بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – احمدرضا احمدی ۳۰ اردیبهشت سال ۱۳۱۹ در کرمان به دنیا آمد. پدرش در وزارت دارایی کار می‌کرد و ۵ فرزند داشت که احمدرضا کوچک‌ترین‌شان بود. احمدرضا سال اول دبستان را در مدرسه کاویانی کرمان گذراند و در سال ۱۳۲۶ با خانواده به تهران مهاجرت کرد. دوران دبستانش را در دبستان ادب و صفوی تهران گذراند و برای دوره دبیرستان به دارالفنون تهران رفت.
سال ۱۳۴۵ دوره خدمت سربازی را به‌عنوان سپاهی دانش در روستای ماهونک کرمان گذراند و سال ۱۳۴۳ به همراه چند نفر از دوستانش از جمله نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری علاء، مهرداد صمدی، محمدعلی سپانلو، بهرام بیضایی، اکبر رادی، جعفر کوش‌آبادی، مریم جزایری و جمیله دبیری گروه ادبی طرفه ایجاد کردند.
اعضا در این جمع گردهم می‌آمدند و آثار یکدیگر را در نشست‌هایی نقد و بررسی می‌کردند و با سرمایه گروه، شماری از آثار نسل جوان هم منتشر می شد و انتشار دو شماره از مجله طرفه و تعدادی کتاب در زمینه شعر و داستان ازجمله فعالیت‌های آنها در قالب گروه طرفه بود. احمدی مهرماه سال ۱۳۴۹ به استخدام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان درآمد.
او تا سال ۱۳۵۸ در سمت مدیر بخش تولید موسیقی کانون فعالیت کرد و از سال ۱۳۵۸ تا زمان بازنشستگی یعنی سال ۱۳۷۳ به‌عنوان ویراستار در بخش انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به کار مشغول بود. کارهای مهمی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان زیر نظر او انجام شد، ازجمله تدوین ردیف موسیقی ایرانی، آوازهای محمدرضا شجریان، شعرخوانی و ضبط صدای شاعران مهم با آثاری از نیما یوشیج، احمد شاملو، نادر نادرپور، فروغ فرخزاد، یدالله رؤیایی و نصرت رحمانی. احمدرضا احمدی را باید بنیانگذار سبک موج نو در دهه ۱۳۴۰، در شعر معاصر ایران دانست که در نیمه دوم این دهه، تبدیل به یک حرکت مدرنیستی در فرهنگ ایرانی شد و بر جریان داستان، نمایشنامه، تئاتر، سینما و نقاشی تأثیر بسیاری گذاشت.
آشنایی عمیق او با شعر و ادبیات کهن ایران و شعر نیمایی باعث شد رویکردی کاملاً تازه را در شعر معاصر آغاز و پی‌ریزی کند. آقای شاعر از ۲۰ سالگی به‌طور جدی به سرودن شعر پرداخت و اولین مجموعه شعرش را با عنوان «طرح» در سال ۱۳۴۰ منتشر کرد که مورد توجه جامعه ادبی و منتقدان آن دوران قرار گرفت. احمدرضا مهر ۱۳۴۹ خورشیدی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مشغول به کار شد و تا ۱۳۵۸ خورشیدی به عنوان مدیر تولید موسیقی برای صفحه و نوار به ایفای نقش پرداخت و از ۱۳۵۸ تا زمان بازنشستگی یعنی ۱۳۷۳ در بخش انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به ویراستاری مشغول شد. برخی از آثار تولیدی کانون در دوران مدیریت او از این قرار است: مجموعه صدای شاعر که معرفی شعر معاصر و شعر کلاسیک فارسی بود، مجموعه زندگی و آثار موسیقیدانان ایران و جهان، مجموعه آوازهای فولکلور ایران، مجموعه کل ردیف موسیقی ایران، مجموعه بازسازی تصنیف‌های کلاسیک موسیقی ایران و مجموعه قصه برای کودکان. به‌طور کلی از احمدرضا احمدی بیش از ۱۸ مجموعه شعر، ۱۵ کتاب برای کودکان، دکلمه اشعار خودش در کاست یادگاری و اشعار حافظ، نیما، سهراب سپهری و شاعران معاصر منتشر شده است. دوستی او با اهالی موسیقی و سینما نیز از دوران دبیرستان آغاز و ادامه‌دار شد و نتیجه این دوستی آن شد که در کارنامه وی نمونه‌های متعدد از دکلمه، صداپیشگی، حضور در نمایش و فیلم‌های مستند، سینمایی و پویانمایی دیده می‌شد. کسب جوایز متعدد داخلی و خارجی و نیز نامزدی او برای جایزه هانس کریستین اندرسن نمای دیگری از ظهور و پویایی احمدی است که نامش را برای هفت دهه در خاطر چندین نسل تثبیت کرد. همچنین در سال ۱۳۸۵ او به‌عنوان شاعر برگزیده پنجمین دوره اهدای جایزه شعر بیژن جلالی انتخاب شد. جوایز و افتخارات احمدرضا احمدی در سال ۱۳۷۸ سومین جایزه شعر خبرنگاران با مراسمی متفاوت و خصوصی در خانه احمدرضا احمدی برگزار شد.
همچنین در سال ۱۳۸۸ او نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن شد. مسعود کیمیایی کارگردان و نویسنده سرشناس ایرانی درباره دوست دیرینش می‌گوید: «احمدی از همان ابتدای راه یک «آرتیست» و «دیوانه» بود. پریشانی دوست داشتنی و غیرقابل مهاری داشت و نگاهی به شاعران اطراف خودش نداشت هرچند آنها را می‌خواند؛ اما جای دیگری اسبش را می‌تاخت. احمدی اصلاً با واژه کار دیگری داشت، او شاعر سیاسی هست؛ اما شاعر ایدئولوژیکی نیست. او فاعل فردی را به فاعل فوق فردی و اجتماعی تبدیل کرد.»
