بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -امروز جشنواره فیلم فجر درحالی آغاز می شود که فیلم افتتاحیه اش ، فیلمی از علی انصاریان است. او که جای حضور روی فرش قرمز امروز روی تخت بیمارستان بستری است.علی عادت دارد به سخت جنگیدن و همه ایمان داریم اگرچه امروز جایش خالی است اما خیلی زود می آید و این ویروس لعنتی را شکست می دهد. بر اساس نوشته ای از افشین خماند تدوین : راحله کرمی
متن نوشته
روی فرش قرمز جای او خالی است . جشنواره دارد با فیلم او شروع می شود با رُمانتیسـم عماد و طوبا …علی امروز باید جای خوابیدن روی آن تخت دوست نداشتنی ، آن جا بود و می خندید باز هم … بعد از آن همه سال ماندن و جنگیدن در سینما …امروز می توانست روز او باشد ، روز او که کم نمی آورد !
او در فوتبال هم کم نمی آورد. قصه او را از اول شروع کنیم شنیدی یه پسره هست تو فجر سپاسی بالای سر مهدی هاشمی نسب سر می زنه؟
آنجا بر روی سکوهایی که پرچم سرخ رنگ داشتند ، خیلی زود جانشین یاغی تیم را پیدا کرده بودند . بازیکنی بلند بالا که جان می داد تا یاغی تازه باشد.او زودتر از آن که آرزو شود به پرسپولیس آمد و زودتر از آن که رویا باشد بین هواداران تیفوسی محبوب شد.او آن قدر زود در پرسپولیس جا افتاد که انگار برای این تیم ساخته بودنش …
سرنترس داشت . انگار فوتبال برایش چیزی مثل یک فیلم اکشن می مانست ، پر از برخورد ،پر از خون ، پر از باند و پانسمان،پر از بخیه ، پر از همه آن چیزهایی که باعث می شود هواداران یک تیم فوتبال برایش غش و ضعف بروند شنیده اید که آن بازیکن آن قدر با تعصب بازی می کند که سرش را جلوی توپ می گذارد ، آن بازیکن همان علی انصاریان است .
بازیکنی برای نجات دروازه تیمش در مقابل موقعیتی که شاید احتمال گل شدنش خیلی نبود ، همه کار می کرد، همه جور مایه می گذاشت حتی به قیمت اضافه شدن چند بخیه دیگر در بدنش .
شاید اگر ترافیک دفاع خوب در آن زمان نبود ؛ تعداد بازی های ملی او خیلی بیشتر از ۶ تا می شد، او بخشی از آن پرسپولیس رویایی اواخر دهه هفتاد بود، پنالتی های بی نظیر می زد ، روی هوا خیلی خوب بود. تکل عالی می زد.تکنیک معقولی داشت ، سرنترس داشت.
نه !علی انصاریان فقط نترس ندارد ، علی انصاریان با معرفت است و رفیق است.زیبا می خندد و شاید چون خودش این را می داند زیاد می خندد.علی انصاریان با معرفت است .علی انصاریان با هوش است. علی انصاریان کم نمی آورد. دیدید که کم نیاورد ؟ روزی که می گفت می خواهم بازیگر شوم ، شاید خیلی ها در دلشان به او خندیدند اما آخرش جلوی خنده های او کم آوردند . علی آن قدر تلاش کرد، آن قدر ادامه داد که آخرش پذیرفتنش چه به عنوان بازیگر و چه به عنوان مجری …او جلوی دوربین می نشست و از خنده ها می کرد، همان خنده های زیبا … علی اهل کم آوردن نیست! این را همه مهاجمانی که جلویش بازی کردند می دانند، علی اهل کم آوردن نیست این را همه بازیگرانی که نقش مقابلش را بازی کردند می دانند…علی کم نمی آورد ،این را همه می دانند ، این ویروس هم باید بداند ، که گیر بد مدافعی افتاده است. هر چقدر هم که بد حمله کند ، او کم نمی آورد.کرونا باید بخیه هایش را ببیند و بترسد. آخر قصه را همه ما می دانیم .علی بالاخره راه خودش پیدا می کند و خواهد خندید . از آن خنده های سینمایی که خودش چون می داند خوب می خندد ، زیاد می خندد….علی این بار هم کم نمی آورد، او کرونا را هم شکست خواهد داد چون مثل همیشه آن سلاح برنده اش را با خود دارد؛ دعای مادر….ما هم دعا می کنیم
