بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -نه فقط با نقش جذاب و خوب نوشته شده ارغوان در «زمانه» (حسن فتحی) که با حضور در سریال «پنج کیلومتر تا بهشت» (علیرضا افخمی) نشان داد بازیگری مستعد است که علاوه بر امتیازهای ظاهری، میمیک منعطف، صدایی پخته و توانایی درک شخصیت و پیچ و خم‌های آن را دارد. ایزدیار هر وقت با کارگردانی درجه یک همراهی و نقشی خاص بازی کرده، قابل توجه و گاه بی‌رقیب بوده است. در فیلم‌های متوسط هم، حضورش قابل قبول و بازی‌اش کم ایراد است. او درک درستی از شخصیت‌ها دارد و به طور غریزی می‌داند چطور حس و حال و موقعیت آن نقش را برای تماشاگر به شکلی باورپذیر به نمایش بگذارد. نقش ارغوان، به‌دلیل ماهیت جذابش، فرصتی در اختیار او قرار داد تا در دل یک ملودرام عاشقانه با رگه‌های پررنگ اجتماعی، نماینده نسلی از دختران جوان باشد که مقهور قدرت و ثروت می‌شوند و هرچه می‌کوشند نمی‌توانند بر شکاف طبقاتی و بحران‌های اجتماعی غلبه کنند. شاید اگر «زمانه» در تلویزیون ساخته نمی‌شد سرنوشت ارغوان، تسلیم شدن به بازی بهزاد (حمید گودرزی) و کنار کشیدن از مثلث عاشقانه‌ای که ضلعی مهم از آن بود، نمی‌شد. «زمانه» می‌توانست تلخ‌تر و هولناک‌تر باشد اما تلویزیون، تلخی‌های سریال فتحی را تعدیل کرد.
تکرار همکاری با فتحی در «شهرزاد» و قرار گرفتن در کنار شهاب حسینی و ترانه علیدوستی فرصتی تازه برای این بازیگر جوان بود، تا این بار در نقشی متفاوت با آنچه تجربه کرده، جنون و عشق زنانه را تجسم ببخشد. شیرین شاه‌نقشی بود که می‌توانست قدرت بازیگری ایزدیار را عیان کند. او از این فرصت به بهترین شکل استفاده کرد و در کنار علیدوستی و حسینی به مهم‌ترین و جذاب‌ترین قطب قصه تبدیل شد. ملکه‌ای نازپرورده و مغرور که عاقبت به دام عشقی نامتعارف گرفتار شده، آرام می‌گرفت. ایزدیار می‌توانست با یک بازی برونگرایانه و پر از تظاهرات و جلوه‌گری‌های خام، شیرین را به کاریکاتوری از دختری اشرافی تبدیل کند، اما آنچه از شیرین در ذهن تماشاگر باقی است، زنی است که خود قربانی اشرافیتی مردسالارانه است و با قربانی کردن قباد (شهاب حسینی) و شهرزاد (ترانه علیدوستی) می‌کوشد بازی را به نفع خود پایان بدهد.
با «ابد و یک روز» و انتخاب درست سعید روستایی، پریناز ایزدیار چند گام بزرگ برای تبدیل شدن به بازیگر سینما برداشت و یک شبه ستاره شد. ستاره‌ای که در فیلم بسیار خوب روستایی، در نقش دختری از طبقه فرودست، حضوری خیره‌کننده داشت. سمیه و «ابد و یک روز» می‌توانست به پرتگاه ایزدیار تبدیل شود. می‌توانست او را به چهره‌ای پرکار و پولساز تبدیل کند و خیلی زود او را مثل انبوهی از بازیگران زن جوان سینما، مصرف کرده و تمام کند اما انتخاب‌های بعدی این بازیگر، نشان داد قرار نیست فقط در قالب ستاره‌ای زیبا و پولساز، به گیشه رونق بدهد. حضور در فیلم «ویلایی‌ها» (منیر قیدی) و همکاری با رامتین لوافی در فیلم خوب «هت تریک» و بازی در «سرخ‌پوست» (نیما جاویدی) در کمتر از سه سال پس از «ابد و یک روز» سه نقش سه ستاره به کارنامه ایزدیار اضافه کرد. حضور کوتاهش در «متری شیش و نیم» را هم نمی‌توان فراموش کرد. در نقش دختری زخم خورده که نمی‌خواهد گذشته تاریکش را مرور کند.
فیلم‌های متوسط کارنامه ایزدیار مثل «تابستان داغ» (ابراهیم ایرج‌زاد) یا «سه کام حبس» (سامان سالور) نشان دادند که او بازیگری تمام عیار است و با وجود جوانی می‌تواند بر ضعف فیلمنامه و کارگردانی غلبه کرده و خود را فراتر از اثر در معرض تماشا و داوری بگذارد. او امسال با فیلم «ملاقات خصوصی» ساخته امیر شمس در چهلمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد. یک فیلم شهری با داستانی پرتعلیق که ایزدیار نقش پروانه را در آن بازی می‌کند. دختری از حاشیه شهر که می‌خواهد در فضای ناامن، ناسالم و مردانه خانواده و محیط اطرافش سلامت زندگی کند. پروانه، نامی مناسب برای این نقش است، زیبا، لطیف و در آستانه شکستن.
