بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – همه پزشکان در روزهای ماه مبارک رمضان باید پاسخگوی پرسش های متعدد بیماران در مورد تاثیر روزه داری روی روند بیماری ها باشند.
حملات افت قند خون در مورد بیمارانی که دچار دیابت نوع یک هستند یعنی آن دسته که در کودکی یا نوجوانی به بیماری مبتلا شده‌اند و از ابتدا انسولین دریافت می‌کنند، رایج است، اما پس ازمدتی که از شروع بیماری می‌گذرد علائم افت قند خون در این بیماران مخفی می‌ماند و به عبارتی بیمار بدون این‌که متوجه شود دچار افت قند می‌شود. با این وصف افت قند خون که یکی از خطرناک‌ترین عوارض دیابت است به عنوان اصلی‌ترین خطر روزه‌داری باید مورد توجه باشد و بیمارانی که سابقه حملات افت قند دارند تا حد امکان باید از روزه‌داری امتناع کنند.
بیشتر بیماران مبتلا به دیابت تیپ یک یا بیماران تیپ ۲ که تحت درمان با انسولین هستند، برای اجتناب از افت قند، میزان انسولین روزانه را کاهش می‌دهند. گرچه با این روش احتمال وقوع حمله افت قند کم می‌شود، ولی کنترل دیابت ضعیف می‌شود و در ضمن بیمار مستعد ابتلا به کمای کتواسیدوز دیابتی که واقعه‌ای بسیار خطرناک در این نوع دیابت است، خواهند بود.
همه دیابتی‌ها در مدت زمان بین افطار تا سحر باید آب فراوان بنوشند، زیرا کم آبی در ایجاد عوارض دیابتی بسیار دخیل است.
در حین روزه‌داری با استفاده مرتب از دستگاه گلوکومتر، بیمار می‌تواند از بالا رفتن یا پایین آمدن قند خون خود با خبر شده و اقدام لازم را به عمل آورد.
بیمارانی که از داروهای دسته گلی‌بن‌کلامید استفاده می‌کنند: اگر روزانه یک بار این دارو را استفاده می‌کنند باید آن را قبل افطار استفاده و میزان آن را براساس گلوکومتری روزانه تنظیم کنند. در مورد بیمارانی که دو بار در روز از این داروها استفاده می‌کنند، باید نصف دوز صبحگاهی را قبل سحر و معادل دوز مصرفی شب را ابتدای افطار مصرف کنند.
کسانی که سه بار در روز به میزان یک قرص
۵۰۰ میلی‌گرم متفورمین می‌خورند باید دو قرص از این دارو را در آخر افطار و یک قرص را پایان سحری بخورند.
بیماران دیابتی تیپ دو که انسولین مصرف می‌کنند باید انسولین طولانی اثرشان را قبل افطار بزنند و انسولین کوتاه اثرشان را قبل از وعده‌های غذا مثل روزهای معمولی بزنند با این تفاوت که انسولین کوتاه اثر وعده صبح را باید به میزان نصف همیشه و قبل سحر بزنند.
