با آمدن سولشایر منچستر درون و بیرون زمین تغییر کرده است / بازگشت هیجان به سکوها

اندی میتن

سایت بدون -بازی منچستریونایتد با ردینگ در دور سوم جام حذفی انگلیس نکات مثبت زیادی داشت. اوله‌گونار سولسشایر، مربی موقت منچستریونایتد تغییرات گسترده‌ای در ترکیب داده بود و تیمش پنجمین پیروزی پیاپی خود را کسب کرد.
روملو لوکاکو باز هم گل زد و سرخیو رومرو هم مقابل تیم باروحیه حریف کلین‌شیت کرد. بازیکنانی که به آنها کم بازی می‌رسد هم فرصت درخشش را یافتند. آنها مربی تیمشان را سربلند کردند، از جمله تاهیت چونگ، بال ۱۹ ساله که نخستین بازی‌اش را برای یونایتد انجام داد.
اما مثبت‌ترین نکته بازی در خارج از میدان رقم خورد، در جایگاه L ورزشگاه، جایی که ۱۸۰۰ طرفدار پرسروصدا حضور داشتند. این قسمت از ورزشگاه که شکل L دارد معمولا به طرفداران تیم رقیب می‌رسد اما این‌ بار میزبان طرفداران پرشور یونایتد بود.
این طرفداران را گروه ارتش سرخ سازماندهی کرده بود. آنها می‌خواهند که برای بازی با پاری‌سن‌ژرمن در لیگ قهرمانان هم کار مشابهی انجام دهند. این نشان می‌دهد که آنها در مسیر صحیحی پیش می‌روند.
برای دو دهه، طرفداران پرسروصدا از سوی باشگاه بیشتر به‌عنوان مانع تیم شناخته می‌شدند تا به‌عنوان کمک تیم. به آنها نگاه بدبینانه‌ای می‌شد. به همین دلیل بود که جو ورزشگاه اولدترافورد برای مدتی طولانی عاری از شور و شوق شده بود.
شور طرفداران یونایتد به دهه ۱۹۸۰ برمی‌گردد، یعنی پیش از زمانی که به دلیل فاجعه هیلزبورو که منجر به مرگ ۹۶ طرفدار لیورپول شد، ورزشگاه‌های دسته اول فوتبال انگلیس مجبور شدند تمام سکوهایشان را مجهز به صندلی کنند.
بسیاری از مسوولان باشگاه‌ها در آن هنگام گفتند که سروصدا مترادف است با هولیگانیسم و به همین دلیل به دنبال این بودند که از دست طرفداران پرسروصدا راحت شوند. برای همین در بخش استرتفورد‌اند ورزشگاه، صندلی‌ها به ترتیب امروز نصب شد تا با هولیگانیسم مبارزه شود. مارتین ادواردز، رییس وقت منچستریونایتد که این تصمیم را گرفت، بعدتر گفت که این کارش اشتباه بوده است. اشتباه دیگر در سال ۱۹۹۵ روی داد، زمانی که در بازی برابر ساندرلند، به یک گروه از افرادی که طرفدار فوتبال هم نبودند پول دادند تا داخل زمین موسیقی اجرا کنند. این کار آنها با استقبال طرفداران روبه‌رو نشد.
در ۳۰ سال گذشته، بیشترین موضوعی که مجلات طرفداری منچستریونایتد به آن پرداخته‌اند، افول جو ورزشگاه اولدترافورد بوده است. طرفداران سایر باشگاه‌های انگلیسی و همچنین برخی از باشگاه‌های اروپایی هم حس مشابهی دارند.
بارسلونا و رئال مادرید هم مشکلاتی نظیر این را تجربه کرده‌اند. هر دو باشگاه با طرفداران صحبت کردند و از آنها خواستند که در جایگاه‌هایی در ورزشگاه، سروصدای فراوان به پا کنند. جایگاه دو هزار نفری ورزشگاه نوکمپ توانست به‌خوبی عمل کند، ولی جایگاه ویژه در ورزشگاه برنابئو بیش از حد مصنوعی به نظر می‌رسد، به‌خصوص که تمامی طرفداران در آن لباس سفید رئال را می‌پوشند.
بیشتر باشگاه‌های اروپایی چنین مشکلی ندارند. در بازی مارسی و پاری‌سن‌ژرمن در سال گذشته، سروصدا و سازماندهی طرفداران عالی بود اما با این حال نظرات متفاوتی در این زمینه وجود دارد. برای مثال پاتریس اورا، مدافع چپ سابق منچستریونایتد می‌گفت که ورزشگاه اولدترافورد بهتر از سایر ورزشگاه‌های اروپایی است چون صدای طرفداران به شکلی طبیعی شنیده می‌شود. او می‌گفت که بازیکنان این صداهای تشویق‌گر را به صداهای سازمان‌یافته طرفداران افراطی ترجیح می‌دهند.
در حال حاضر، ورود دیرهنگام طرفداران به بازی‌های خانگی یونایتد باعث می‌شود که آنها نتوانند جوی که می‌خواهند را ایجاد کنند. در حوالی بازی‌های یونایتد، اطراف ورزشگاه بسیار شلوغ می‌شود اما داخل ورزشگاه خبری نیست.
به همین دلیل است که بحث درباره سروصدا کردن در ورزشگاه اولدترافورد بالا گرفته است. در بازی منچستریونایتد با والنسیا در ماه اکتبر، من ایستاده بازی را تماشا می‌کردم – ماموران با ایستادن طرفداران زیاد کاری ندارند – و دریافتم که ماموران هوشمندانه عمل می‌کنند. طرفداران خودشان مامور خود می‌شوند و می‌خواهند افرادی که شبیه خودشان هستند اطرافشان قرار بگیرند. آنها تماشاگرانی را دوست دارند که به‌صورت مرتب در ورزشگاه حاضر می‌شوند و ترجیح می‌دهند آواز بخوانند تا اینکه سلفی‌های خود را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کنند.
باشگاه هم از این بابت راضی است. این روش دارد جواب می‌دهد. فصل بعد، بخش دیگری از استرتفورد‌اند به گروه ارتش سرخ داده خواهد شد و این باعث خوشحالی آنهایی است که دوست دارند در ورزشگاه شور و شوق فراوانی داشته باشند. این کار می‌تواند مانند دیدار با ردینگ جواب بدهد، آن هم در حالی که این بازی در داخل میدان غیرجذاب بود و در ساعت نامناسبی هم برگزار شد.
منبع: ESPN