بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -«یک فوتبالیست می‌تواند بدون اینکه دستمزد بگیرد شش ماه یا یک سال زندگی کند.» این حرف‌های چند روز قبل کارلوس توس است که باعث عصبانیت خیلی از بازیکنان آرژانتینی شده است. امیلیانو مارتینس دروازه‌بان آرسنال آرژانتین اظهارات توس را خلاف واقع و دروغ توصیف کرد و نستور اورتیگوسا، هافبک باسابقه روساریو سنترال از توس خواست «در مورد کیف پول دیگران اظهارنظر بیجا نکند.» توس البته در ۳۶سالگی اوضاع خیلی بهتری نسبت به بسیاری از فوتبالیست‌های هموطنش دارد؛ بیشتر پولی که در دوران بازی گرفته به‌خاطر سال‌های حضورش در اروپا بوده و علاوه بر آن در شانگهای شینهوا هفته‌ای ۸۰۰هزار دلار و سالانه ۴۰میلیون دلار دستمزد می‌گرفته. شیوع ویروس کرونا باعث شده خیلی‌ها به فوتبالیست‌ها فشار بیاورند که بخشی از دستمزد خود را ببخشند اما واکنش به اظهارات توس یک نکته منطقی و مقبول را به همه گوشزد می‌کند که تحمل درد آسان‌تر است اگر همه یک درد داشته باشند. حتی دیه‌گو مارادونا، دوست نزدیک توس، مجبور به مخالفت شد: «درست است، بازیکنانی هستند که می‌توانند مدتی بدون دریافت دستمزد زندگی کنند، اما از آن طرف بازیکنان زیادی بدون دریافت یک ماه حقوق هم با مشکل مواجه می‌شوند و ما باید اطمینان پیدا کنیم به این بازیکنان رسیدگی لازم می‌شود.» این نخستین مشکل در راه تلاش برای کاهش دستمزدها در آمریکای جنوبی است. در سراسر قاره حتی در لیگ‌های درجه یک بازیکنان زیادی هستند که دستمزدشان آنقدر نیست که بتوان چیزی از آن کم کرد. یک مشکل کلی دیگر نیز هست؛ بی‌اعتمادی سابقه‌داری که بازیکنان نسبت به باشگاه‌ها دارند. پرداخت با تأخیر یا پرداخت نکردن دستمزد یک بخش نگران‌کننده از فوتبال در آمریکای جنوبی است و هر از گاهی این قضیه باعث بروز اعتصاب‌هایی در این قاره شده است. یک سوال رایج بازیکنان در زمان پیوستن به باشگاهی جدید این است که آیا ماه ۳۰ روز دارد یا نزدیک به ۹۰ روز؟ به عبارت دیگر آیا به‌موقع پولم را می‌گیرم؟ سرخیو مارچی، رئیس اتحادیه فوتبالیست‌های آرژانتین در مورد تلاش برای کاهش دستمزدها ابراز نگرانی کرد: «باشگاه‌ها به‌دنبال بهانه یا شرایط خاصی هستند که سوء‌مدیریت و اشتباهات خود در مورد تخصیص بودجه را لاپوشانی کنند.» در این فضای بی‌اعتمادی، مذاکره سخت است و سخت‌تر از آن رسیدن به نتیجه مطلوب بدون مذاکره است. در بولیوی، فدراسیون فوتبال و روسای باشگاه‌ها تلاش کردند راه‌حلی را به بازیکنان تحمیل کنند و پیشنهاد دادند که ۵۰درصد دستمزد ماه مارس و ۲۵درصد دستمزد ماه‌های آوریل و مه پرداخت شود. کاپیتان‌های ۱۴ تیم دسته اولی در یک ویدئوکنفرانس شرکت کردند و با عصبانیت این پیشنهاد را رد کردند به‌خصوص بازیکنان دپورتیوو سن‌خوسه که چند ماهی است حقوق خود را دریافت نکرده‌اند. اتحادیه بازیکنان می‌خواهد برای رسیدن به یک توافق تلاش کند اما موضع‌گیری دست بالای باشگاه‌ها کار را سخت کرده است. خولیو سزار بالدیویسو، بازیکن سابق تیم ملی بولیوی که در روزهای بازی به‌عنوان هافبک هجومی چشم‌نواز بود و حالا مربی تیم کلاب آئورورا است، عقلانیت را در پیش گرفته: «فکر نمی‌کنم گرفتن تصمیمات یکطرفه کار درستی باشد. مدیران باید با بازیکنان و کادر فنی مذاکره کنند تا به توافق برسند. تحمیل در فوتبال جایی ندارد و باید گفت‌و‌گو کرد. این یک واقعیت است که ما کشوری اروپایی نیستیم که بازیکنان میلیون‌ها دلار حقوق بگیرند و کاهش آن خسارت چندانی به زندگی آنها وارد نکند. بولیوی متفاوت است؛ خیلی باشگاه‌ها درست پول نمی‌دهند و بیشتر بازیکنان درآمد خوبی ندارند. یک جفت کفش ورزشی حدود ۳۰۰دلار است. با کاهش دستمزد، یک فوتبالیست چطور می‌تواند رژیم غذایی مناسبی داشته باشد و به اندازه نیاز بدنش پروتئین تهیه کند تا خوب بازی کند؟» یک چیز اما قطعی است؛ این مناقشه به این زودی‌ها تمام نمی‌شود.
