بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -دایره تصمیم‌های غلط و انتقاد‌برانگیز مارک ویلموتس در انتخاب بازیکنان اصلی، تعویض‌ها و حتی تاکتیک بازی به حدی وسیع است که تا روزها می‌شود صفحات زیادی را در نقد آن سیاه کرد. سرمربی بلژیکی تیم ملی که به نظر میرسد هنوز در شناسایی توانایی‌های بازیکنان فوتبال ایران نیز در عجز و ناتوانی است و اولیه‌ترین اصول را هم رعایت نمی‌کند، با بیرون نشاندن آماده‌های فوتبال ایران هم خودش را وارد چالش بزرگی کرده و هم فضای فوتبال ایران که سال‌های گذشته را به اقتدار گذرانده با تشویش و پریشانی مواجه ساخته است.
در واقع اکنون اگر ویلموتس را هم از سمتش برکنار کنیم و گزینه دیگری را به جایش روی نیمکت تیم ملی بنشانیم به دلیل شکست‌هایی که رخ داده هیچ تضمینی وجود ندارد که نفر بعدی بتواند این ویرانه را آباد کند و اوضاع آنقدر وخیم است که اگر راه حلی هم باشد باید در دستان همین سرمربی جست و جو کرد.
در تأیید وخامت اوضاع باید به این مهم اشاره داشت که همین حالا تیم ملی برای صعود به مرحله بعد باید چشم به رتبه دومی بدوزد و حتی برای رسیدن به جایگاه اولی با اما و اگرهای بسیاری مواجه است و چنانچه عراق تمام بازی‌های پیش روی خود را ببرد و حتی اگر به تیم ملی ایران در بازی خرداد ماه سال آتی ببازد باز هم در صدر جدول قرار می‌گیرد.
وضعیت به وجود آمده در تیم ملی در درجه اول حاصل فقدان آگاهی کافی سرمربی تیم ملی از داشته‌های موجود در فوتبال ایران است. احتمالاً ویلموتس یا لیگ را به درستی تماشا نمی‌کند یا اینکه مشاوران مناسبی در کنارش نیستند که اینگونه ترکیب تیمش را در اختیار بازیکنانی قرار می‌دهد که فاقد آمادگی‌اند.
آنچه در گذشته موفقیت‌هایی را نصیب کارلوس کی‌روش کرد در واقع اتخاذ تصمیم‌های درست بود و بارها دیدیم که سرمربی تیم ملی بدون توجه به رنگ‌ها، مردانی را به ترکیب اصلی تیمش فرا خوانده که در زمان حضور در تیم ملی جزو بهترین‌ها و آماده‌ترین بازیکنان باشگاهی بودند. به یاد داریم که کارلوس کی‌روش صعود به جام جهانی ۲۰۱۴ را در واقع با همین دکترین رقم زد و بازیکنانی را در آن دوران به ترکیب اصلی تیمش فرستاد که در باشگاه خود جزو بهترین‌ها بودند. توجه به این اصل تا پایان دوران کاری در برنامه‌های کارلوس کی‌روش قرار داشت و با اینکه سرمربی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا ناکام بود اما توانست با همین تدبیر درست ۲ بار تیم ملی را به جام جهانی سوق دهد.
ویلموتس اما رویه‌ای را در پیش گرفته که نشانه‌ای از این منطق در خود ندارد و به نظر میرسد براساس یک برنامه دیکته شده یا اطلاعاتی غلط و ناقص که خودش و دستیارانش جمع آوری کرده‌اند کار را پیش می‌برد که البته نتیجه تصمیم‌های او ۲ شکست پی درپی مقابل تیم‌هایی بوده که می‌دانیم در بازی‌های دور برگشت نیز اعصاب و روان فوتبال ایران را خرد خواهند کرد و دقایق و لحظات دلهره‌آوری را پیش روی فوتبال ایران قرار خواهند داد.
در بازی با عراق مارک ویلموتس می‌توانست از بازیکنان آماده‌تری در ترکیب تیمش بهره بگیرد تا شاید این نتیجه اسفبار رقم نخورد. ویلموتس بدون توجه به آمادگی‌های هفته‌های اخیر باز هم وریا غفوری را در ترکیب اصلی تیمش قرار نداد و حتی حاضر نشد دقایقی از این بازیکن در ترکیب اصلی بهره بگیرد. اینکه او بازی سراسر انتقاد‌آمیز رامین رضاییان را تحمل می‌کند و باری به هر جهتی این بازیکن در بازی‌های اخیر را نمی‌بیند خود سؤالی مهم است که سرمربی تیم ملی باید پاسخ روشن و قانع‌کننده‌ای برایش بیابد. دیگر بازیکنی که می‌توانست گره این بازی را باز کند علی کریمی بود. بازیکنی که در ترکیب استقلال نمایش تحسین‌برانگیزی داشت و در هفته‌های اخیر بی‌گمان یکی از آماده‌ترین‌ها بود. ویلموتس اما بی‌جهت هم خودش و هم تیم ملی را از نبوغ و آمادگی این قبیل بازیکنان محروم کرد تا حالا آینده کاری‌اش در فوتبال ایران دستخوش اما و اگرهای بسیاری باشد.
تردیدی نیست اگر ویلموتس به بقا در فوتبال ایران علاقه‌مند است باید روش خود را تغییر دهد و در اقداماتی درست و آینده‌نگرانه ترکیب اصلی تیمش را در اختیار مردانی قرار دهد که از آمادگی کافی برخوردار باشند. نمایش ضعیف مسعود شجاعی نیز یکی دیگر از معماهای پیچیده این بازی بود که هرگز از سوی ویلموتس جدی گرفته نشد و سرمربی تیم ملی به راحتی اجازه داد این بازیکن تا قبل از اخراج در میدان جولان بدهد و عرصه را برای قدرتنمایی هافبک‌های عراق باز بگذارد. ویلموتس اگر فیلم بازی با عراق را مرور کند بدون شک به نتایج مهم دیگری هم دست خواهد یافت. حرف فقط آمادگی و نادیده گرفتن دو بازیکن استقلال نیست که در هفته‌های اخیر به واقع در قامت بهترین بازیکنان لیگ قد علم کرده‌اند. حرف این است که اگر بازیکنی در شرایط فنی مناسبی قرار دارد فارغ از رنگ‌ها به بازی گرفته شود. ویلموتس درباره بازی ندادن به مهدی ترابی نیز باید پاسخ‌هایی شفاف و قانع‌کننده داشته باشد. به راستی چطور توانایی‌های این بازیکن نادیده گرفته می‌شود و ۹۰ دقیقه روی نیمکت می‌نشیند تا بی‌انگیزه‌های لژیونر در ترکیب تیم ملی راه بروند؟
آن همه هیاهویی که ویلموتس برای دریافت مطالباتش به پا کرد باید با تصمیم‌هایی درست گره میخورد اما سرمربی نشان داد تنها در به راه انداختن دعواهایی اینچنین تبحر دارد نه در انتخاب ترکیب اصلی و دیگر مسائل فنی و به راحتی گول ظاهر بازیکنانی را میخورد که در این مقطع فاقد آمادگی‌اند.
به هر حال آینده کاری سرمربی تیم ملی در فوتبال ایران به مویی بند است و آنچه او را به تداوم در فوتبال ایران امیدوار می‌سازد اتخاذ تحولاتی بزرگ در نحوه گزینش بازیکنان و انتخاب ۱۱ مرد اصلی است.
