یادداشت روز/ این تیم ویلموتس است نه کی روش

آرمن ساروخانیان/ایران ورزشی

ورزش جهان -دومین بازی تیم ملی با هدایت ویلموتس هم با نتیجه نسبتا خوبی به پایان رسید و حالا بازار مقایسه داغ است: تیم کی‌روش بهتر بود یا تیم ویلموتس؟ مربی بلژیکی چه تحولی در تیم ملی به‌وجود آورده؟ تیم ملی در این دو بازی نسبت به جام ملت‌های آسیا پیشرفت داشته یا تضعیف شده؟
پیش‌شرط ورود به این بحث‌ها این است که بپذیریم تیمی که در ورزشگاه سئول بازی کرد، تیم ویلموتس است. سرمربی جدید تیم ملی قطعا در تمرینات و اردوهای اخیر خواسته‌هایش را به بازیکنان منتقل کرده، ولی هنوز زود است که این تیم را تیم ویلموتس بدانیم. او حتی برای دعوت از بازیکنان هم ترجیح داد سراغ فهرست جام ملت‌ها برود و تنها یکی دو بازیکن جدید به این جمع اضافه شد. البته تغییرات شروع شده و نشانه‌هایی از ایده‌های این مربی را می‌توان در همین بازی‌ها دید، ولی برای اینکه تحولات در تیم نهادینه شود و بتوانیم تیم ملی را تیم ویلموتس بدانیم، هنوز باید چند ماه دیگر صبر کنیم.
مربی بلژیکی هنوز در مرحله آزمایش و خطاست، چه از نظر ترکیب چه از نظر سیستم بازی. در جریان برد پرگل مقابل سوریه، تیم ملی عمدتا با آرایش ۳-۳-۴ بازی کرد، ولی ویلموتس در دومین بازی ترجیح داد چند سیستم مختلف را محک بزند.
تیم ملی بازی را با آرایشی شروع کرد که به ۲-۴-۴ خطی یا ۱-۱-۴-۴ شباهت داشت. در میانه زمین ابراهیمی و حاجی‌صفی در عرض همدیگر بازی می‌کردند و دو مهاجم تیم ملی هم تقریبا روی یک خط بودند، هرچند در صحنه‌هایی طارمی عقب می‌نشست.
در نیمه دوم آرایش تیم ملی با آمدن نوراللهی به ۱-۳-۲-۴ تغییر کرد. در دقایق بعدی تغییرات ترکیب و جابه‌جایی بازیکنان ادامه داشت و ویلموتس تلاش می‌کرد تیمش را در قالب‌های مختلف ببیند. از خلال این تغییرات می‌توان به چند ایده رسید که می‌توان آنها را تحولات ویلموتس نسبت به دوره کی‌روش دانست.
تیم ملی بازی را با پرس شدید از زمین کره شروع کرد. این ایده در دقایقی از بازی به تناوب دیده شد. امکان پرس حریف سرسختی مثل کره برای ۹۰ دقیقه وجود ندارد، ولی این بازی نشان داد که ویلموتس ابایی از بالا بازی کردن تیمش ندارد.
در تیم کی‌روش خط پرس تیم معمولا نیمه زمین بود و او ترجیح می‌داد فضایی را برای حریف خالی نگذارد. تنها پس از جام جهانی روسیه بود که مربی پرتغالی با هدف قهرمانی در جام ملت‌ها رویکرد تیمش را تغییر داد.
به نظر می‌رسد ویلموتس از همان شروع تصمیم گرفته فوتبال ماجراجویانه‌تری را دنبال کند. این را می‌توان ادامه مسیری دانست که کی‌روش پس از جام ملت‌ها شروع کرد یا به نام مربی بلژیکی نوشت که می‌خواهد تیمش تهاجمی باشد و بیشتر ریسک کند.
مالکیت ۵۱ درصدی تیم ملی نشانه تغییر دیگری در تیم ملی و به معنی تلاش برای حفظ توپ بالاتر است. کی‌روش اصراری به بازی مالکانه نداشت و حملات سریع را برای رسیدن به خواسته‌اش کافی می‌دانست.
اگر کی‌روش هنوز روی نیمکت تیم ملی بود، قطعا چنین درصدی از مالکیت به ثبت نمی‌رسید. بالا رفتن مالکیت توپ ایران نتیجه پرس بالا و تلاش برای بازیسازی از خط میانی است.
درباره سیستم موردعلاقه ویلموتس هنوز نمی‌توان با اطمینان صحبت کرد، ولی با آنچه در دو بازی اخیر دیده‌ایم احتمال می‌رود سیستم پایه تیم ملی ۱-۳-۲-۴ باشد. تیم ملی در دوره کی‌روش بدون شماره ده بازی می‌کرد، ولی با شیفت روی بازی مالکانه و استفاده از مثلث میانی با راس جلو، تیم ویلموتس نیاز به یک شماره ده خیلی خوب دارد. علیرضا جهانبخش، سامان قدوس و اشکان دژاگه اگر آماده باشد، هرکدام می‌توانند این نقش را به عهده بگیرند. شاید هم مربی بلژیکی بتواند گزینه جدیدی برای این پست کلیدی پیدا کند.
این تغییرات روی فاز دفاع هم قطعا تاثیر می‌گذارد. اگر اولویت کی‌روش گل نخوردن بود و آرایش ۳-۳-۴ را هم با هدف بستن تمام فضاها انتخاب کرده بود، ویلموتس چنین اولویتی ندارد.
فرصت‌هایی که کره روی دروازه بیرانوند داشت و باز شدن دروازه تیم ملی پس از پنج بازی نشان می‌دهد که فاز دفاع ممکن است در دوره ویلموتس استحکام دوره کی‌روش را نداشته باشد.
با شروع بازی‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ و تماشای بازی‌های تدارکاتی بعدی، دقیق‌تر می‌توان درباره ویلموتس و ایده‌هایش صحبت کرد. او پس از بازی یک بار دیگر تاکید کرد که روی بازی تهاجمی اصرار دارد و این یعنی شروع یک فصل جدید برای تیم ملی.