بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – پرسپولیس تا الان ۸ خرید داشته که حداقل ۶ نفر از آنها چهره‌های شناخته شده و مطرحی هستند تا جایی که اگر داستان جذب مهاجم برزیلی اینقدر طول نمی‌کشید و خسته‌کننده نمی‌شد، خیلی زود می‌شد دست رضا درویش را به‌عنوان قهرمان نقل و انتقالات بالا برد.
جذب سه بازیکن شاخص از سپاهان حتی اگر قرارداد این بازیکنان با باشگاه‌هایشان تمام شده باشد، کار راحتی به نظر نمی‌رسید. درویش برای جذب این نفرات زود جنبید و در حالی که باشگاه‌های صنعتی و برخی رقبا مثل فصل قبل بیشتر و بهتر از پرسپولیس خرج می‌کنند، گرفتن بازیکنانی مثل سروش رفیعی، دانیل اسماعیلی‌فر و گئورگی گولسیانی امیدوار‌کننده بود. در عین حال وقتی در ابتدای فصل نقل و انتقالات گفته شد پرسپولیس چهار ستاره سپاهان را می‌خواهد (امید نورافکن هم در لیست یحیی بود) هیچ کس فکر نمی‌کرد سه نفرشان خیلی زود به پرسپولیس بیایند. یا در مورد حفظ مهدی ترابی و میلاد سرلک همه چیز خیلی سریع و خوب پیش رفت تا جایی که بعد از آن همه سکوت و انفعال در ماه‌های آخر فصل قبل سخت می‌شد باور کرد مهم‌ترین چهره‌های تیم فصل قبل در نقل و انتقالات خیلی زود و بی‌سر و صدا ماندنی شوند.
هر چند رقم قرارداد آنها احتمالاً به طرز قابل توجهی بالا رفته اما برای هوادار مهم این بود شماره ۹ و ۱۰ تیم‌شان را فصل بعد هم با لباس قرمز ببینند یا برخی ستاره‌های لیگ را برای پر کردن جاهای خالی نقاط حساسی که فصل قبل از آن ضربه خوردند، در تیم خودشان پیدا کنند. از بین خریدها بازگشت علیرضا بیرانوند که تا حدود زیادی قابل پیش‌بینی بود اما جذب ستاره‌هایی مثل پورعلی گنجی یا سعید صادقی که نصف لیگ مشتری‌اش بودند کار سختی به نظر می‌رسید. پرسپولیس همه این بازیکنان را دور هم جمع کرد و حالا غیر از یک پست در هر منطقه از زمین ستاره‌هایی دارد که می‌تواند فصل بعد به درخشش آنها دل ببندد و دوباره در مسیر قهرمانی قرار بگیرد.
اما پرسش مهم و جذابی که این روزها هواداران پرسپولیس و برخی پیشکسوتان مطرح می‌کنند این است: نسبت به موفقیت کدام خرید در فصل آتی خوشبین هستید یا در حالت عامیانه‌تر روی موفقیت کدام‌شان شرط می‌بندید؟
شاید نگاه برخی به حرکات تکنیکی و قدرت بازیسازی سروش رفیعی باشد یا از دلربایی سعید صادقی در بازی‌های تدارکاتی و گلسازی و گلزنی‌اش بگویند. شاید برخی بگویند موفقیت علیرضا بیرانوند با توجه به تجربه‌اش در پرسپولیس و تیم ملی تا حدود زیادی تضمین شده است یا به خاطر پتانسیل فنی و اشتیاق پورعلی گنجی برای بازگشت پرقدرت به میدان، او را ستاره قرمزها در لیگ بیست و دوم معرفی کنند اما می‌خواهم توجه‌تان را به یک چهره استثنایی جلب کنم.
دانیال اسماعیلی‌فر مدافع – هافبک راستی است که می‌تواند در مرکز خط میانی هم بازی کند و بدرخشد. بازیکنی با قد و قامت مناسب، انرژیک و البته با تجربه. بازیکنی که خط طولی را مدام طی می‌کند البته هر بار جلو رفتنش مفید است و در دفاع به اندازه لازم کارایی دارد. مدافع راستی که در ضربات ایستگاهی گل می‌زند و البته با سانترهایش می‌تواند گلسازی کند.
دانیال فصل قبل از حیث به جا گذاشتن آمار یکی از ۵ بازیکن برتر لیگ برتر بود و شاید اگر منصفانه بخواهیم بگوییم، می‌توانیم او را بالاتر از موفق‌ترین چهره تیم قهرمان یا حتی برترین مهره پرسپولیس به‌عنوان تیم دوم جدول، بهترین بازیکن فصل بنامیم.
دانیال اهل شو و خودنمایی نیست، خیلی کم حرف می‌زند و روی فوتبالش متمرکز شده. آنهایی که تمرینات یک ماه گذشته پرسپولیس و بازی‌های تدارکاتی این تیم را دیده‌اند، می‌گویند اسماعیلی‌فر چشم‌نواز و زیبا بازی می‌کند و نوسان بسیار پایینی دارد. او در فاز حمله کاملاً مؤثر و قدرتمند است و در دفاع وظایف خودش را بخوبی انجام می‌دهد.
دانیال که با شناخت کافی یحیی نسبت به او و البته آشنایی کامل خودش نسبت به خواسته‌های سرمربی پرسپولیسی شده، قرار است در فصل آینده با لباس شماره ۲۳ زمین و زمان را به هم بدوزد. این بازیکن اهل ساری به احتمال زیاد می‌تواند ستاره فصل بعد پرسپولیس باشد چرا که با تکیه روی توانایی‌های فنی و البته حفظ حریم اخلاقی در باشگاه‌های بزرگ انگار دقیقاً می‌داند کجا آمده و از او چه می‌خواهند.
اسماعیلی‌فر در پستی بازی می‌کند که ستاره شدن در آن با تکیه بر مسائل فنی کار فوق‌العاده دشواری است چرا که بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران در آن پست هم هیچ وقت به اندازه مهاجمان، هافبک‌ها یا حتی دروازه‌بان‌ها دیده و پسندیده نشده‌اند اما دانیال انگار چیز دیگری است و آمده تا این تابو را بشکند.
شاید سلف او در پرسپولیس خیلی دوست داشت که ستاره باشد و روی پاس گل‌هایش به اندازه پست‌های اینستاگرامی‌اش تکیه می‌کرد اما همشهری تازه وارد او راه و رسم درخشش بی‌سر و صدا را بدون معلم و با تجربه کسب شده در سپاهان آموخته و خوب می‌داند که برای حرف زدن درباره خودش و آنچه در توان دارد، بهترین کار و بالاترین ابزار درخشش در میدان مسابقه است؛ اتفاقی که دانیال در تمام یک ماه اخیر روی آن تمرکز کرده و حالا همه منتظر اولین بازی رسمی او با لباس قرمز هستند. آن هم مقابل تیمی که روزگاری با یحیی برایش می‌جنگید اما حالا روبه‌رویش قرار خواهد گرفت.
