بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – « لوییس انریکه فکر هر تاکتیکی را کرده بود جز مادران مغربی که در موفقیت مراکش نقش دارند» این توییت شاید یک جمله ساده باشد که یک روزنامه نگار اسپانیایی پس از مسابقه تیم ملی کشورش در صفحه خود ارسال کرد اما مادران مغربی یکی از جذاب ترین جاذبه های این جام جهانی هستند. اولین مادری که مشهور شد و عکس هایش جهانی شد، سعیدآ موث مادر اشرف حکیمی، ستاره تیم پاری سن ژرمن بود. سعیدا و همسرش حسن حکیمی سال ها قبل در مراکش ازدواج کردند. این دو برای یک زندگی بهتر برای سه فرزندی که هنوز به دنیا نیامده بودند، به اسپانیا مهاجرت کردند. اوضاع در اسپانیا هم خیلی بهتر نبود، همسرش در خیابان یک فروشنده دوره گرد بود و خودش در خانه های مردم به عنوان خدمتکار کار می کرد تا فرزندانش آینده بهتری داشته باشند، به همین دلیل است که اشرف در مصاحبه ای گفته:«آن ها از همه چیز گذشتند تا من موفق شوم، همه برای من فداکاری کردند حالا نوبت من است، در هر مسابقه برای آن ها می جنگم»
حالا پس از هر مسابقه دوربین ها خوب می دانند که باید اشرف را دنبال کنند، آن ها می دانند که او به سمت سکوها می رود و زیباترین جشن دو نفره جهان را انجام می دهد؛ با سعیدا، با مادرش!
سعیدآ تنها مادر مراکشی نیست. فاطمه مادر ولید رکراکی است، سرمربی تیم ملی مراکش. او هم در قطر است. خودش می گوید:«این اولین بار است که بعد از ۵۰ سال پاریس را ترک می کنم، آمده ام تا موفقیت ولید را بینم ، من او را مسلمان بار آوردم، خدا به او دیگران آرامش و پیروزی هدیه دهد.» فاطمه هم یک نظافتچی بود، یک نظافتچی در فرودگاه اورلی پاریس که برای دادن فرصت فوتبال به شوهرش و پسرش از همه چیزهای جهان گذشت و در ۵۰ سال یک سفر هم نرفته بود حتی برای دیدن بازی های پسرش. حالا او مادر یکی از موفق ترین مربیان جام جهانی است.
رکراکی برای موفقیت برابر اسپانیا، نیاز به مهار پنالتی بوسکتس داشت، تصاویر مورد توجه قرار گرفته شده، نشان می دهد دقایقی قبل از این پنالتی مادر یاسین بونو، داشت برای موفقیت پسرش دعا می کرد.
در پیروزی تاریخی مقابل پرتغال در همان لحظاتی که کریستیانو رونالدو داشت با چشمان اشکبار ورزشگاه را ترک می کرد، دوربین ها روی یک مادر محجبه دیگر زوم بود، یکی از ساده ترین و در عین حال ستودنی ترین شادی های فوتبال بین سفیان بوفال و مادرش در جریان بود. مادری که این بار در کنار چمن ایستاده بود ودرکنار پسرش می رقصید؛ مادری بود که خیلی زود همسرش را در غربت پاریس از دست داده بود و مجبور بود به تنهایی دو فرزندش را به موفقیت برساند. بوفال در مصاحبه ای درباره مادرش گفته بود:« من مجبور بودم یک فوتبالیست حرفه ای شوم، من خیلی روزها را دیده بودم که مادرم ساعت ۶ صبح ، در سردترین روزهای زمستان وحشتناک فرانسه از خانه خارج می شد تا به عنوان یک نظافتچی کار کند، چرا که فکر می کرد من استعداد لازم را برای فوتبالیست شدن دارم»
مادران مغربی که با یک تصمیم درست از فدراسیون فوتبال مراکش به قطر آمده بودند، حالا تبدیل به اسلحه مخفی این تیم شده است، پسرانی که زحمات مادرشان را به یاد می آورند و می خواهند به این مادران نشان دهند که زحماتشان به بار نشسته است. آن ها همه مادرانی با قصه هایی پر از زحمت دارند و بی دلیل نیست پس از هر مسابقه، صفحات اجتماعی آن ها با این جمله مزین می شود:«احبک امی»؛ دوستت دارم مادر
افشین خماند
