بزرگترین درس زندگی بتهوون /وقتی فکر می‎کنی همه چیز تمام شده‎است!

اولین معلم موسیقی‎اش پدرش بود و این باعث می‎شد همه فکر کنند خب پس لودویگ در آرامش کامل و خیال راحت توی خانه‎شان نشسته و پدرش در وقت‏‌های آزادش به او موسیقی یاد می‎دهد ولی قضیه به این سادگی نبود. پدرش معمولا حال عادی نداشت و فکر می‏‌کرد باید از لودویگ یک موسیقی‎دان بزرگ در حد و اندازه‌‏های موتزارت بسازد. اگر پسرش حوصله نداشت یا نت‎ها را درست یادنمی‎گرفت آن قدر کتکش می‎زد تا بهتر بنوازد. لودویگ بتهوون  عاشق موسیقی بود و می‎دانست که هیچ کاری به اندازه موسیقی خوشحال‎اش نمی‎کند ولی زور و اجبار پدر کلافه‎اش کرده‎بود. پدرش اوایل مجبورش می‎کرد در مهمانی‌ها و جشن‎‏ها بنوازد و پولی را که مردم به او می‎دادند، خودش جمع می‎کرد. سال‎های نوجوانی‎اش وضع کمی بهتر شد، حالا خیلی‎ها او را می‎شناختند و برای هنر و توانایی‎اش پول خوبی می‎دادند. آهنگ‎هایی که در سال‎های جوانی نواخت آن‎قدر معروف شد که نامش در دنیا پیچید. تازه افتاده‎بود روی دورِ ساخت سمفونی‎های شاهکار که احساس کرد گاهی صدای نت‎ها را درست نمی‎شنود. صداهای داخل سالن و حتی صدای خودش را به سختی می‏‌فهمید. پزشکان به او گفتند به مرور ناشنوا می‎شود. روزهای کودکی‎اش تا ۴۵ سالگی با صدای نت‎ها و حرکت انگشتانش روی پیانو گذشته و حالا قرار بود جهان اطرافش تا آخر عمر ساکت شود. اولش فکر کرد «دیگر تمام شد. مگر می‎شود بدون شنیدن، موسیقی درست و حسابی بنوازی؟» ولی امروز می‎دانیم که لودویگ بهترین آثارش را در همان سال‌‏های ناشنوایی‏‌اش نواخت، بدون شنیدن صدای نت‏‌های پیانو‎ و فقط با تکیه بر تجربه‎ اندوخته سال‎های قبل. می‎گویند روزهای پیش از ناشنوایی‎اش وقتی با «گوته» در کوچه‎ای قدم می‎زدند، اشراف پشت سرشان رسیدند و می‎خواستند از کوچه رد بشوند. گوته به بتهوون می‎گوید بیا کنار برویم تا اول آن‏‌ها عبور کنند. لودویگ با عصبانیت می‏‎گوید ارزش هنرمند بیشتر از اشراف است، آن‌ها باید کنار روند و به ما احترام بگذارند. گوته کنار می‎ایستد و کلاهش را به نشانه احترام برمی‎دارد ولی بتهوون جلوتر از اشراف حرکت می‎کند و به انتهای کوچه می‎رسد. اشراف با دیدن لودویگ کنار می‎ایـستنـد و ادای احترام می‎کنند. همین است که می‎گویند بتهوون هیچ‎وقت در خدمت طبقه ثروتمند نبود و با آن‎ها مثل مردم عادی برخورد می‎کرد.