خرید ژوائو فلیکس، پایان فلسفه «چولیسمو» در اتلتیکو قمــار بــزرگ

سید لو


دو روز بعد از آنکه آنتوان گریزمان اعلام کرد از اتلتیکومادرید جدا می‌شود – در پیامی ویدئویی که با تلفن همراه ضبط شده بود و او شبیه گروگان‌ها به نظر می‌رسید- از دیگو سیمئونه سوال شد چه کسی جای او را می‌گیرد. جواب مربی با لبخند شروع و تمام شد: «ما به کسی نیاز داریم که پشت مهاجم بازی کند، سالی ۲۰ گل بزند و زیاد گران نباشد. داشتن این شرایط با هم آسان نیست.»
ژوائو فلیکس دو شرط را داشت؛ مهاجم دوم فوق‌العاده بااستعدادی است که ۱۹ سال دارد و برنده بالقوه توپ طلا تلقی می‌شود. او فصل قبل برای بنفیکا ۲۰ گل زده و ۱۱ پاس گل داده در مقایسه با ۲۱ گل و ۱۰ پاس گل گریزمان اما او ۱۲۶ میلیون یورو برای اتلتیکو آب خورده که حتی بیش از مبلغی است که بابت گریزمان به دست می‌آورند؛ مبلغ فسخ قرارداد مهاجم فرانسوی به ۱۲۰ میلیون یورو کاهش یافته که ۲۴ میلیونش به رئال سوسیداد می‌رسد.  فلیکس گران‌ترین بازیکن تاریخ اتلتیکو می‌شود آن هم با ۵۵ میلیون یورو اختلاف نسبت به نفر دوم. اینکه نفر قبلی، توما لمار پارسال همین موقع با ۷۰ میلیون یورو خریداری شده و رکورد زده و الان چنین پولی برای فلیکس داده شده، نشانه آشکاری از رشد بی‌حساب تورم است. همچنین گویای تغییر نگرش باشگاهی است که فلسفه خاصی داشت و هویت مشخصی ایجاد کرده بود.
اما آیا فلیکس می‌تواند با این تغییر اجباری کنار بیاید؟ تیم و مربی‌اش چطور؟ کار این پرتغالی جوان به کجا می‌انجامد؟
هویت تاریخی اتلتیکو که در یک دهه اخیر و قبل از آن بر سختکوشی استوار شده و عاملش مربی‌شان بوده که تیم را از دوران رکود نجات داده، فلسفه تیم ملقب به «چولیسمو» شده که برگرفته از لقب سیمئونه، ال چولو است. به طور مختصر، بازیکنان این تیم مبارز بودند، برای زحمت کشیدن متولد شده بودند و عادت داشتند کاری کنند پیش‌بینی‌ها غلط از آب درآید. سبک بازی منحصر به فردی داشتند که درباره آن ثابت‌قدم بودند و با آن احساس راحتی می‌کردند.
جرمن بورخوس دروازه‌بان سابق این تیم که حالا دستیار سیمئونه است، یک بار گفته بود: «من نمی‌توانستم در رئال مادرید بازی کنم به خاطر ظاهرم. آنها مجبورم می‌کردند موهایم را کوتاه کنم. اتلتیکو مترادف کارگران، آجرچین‌ها، راننده‌های تاکسی و دستفروش‌ها است.»
وقتی اتلتیکو در سال ۲۰۱۴ قهرمان لالیگا شد، تیاگو تیم را به رابین هود تشبیه کرد. سیمئونه با تمسخر اختلاف بودجه تیمش با دو غول اسپانیا را تنها «۴۰۰ میلیون یورو» دانست. وقتی سوت پایان بازی آخر در نوکمپ به صدا درآمد، ۱۱ بازیکنشان در زمین کمتر از ۴۰ میلیون یورو می‌ارزیدند در حالی که سسک فابرگاس به تنهایی ارزش زیادی داشت.
در جشن شادی، سیمئونه به هواداران گفت: «این فقط یک لیگ نیست. آنچه این قهرمانی تغییر می‌دهد خیلی مهم‌تر از این حرف‌ها است: اگر باور داشته باشید و کار کنید، می‌توانید.»
