سایت بدون – یک بار دیگر روح نیمار در میهمانی حاضر میشود. او بازی رفت پاریسنژرمن با بارسلونا در مرحله یکهشتمنهایی لیگ قهرمانان اروپا را از دست داد مثل بازیهای مهم دیگری که در چند فصل اخیر در لیگ قهرمانان از دست داده. حداقل یک اتهام بزرگ که همیشه متوجه او بوده، از نیمار رفع میشود و هیچ کس نمیتواند مثل سالهای گذشته ادعا کند این یک مصدومیت «دیپلماتیک» است برای اینکه او بتواند به برزیل برگردد و در جشنهای معروف کشورش شرکت کند. به دلایل آشکار ناشی از شیوع ویروس کرونا امسال خبری از کارناوال نیست علاوه بر آنکه بازیکنی که تازه ۲۹ ساله شده، به این آگاهی رسیده که استعداد فوقالعادهاش با محدودیت زمانی مواجه است.
نیمار در اینستاگرامش نوشت: «خیلی ناراحتم، درد زیادی دارم و گریهام به راه است. دوباره باید برای مدتی از کاری که بیشترین لذت را از آن میبرم، دور باشم. گاهی از سبک بازی خودم ناراحت میشوم چون دریبل میزنم و من را میزنند. نمیدانم مشکل از من است یا کاری که در زمین انجام میدهم.»
حرفهای او آغازگر بحث جذابی است چون در این تردیدی نیست که روی نیمار زیاد خطا صورت میگیرد. بازیکنان رقیب سعی میکنند به روشهای جوانمردانه و اگر نشد غیراخلاقی او را متوقف کنند و او استثنا نیست. هیچ بازیکن مستعد و خوش تکنیکی در تاریخ فوتبال نبوده که همراهش مأموران مهار سختگیر و بیرحم نباشند.
در واقع شاید هیچ زمانی بهتر از زمان حال برای بازیکنی با خصوصیات نیمار وجود نداشته. بعضی از قدیمیها صحبت میکنند از اینکه امثال نیمار و حتی لیونل مسی چند دهه قبل اصلاً نمیتوانستند بازی کنند مگر اینکه سبک بازیشان را به طور کامل منطبق کند چون قبل از این سبکهای بسیار خشونت بارتری برای بازی مقابل این نوع بازیکنان در نظر گرفته میشد. آنطور که موراکی سانتانا، متخصص آمادگی جسمانی سابق تیم ملی برزیل گفته، مسافتی که بازیکنان تراز اول فوتبال طی میکنند از میانه دهه ۷۰ تا میانه دهه ۹۰ دوبرابر شد اما تنها در اواخر این دوره، بعد از ناامیدی جام جهانی ۱۹۹۰، تلاش برای مقابله با تکلهای خشن شروع شد تا از بازیکنان تکنیکی حمایت شود و فوتبالی زیبا برای هواداران به نمایش گذاشته شود.
این اطلاعات باعث میشود دوران حرفهای دیگو مارادونا خارقالعادهتر به نظر برسد. در روزگار او داوران حمایتی نمیکردند و مارادونا در حالی وارد زمین میشد که نمیدانست بازی را در زمین به پایان میرساند یا در بیمارستان.
کار برای ستارههای امروزی آسانتر شده و این بدون شک اتفاق خوبی است. با تغییر شرایط، تفاوتهایی در سبکهای بازی هم ایجاد شده و تا حدی، تراژدی نیمار به فوتبال برزیل مربوط میشود.
شاید بزرگترین تولیدکننده استعداد در تاریخ فوتبال، بازیهای غیررسمی خیابانی در برزیل است. نسلها یکی بعد از دیگری مهارتهای خود را صیقل دادند و به عنوان بازیکن و انسان در این محیط رشد کردند. جای تأسف بسیار است که در چند دهه گذشته، فوتبال خیابانی در مراکز شهری بزرگ به وسیله گسترش شهرها و خوردن فضاها، ماشینی شدن و بخصوص افزایش ناامنی و نرخ جرم و جنایت به شدت مورد حمله قرار گرفته. نتیجهاش بردن بچهها به درون ساختمان و در فضای امن و تحت نظارت بوده. سر و کله فوتسال پیدا شد که از نظر برخی جانشین فوتبال خیابانی بود اما این کپی همه ویژگیهای اصل را نداشت.
در روزهای فوتبال خیابانی غیررسمی، بازیکنان مستعد که غالبا ریزنقش بودند، در برابر بازیکنان درشتتر و بزرگتر قرار میگرفتند. محیط ایدهآلی بود برای اینکه مهارتهای دفاع از خود را بیاموزند. زیزینیو، ستاره جام جهانی ۱۹۵۰، یک بار گفته بود او و سایر بازیکنان بزرگ در هنر کثیف مصدوم کردن یک حریف زبردست شده بودند اما این یک ضرورت بود در دنیایی که در آن حمایتی وجود نداشت ولی شاید بهترین راه نجات تصمیمگیری در لحظه بود، اینکه بدانی ارزش یک دریبل پرخطر در آن لحظه وجود دارد یا نه یا اینکه چه زمانی برای ردکردن توپ به همتیمیها مناسب است.
این مهارتی است که نیمار هرگز رویش کار نکرده. او در محیطی با حضور داور رشد کرده بنابراین همه مهارت بقایش به این خلاصه میشود که حمایت داور را جلب کند و به دنبال خطا و کارت گرفتن برای مأمور مهارش باشد.
ریشه بسیاری از مشکلات او را میتوان اینجا پیگیری کرد. او از محیطی بیرون آمد که داوران برزیلی برای کوچکترین برخوردها خطا اعلام میکردند. در مقطع بعدی دوران حرفهای او، داورها همیشه اینطور رفتار نمیکردند و این برای بازیکنی که بخش قابل توجهی از زمانش را صرف میکند تا بازیکن حریف را به خطا روی خود مجاب کند، هم خطرناک است و هم ناامیدکننده. به عنوان مثال شاید برایش خوب باشد که کلیپهایی از مارادونا را ببیند تا رفتار او را در برخورد با این خطاهای تمام نشدنی مشاهده کند و بیاموزد. نیمار چند هفته وقت دارد، میتواند از آن درست استفاده کند و بازیکن بهتری شود.
تیم ویکری
منبع: ESPN