بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
در دنیای به‌هم‌پیوسته امروز آزاد و رها بودن دشوار است. جریان بی‌پایان ایمیل‌ها، نامه‌ها، توئیت‌ها، لایک کردن‌ها، نظرات و عکس‌ها ما را به‌طور مداوم به زندگی مدرن متصل می‌کند. در ژاپن در همین عصر مدرن، نیم‌میلیون عزلت‌نشین وجود دارد که از آن‌ها با نام «هیکی‌کوموری» یاد می‌کنند؛ این افراد خلوت‌گزینانی‌اند که از همه ارتباطات اجتماعی بریده‌اند و اغلب سال‌ها خانه‌شان را ترک نمی‌کنند. در یک تحقیق دولتی این تعداد حدود ۵۴۱ هزار نفر (۱٫۵۷درصد از کل جمعیت) تخمین زده شده اند اما بسیاری از کارشناسان معتقدند که تعداد آن‌ها بسیار بیشتر زیرا ممکن است سال‌ها طول بکشد که آن‌ها درخواست کمک بکنند. در ابتدا این شرایط فقط منحصر به ژاپن بود اما در سال‌های اخیر این پدیده در سراسر جهان مشاهده شدهاست. نگرانی درباره انزوای اجتماعی، در سطح جهانی درحال بیشتر شدن است. در ژانویه گذشته انگلیس، نخست وزیر خود را مامور بررسی موضوع تنهایی کرد و اطلاعات اخیر دفتر آمار ملی نشان داد که نزدیک به ۱۰درصد از جوانان ۱۶ تا ۲۴ساله «همیشه یا بیشتر اوقات» احساس تنهایی می‌کنند. اما موضوع بحث‌برانگیز در پژوهش‌های مرتبط با هیکی‌کوموری ها، فناوری مدرن به عنوان عامل جداکننده این افراد از جامعه است. این جداافتادگی درحدی است که امکان برقراری هرگونه تماس با این افراد از بین می‌رود. همزمان این امید نیز وجود دارد که فناوری بتواند به این افراد کمک کند تا دوباره به زندگی اجتماعی برگردند. «آلن تئو»، استادیار روان پزشکی می‌گوید: «یکی از دلایل جذابیت هیکی‌کوموری این است که برای آن یک توضیح مشخص وجود ندارد. عوامل بسیار زیادی باید در کنار هم وجود داشته‌باشند. یکی از عواملی که همواره مورد بحث است نقش فناوری هایی مانند اینترنت، رسانه‌های اجتماعی و بازی‌های ویدئویی است که هم اکنون منشأ بحث‌های مداوم در تحقیقات مربوط به سلامت روان است. بسیاری از هیکی‌کوموری‌هایی که من با آن‌ها صحبت کرده‌ام کاربران جدی اینترنت و بازی‌های ویدئویی بودند و مطالعات متعدد استفاده از فناوری در سطح بالا را نشان داده‌اند، هرچند این یک قاعده کلی نیست و ماهیت این ارتباط هنوز نامشخص است. «تائه یونگ چوی» روان پزشک و محقق، بر این باور نیست که فناوری لزوما باعث خلوت‌گزینی می‌شود اما بر این نظر است که می‌تواند آن را تقویت و عمیق‌تر کند. «کاتو»، استادیار روانپزشکی می‌گوید تاثیر فناوری می‌تواند نامحسوس باشد. او می‌گوید:« بازی‌های رایانه ای ماهیت بازی را تغییر داده‌اند زیرا کودکان به‌جای بازی در دنیای واقعی زمان بسیار زیادی را در محیط‌های مجازی کنترل‌پذیر صرف می‌کنند. درعین حال اینترنت، تلفن‌های هوشمند و رسانه‌های اجتماعی به‌جای تماس رودررو تماس غیرمستقیم را جایگزین ساخته‌اند. این روزها ارتباط با جامعه مستلزم تجربه کردن خطر نیست. هیچ ارتباط رودررویی با جامعه نیاز نیست. به سادگی می‌توان دکمه راه‌اندازی مجدد یا بازگشت را فشار داد و با تلخی و ترس ناکامی مواجه نشد». به عقیده او این موضوع برای رشد و پیشرفت کودکان مضر است و انعطاف پذیری و تبحر آن‌ها را در ایجاد روابط بین‌فردی کاهش می‌دهد. او می‌گوید ارتباط رودررو با جامعه شبیه قرار گرفتن در معرض آلودگی‌هاست با این هدف که سیستم ایمنی بدن‌تان تقویت شود.