در پایان آن فصل بهترین گلزنشان رفت، تابستان قبلش هم بهترین گلزنشان رفته بود. این تابستان هم بهترین گلزنشان می‌رود اما حالا فرق می‌کند، بافت تغییر کرده و شاید آن ادعاها نیز. محدودیت‌ها هم دیگر نیست؛ اتلتیکو یاد گرفته بود با کمبودها کنار بیاید. این شاید تحولی بود که در ال چولو به وجود آمد؛ مساله این است چولیسمو، بودن یا نبودن.
در طول پنج سال گذشته، اتلتیکو ۵۶۹ میلیون یورو خرج کرده. این تابستان با خریدن فلیکس به ۱۸۰ میلیون یورو رسیده‌اند که شاید جدایی گریزمان، لوکاس هرناندس، دیگو گودین، خوانفران تورس و رودریگو هرناندس در آن موثر باشد. با رفتن گریزمان، ۲۶۰ میلیون یورو جمع می‌شود. تیم قدیمی رفته و تیم جدیدی باید ساخته شود شاید با یک هویت جدید.
سیمئونه در یک مصاحبه گفت: «این یکی از سخت‌ترین پروژه‌هایی است که از زمان ورودم تجربه می‌کنیم. خیلی از بازیکنان می‌روند و دوران گذار را سپری می‌کنیم. ما با یک مبارزه روبه‌رو هستیم. بازسازی از سال قبل شروع شد اما امسال سخت‌تر است.»
او قبلا هم گفته بود کسی که جای گریزمان را می‌گیرد، یک بازیکن کامل نیست بلکه مثل گریزمانی است که پنج سال قبل از سن سباستین آمد و گریزمانی برای آینده است. او مدعی شد اتلتیکو همیشه اینطور خرید می‌کند و به دنبال بازیکنانی است که مسیر پیشرفت را آغاز کرده‌اند.
سیمئونه همچنین گفته بود بازیکنی می‌خواهد که با ایده‌های‌شان همخوانی داشته باشد و سبک بازی‌اش شبیه باشد. او گفته بود بهترین مربی‌های جهان کسانی هستند که ایده مشخصی دارند. اینها اظهارات معناداری است. از نظر سن، فلیکس می‌تواند چنین بازیکنی باشد اما مهاجم سابق پرتغال، سیمائو چند روز پیش تردیدهایش را علنی کرد: «راستش فکر نمی‌کنم فلیکس به سیستم بازی اتلتیکو و سیمئونه بخورد. گریزمان در دفاع خیلی می‌کوشید تا جایی که رمقی برای حمله برایش باقی نمی‌ماند. ذهنیت سیمئونه، دفاع، دفاع، دفاع و بعد حمله است.»
این شاید ناعادلانه باشد چون انتقاد از محافظه‌کاری سیمئونه کلیشه‌ای قدیمی شده، درست است که او سبک مشخصی دارد اما تردید درباره توانایی فلیکس برای انطباق یا تغییر هم درست است هرچند همه کاره روی نیمکت است و سیمئونه مرد ثبات است نه تغییر. کت و شلوار مشکی، کفش‌های مشکی، کراوات مشکی و سبک بازی اتلتیکو. بارها به نظر رسیده اتلتیکوی او در مسیر تغییر است اما به سرعت به آنچه می‌دانستند، برگشتند و تغییر ناتمام ماند. یکی از دلایل رفتن رودری به سیتی این است که او میل به سبک دیگری از بازی داشت.
وقتی سیمئونه دوباره دیگو کاستا را خرید، نشانه‌ای بود از اتلتیکوی جدید که تمایل به قدیمی‌اش دارد. طبیعی بود که سیمئونه به کاستا بازگردد؛ خریدهای دیگر و ایده‌های دیگرش همیشه موفق نبود، به مربی نمی‌خوردند و مربی به آنها نمی‌خورد. از وقتی کاستا از اتلتیکو رفت، مهاجمان زیادی آمدند: ماریو مانجوکیچ، رائول خیمنس، گریزمان، جکسون مارتینس، لوسیانو ویتو، کوین گامیرو، فرناندو تورس، دوباره دیگو کاستا، نیکلا کالینیچ و آلوارو موراتا. تنها گریزمان را می‌توان موفق دانست هرچند موراتا هم می‌تواند باشد. حتی کاستای برگشتی هم مثل اولی نبود؛ بافت عوض شده است.
اما این بار با توجه به تغییرات، مردانی که می‌روند و تعدادشان زیاد است، شاید تفاوت داشته باشد. یک چیز هم قطعی است: ژوائو فلیکس هم متفاوت است.
منبع: گاردین