آیا ممنوعیت ورود خارجی ها به لیگ به نفع فوتبال است؟/ژست کمک

چهره واقعی فوتبال را پنهان کرده‌اید باشگاه‌ها با پنجره بسته نقل و انتقالات ولع خرید دارند، بازیکن و مربی خارجی هم که ممنوع باشد، بازار را برای چند برابر شدن بازیکن ایرانی آماده می‌کنند

سایت بدون – اشگاهداری در فوتبال ایران اهداف اقتصادی غیرمتعارفی دارد، آنچنان که از بر باد رفتن سرمایه‌ها در فوتبال بی‌درآمد متعجب می‌شوید اما بعد ویدئویی را تماشا می‌کنید که جمعیتی مقابل فدراسیون ایستاده‌اند و از یک کلاهبرداری توسط مالک یک باشگاه حرف می‌زنند.  اعتبارسازی مالی و اجتماعی به واسطه باشگاهداری با ژست کمک به فوتبال و خدمت به ورزش البته سوابق طولانی دارد، از جمله سوابق مالکان باشگاه‌هایی که به دلیل اختلاس و پولشویی راهی زندان شده‌اند. رفتار مالی باشگاه‌های خصوصی شباهت بسیار به باشگاهداری دولتی در فوتبال ایران دارد. هر دو به دلایلی غیرمتعارف هزینه‌های بی‌بازگشت می‌کنند و هر دو از ولخرجی گاه جنون‌آمیز دست برنمی‌دارند و علاقه‌ای به نظم مالی در یک ساختار سالم و پویای اقتصاد ورزش حرفه‌ای ندارند. در مقابل این جریان ممنوعیت استخدام مربی و بازیکن خارجی نمی‌تواند کارساز باشد، چون باشگاه‌ها برای ورشکستگی تصمیم خود را پیش‌تر گرفته‌اند.  باشگاه‌ها با پنجره بسته نقل و انتقالات ولع خرید دارند، بازیکن و مربی خارجی هم که ممنوع باشد، بازار را برای چند برابر شدن بازیکن ایرانی آماده می‌کنند. این بخشی از تصمیم از پیش تعیین شده مدیران باشگاه‌هاست، چون آنها آمده‌اند تا هر چه می‌توانند هزینه کنند و بدهی بجا بگذارند. جز این کار دیگری و برنامه دیگری ندارند. ممنوعیت استخدام خارجی‌ها کارکرد وارونه پیدا کرده است. بازار نقل و انتقالات فوتبال ایران با ممنوعیت استخدام خارجی‌ها دچار بلبشوی بیشتر شده است. بازیکنان ایرانی فرصتی برای گران‌نمایی قیمت خود پیدا کرده‌اند و فضا برای کار مربیانی با کیفیت پایین در لیگ برتر نیز مهیا شده است. این منجر به رشد چهره‌های ایرانی این حرفه نمی‌شود، بلکه با لیگی با کیفیت فنی پایین‌تر مواجه خواهیم شد. فدراسیون فوتبال اگر به جای تمام این ممنوعیت‌ها، از سال‌ها پیش باشگاه‌ها را مجبور به تعهد به قراردادها می‌کرد و از آنها تضمین می‌خواست که توان پرداخت مبالغ قراردادها را داشته باشند، اگر سقف درصد هزینه برای استخدام بازیکن و مربی را با توجه به درآمد هر باشگاه تعیین می‌کرد و اگر با باشگاه‌های بدهکار مماشات نمی‌کرد تا برای آنها بدهکاری و بی‌تعهد بودن به یک عادت تبدیل نشود، حالا هیچ ممنوعیتی لازم نبود. وزارت ورزش و جوانان که پیش از مصوبه سازمان لیگ، استخدام بازیکن و مربی خارجی را برای دو باشگاه تحت مالکیت خود -استقلال و پرسپولیس- ممنوع اعلام کرده بود، خود به عنوان مالک، رفتار مالی مدیران منتصب خود را در این دو باشگاه بررسی نمی‌کند، اینکه در این دو باشگاه چه تصمیماتی گرفته شده که پیامد آن ورشکستگی و انباشت بدهی‌های چند صد میلیاردی است.  این دو باشگاه با این حجم بدهی و در شرایطی که همچنان مشغول انباشتن بدهی و پرونده بدهی هستند، چگونه باید بخش خصوصی را برای سرمایه‌گذاری ترغیب کنند. به فرض که با ممنوعیت استخدام مربی و بازیکن خارجی چند خرید بد انجام نشود اما آیا این پاک کردن صورت مسأله، به تغییر و اصلاح روش باشگاهداری در ایران تبدیل می‌شود؟ فوتبال ایران به بازبینی اساسی در بنیادی‌ترین اصول باشگاهداری نیاز دارد.  فوتبال ایران باید با واقعیت‌های اقتصادی رایج در فوتبال مدیریت شود، باید در بازار واقعی رها شود و آن وقت خودش را به ما معرفی خواهد کرد، با چهره‌ای واقعی، با قیمت‌های واقعی.