰۰ ساعت وقت گذاشته باشند اما حالا بقیه اروپا سر کلاس معلمان فوتبال درس می‌آموزند. منبع: دیلی میل
