دختران فوتبالیست می گویند/آن شب در آزادی برما چه گذشت؟

https://static.farakav.com/files/pictures/01345770.jpg

سایت بدون –

سه‌شنبه شب دیدار تدارکاتی تیم ملی فوتبال ایران و بولیوی به یک شب تاریخی مبدل شد. در این روز هواداران بانو پس از سال‌ها دوری مجوز ورود به ورزشگاه آزادی را دریافت کردند و برای فوتبالیست‌های کشورمان دست زدند و هورا کشیدند. هر چند تماشاگران حاضر در این دیدار گزینشی انتخاب شدند و برخی از کارمندان خانم فدراسیون و اعضای تیم ملی فوتبال بانوان بودند اما این گام رو به جلویی بود برای مطالبه‌ای که به صورت جدی وجود دارد. به همین منظور خبرنگار «ایران» با ۳ خانم حاضر در ورزشگاه آزادی که عضو تیم ملی فوتبال بانوان هستند، گفت‌وگو کرد. الهام فرهمند، فاطمه عادلی و ‌هاجر دباغ با شور و هیجان خاصی در مورد سه‌شنبه شب تاریخی صحبت می‌کنند.
فرهمند: فکر نمی‌کنم تاکنون فردی چنین حسی را تجربه کرده باشد
الهام فرهمند، بازیکن تیم فوتبال بانوان سپاهان می‌گوید: «سه‌شنبه شب یک شب تاریخی برای بانوان ایران بود. زمانی که ما وارد ورزشگاه آزادی شدیم، کاملاً حیرت زده بودیم، هیجان بسیار زیادی داشتیم و در طول این مسابقه هیجان مان کاملاً تخلیه شد. فکر نمی‌کنم تاکنون فردی چنین حسی را تجربه کرده باشد.»‌ هافبک تیم ملی می‌افزاید: «حضور در ورزشگاه آزادی آرزوی ما بود که ما به این آرزو دست یافتیم. ما اولین دخترانی بودیم که پس از انقلاب به ورزشگاه آزادی رفتیم و این برای ما بسیار خوشایند و ارزشمند بود. دوست دارم مجدداً به ورزشگاه بروم و امیدوارم که این اتفاق بیفتد و شاهد حضور همه بانوان در تمامی ورزشگاه‌ها باشیم.» البته این صحبت‌های فرهمند در حالی است که حدود ۱۳ سال پیش در دو بازی تیم ملی مقابل کره شمالی و بحرین از سری رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶، تعدادی از بانوان پشت در نماندند و توانستند بازی را از نزدیک تماشا کنند. او جو ورزشگاه آزادی را سالم توصیف می‌کند و ادامه می‌دهد: «ما جز تشویق چیزی نشنیدیم و ندیدیم. همه تماشاگران چه خانم و چه آقا تیم ملی را تشویق می‌کردند و هیچ توهینی به هیچ فردی نشد. ما در مقابل در ورودی با تماشاگران آقا برخورد داشتیم و آنها از دیدن ما تعجب کردند و می‌گفتند شما چطور به ورزشگاه آمدید!»
عادلی: این حضور می‌تواند نقطه روشنی در فوتبال ما باشد
فاطمه عادلی، یکی دیگر از بازیکنان تیم ملی فوتبال بانوان می‌گوید: «حضور بانوان در ورزشگاه آزادی و در بازی ایران – بولیوی می‌تواند نقطه روشنی در فوتبال ما باشد. یک شب تاریخی را پشت سر گذاشتم و امیدوارم که این شب را مجدداً تجربه کنم. امیدوارم روزی برسد که عموم بانوان بتوانند وارد ورزشگاه شوند.» او با اشاره به این موضوع که در هنگام ورود به ورزشگاه حس عجیبی داشتم، می‌افزاید: «زمانی که از تونل وارد ورزشگاه شدم، هیجانم به اوج خود رسید، در طرف مقابل آقایان نشسته بودند و تیم ملی را تشویق می‌کردند. جو بسیار خوبی بود و هیچ توهین و یا حرف بدی شنیده نشد. زمانی که وارد ورزشگاه شدیم یکسری از آقایان متعجب بودند، یکسری می‌گفتند که بالاخره گذاشتند که شما به ورزشگاه بیایید؟ تعدادی هم می‌گفتند که شما مجدداً آمدید؟!» مدافع تیم ملی معتقد است که هواداری از یک تیم با بازی کردن داخل زمین حس متفاوتی دارد. این ملی پوش فوتبال بانوان بیان می‌کند: «زمانی که داخل زمین هستم و تماشاگران تشویقم می‌کنند انگیزه ام چندین برابر می‌شود اما حقیقتاً دیدن بازی با بازی کردن در زمین متفاوت تر است و حس هواداری حقیقتاً قشنگ تر است و هیجان زیادی دارد.»
دباغ: عکاس‌ها از ورود بازیکنان عکس نگرفتند و دوربین‌شان به سمت ما بود
هاجر دباغ، مهاجم تیم ملی فوتبال بانوان با اشاره به اینکه سه‌شنبه شب یکی از بهترین شب‌های عمرش بوده، می‌گوید: «خوشحالم که این اتفاق افتاد و پای بانوان به ورزشگاه آزادی باز شد. لحظه ورود ما مصادف شد با ورود بازیکنان تیم ملی، اما حضور زنان آنقدر مهم بود که عکاس‌ها از لحظه ورود بازیکنان عکس نگرفتند و دوربین‌های شان به سمت ما بود.» او جو ورزشگاه را این گونه توصیف می‌کند: «جو بسیار عالی بود و ما به هیچ وجه بی احترامی ندیدیم. با اینکه می‌گویند جو استادیوم‌ها بد است ما چیزی ندیدیم. حضور بانوان به بهتر شدن جو ورزشگاه‌ها کمک می‌کند، ما چند باری با آقایان تیم ملی را تشویق کردیم و زمانی هم که بولیوی گل مساوی را زد، هیچ بی احترامی‌ای به تیم حریف نشد.» دباغ با اشاره به این موضوع که تماشاگران آقا با دیدن ما بسیار خوشحال شدند، می‌گوید: «آقایان خیلی خوشحال شدند و به ما تبریک می‌گفتند. ما در طول ۹۰ دقیقه سعی کردیم همانند یک هوادار حرفه‌ای حامی تیم ملی باشیم تا از این به بعد دیگر بانوان هم اجازه حضور در ورزشگاه‌ها را داشته باشند.»

مطلب پیشنهادی

حتما باید دید/ بابل؛لایه های زیرین ارتباطات انسانی

سایت بدون – فیلم بابل (Babel) محصول سال ۲۰۰۶، به کارگردانی الخاندرو گونزالس اینیاریتو، یکی …

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *