بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
فدراسیون پول اعزام مردان را می‌دهد، اما ما باید از جیب خرج کنیم
سایت بدون -شاید در فاصله چند ماه مانده به المپیک اعزام یک دختر اسنوکرباز از ایران به مسابقات جام‌جهانی خیلی مورد حمایت و توجه مسئولان ورزش قرار نگیرد، اما اگر بدانیم دختران ایرانی در رشته اسنوکر به سطحی رسیده‌اند که حتی به مدال جهانی هم فکر می‌کنند، قطعا نگاه‌مان به سمت این رشته می‌چرخد. سارا بهاروندی که اخیرا قهرمانی در مسابقات انتخابی تیم‌ملی زنان را جشن گرفت، حالا یکی از ١۶ نفر برتر جهان است که در جام‌جهانی شش توپ در قطر شرکت می‌کند. به همین بهانه دقایقی با ملی‌پوش اسنوکر بانوان به صحبت پرداختیم تا از شرایط او در آستانه اعزام به جام‌جهانی بیشتر آگاه شویم. در ادامه مشروح گفت‌وگوی «شهروند» با سارا بهاروندی را می‌خوانید:
اخیرا در مسابقات انتخابی تیم‌ملی توانستید قهرمان شوید و حالا هم راهی جام‌جهانی هستید.
بله، ایران یک سهمیه برای حضور مسابقات جام‌جهانی دارد و به همین خاطر فدراسیون انتخابی برگزار کرد. خدا را شکر توانستم در انتخابی قهرمان شوم. این سومین اعزام بین‌المللی من خواهد بود. اولین مسابقاتی که رفتم حرفه‌ای‌های جهان در تایلند بود و بعد از آن هم به مسابقات جهانی در ترکیه اعزام شدم.
مگر شما وارد جمع حرفه‌ای‌های جهان شدید؟
در بخش زنان مثل مردان مسابقات حرفه‌ای‌ها جداگانه نیست و به رقابت‌هایی که سطح اول را داشته باشد، می‌گویند حرفه‌ای. الان فقط تمرکزم روی جام‌جهانی است که سطح بسیار بالایی دارد. فقط ١۶ نفر در این رقابت‌ها حضور دارند و هر کشوری بهترین نفر خود را اعزام می‌کند. حتی در ابتدا به ایران سهمیه نداده بودند و وقتی من اعتراضم را به گوش فدراسیون رساندم، رئیس فدراسیون هم رایزنی کرد تا به ایران سهمیه بدهند. حضور من به‌عنوان نماینده ایران بین ١۶ نفر برتر اسنوکر جهان اتفاق بزرگی است.
چقدر برای خودتان شانس متصور هستید که در جام‌جهانی شش توپ موفق باشید؟
خیلی کار سختی است. در ابتدا در گروه‌های چهار نفره قرار می‌گیرند که دو نفر صعود می‌کنند. من امید دارم از مرحله اول صعود کنم و حتی رویای کسب مدال را هم دور از دسترس خودم نمی‌بینم. در مسابقات قبلی هم یک مرحله بالا رفتم و حالا آماده‌تر هم هستم. با کمی خوش‌شانسی می‌توانم یک اتفاق بزرگ را رقم بزنم.
شما که امید به مدال جهانی دارید، از امکاناتی که در اختیارتان هست، راضی هستید؟
به هیچ عنوان شرایط برای من و سایر ملی‌پوشان راضی‌کننده نیست. محدودیت‌های زیادی داریم. من سه سال است وارد رشته اسنوکر شدم و به نوعی تازه‌وارد هستم، اما سال‌های زیادی است که بانوان در این رشته فعال هستند و تیم‌ملی هم داریم. به جرأت می‌توانم بگویم هر اتفاق خوبی که تا الان برای من رخ داده، به خاطر تلاش و تمرینات زیادی بوده که خودم داشتم. امکانات ضعیف است. می‌توانم برایتان مثال هم بزنم. ١٣٠٠ باشگاه بیلیارد در سراسر کشور داریم که شبانه‌روزی در اختیار مردان است. شاید باشگاه‌هایی که زنان هم مجوز فعالیت در آنها را دارند، به اندازه انگشتان دست هم نیست.
جالب شد. پس خودتان چطور وارد رشته اسنوکر شدید و کجا تمرین می‌کردید؟
خانه پدری‌ام در خرم‌آباد است و آنجا باشگاهی بود که هفته‌ای یک ساعت برای زنان سانس داشت. من و خواهرم به آن باشگاه رفتیم، اما بعد از یکی، دو ماه همان یک ساعت هم تعطیل شد! پدرم وقتی علاقه من و خواهرم را دید، یک میز بیلیارد خرید و ما در خانه تمرین می‌کردیم. خواهرم هم مثل من در تیم‌ملی است و هر دوی ما توانستیم با لطف پدرم پیشرفت کنیم. الان هم که در تیم‌ملی هستم، فقط می‌توانم در سالن فدراسیون تمرین کنم و هیچ جای دیگری برای تمرین وجود ندارد.
درواقع الان هم دختران علاقه‌مند به اسنوکر اگر در خانه خودشان میز بیلیارد نداشته باشند، به‌سختی می‌توانند وارد این رشته شوند؟
بله، باشگاه‌های بیلیارد برای دختران خیلی محدود سانس می‌گذارند؛ مثلا می‌گویند دو ساعت صبح در اختیار زنان است. پدر من هم پولدار نبود و من هم الان در خانه خودم میز بیلیارد ندارم. به خاطر همین مسائل است که در مسابقات کشوری زنان حتی ٢٠ نفر شرکت‌کننده هم نداریم.
برای اعزام هم با محدودیتی مواجه هستید؟
تمام اعزام‌های ما با هزینه شخصی است و فدراسیون هیچ پولی نمی‌دهد! من الان برای جام‌جهانی درخواست دادم حتی بخشی از هزینه‌ها را فدراسیون تقبل کند. در دو مسابقه قبلی هم بعد از حضور در انتخابی تیم‌ملی اعزام شدم، اما فقط از جیب خرج کردم. متأسفانه از نظر اسپانسرینگ هم رشته ما خیلی ضعیف است و اگر هم حمایتی باشد، سمت آقایان می‌رود. فدراسیون هم در جذب اسپانسر ناموفق بوده و هزینه‌های ما را پرداخت نمی‌کند؛ در حالی که از تیم مردان حمایت می‌شود.
یعنی فدراسیون می‌گوید پول اعزام تیم مردان را می‌دهیم؛ اما تیم زنان را نه؟!
در اعزام به مسابقات ترکیه من و خواهرم ٣۶میلیون تومان از جیب خرج کردیم. جوایز مسابقات هم در صورت برد و صعود به مراحل بالاتر در حد‌هزار یا دوهزار دلار است و کمک چندانی به ما نمی‌کند. در همان مسابقات تیم چهار نفره مردان با هزینه فدراسیون به ترکیه اعزام شد. جالب است بدانید نتیجه تیم زنان هم بهتر از مردان بود!
با این وضع مشخص است که زنان ایرانی علاقه زیادی به حضور در مسابقات قهرمانی کشور هم نشان ندهند.
دقیقا همین‌طور است. هیچ انگیزه مالی وجود ندارد و جوایز در مسابقات مالی هم خیلی پایین است. کسانی در اسنوکر زنان ماندند که واقعا به این رشته علاقه داشتند. اسنوکر رشته جذابی است و وقتی وارد آن می‌شوید، به شما تمرکز و آرامش می‌دهد و رهاشدن از آن سخت است. از همین جا اعلام می‌کنم کسانی که انگیزه مالی دارند، وارد این رشته نشوند.
درباره این مشکلات با رئیس فدراسیون صحبت کردید؟
چند باری درخواست دادیم که در این‌باره جلسه داشته باشیم؛ اما هنوز جلسه‌ای برگزار نشده است. البته درخواست‌ها و مشکلات خود را در قالب پیام یا ویس به گوش مسئولان رساندیم. توجیه فدراسیون هم این است که زنان مدال نمی‌گیرند و ما نمی‌توانیم از آنها حمایت کنیم. تمام دنیا اول سرمایه‌گذاری می‌کنند و بعد نتیجه می‌خواهند. گویا اینجا برعکس است!
جدا از مسائل مالی، در جامعه نگاه منفی به حضور یک زن در رشته اسنوکر وجود ندارد؟
نه، خدا را شکر نگاه‌ها مثبت است. من معلم موسیقی هستم و در محیط کارم همه مرا تمجید می‌کنند. خیلی‌ها اسنوکر را رشته شیکی می‌دانند و تا به حال برخورد بدی در این‌باره ندیده‌ام.
