نویسنده : نگار فیضآبادی کارشناسارشد روان شناسیبالینی
سایت بدون-کرونا در ایران، مهمان آسیبزننده و سمجی است که باعث شده بسیاری از برنامهریزیهایمان بههم بریزد و دچار هیجانهای ناخوشایند مختلفی بشویم. اما تمام این موارد، فقط یک روی سکه هستند؛ روی دیگر سکه مربوط به درسهایی است که از شیوع این ویروس در کشورمان یاد میگیریم. در این مطلب، برخی نکتههای مفید را باهم مرور میکنیم.
۱- اگر قبلاً درباره زنده بودنمان احساسی نداشتیم، الان وقت تجدیدنظر است. صرفنظر از اینکه چه عملکردی در زندگی داریم، همینکه زندهایم مهم است. حتماً همه ما روزهای زیادی را با بیتفاوتی و حتی خشونت نسبت به بدن مان سپری کردهایم. این روزها فرصت خوبی است تا بدانیم در قبال بدنمان مسئول هستیم.
۲- شیوع کرونا، ما را چشم در چشم مرگ قرار میدهد. بااینحال، خیلی از ما همچنان زنده هستیم. اما برای چه چیزی؟ پاسخ به این سؤال، معنای زندگی را برایمان مشخص میکند.
۳- شاید اگر قبلاً کسی میگفت فقط ما میتوانیم مراقب خودمان باشیم، مخالفت میکردیم. اما حالا قرار است به این فکر کنیم که چقدر برای خودمان کافی هستیم؟
۴- این روزها یاد میگیریم از آن چه همین حالا داریم، استفاده کنیم. با مرور اینکه چهکارهایی بیرون از خانه داریم، فقط خودمان را کلافهتر میکنیم. یک فکر کارآمد جایگزین، مرورکارهایی است که میخواستیم در منزل انجام دهیم اما امکانش را نداشتیم. حالا وقت انجام دادن همان کارها ست.
۵- یک باور اشتباه درباره استرس این است که نمیتوان آن را مدیریت کرد، زیرا از کنترل ما خارج است! حالا میتوانیم این باور ناکارآمد را به چالش بکشیم. مثلاً میشود با «خودمراقبتی»، تنشهای جسمی و روانیمان را با کارهای هرچند کوچک اما مؤثر، کاهش دهیم. مطالعه، تماشای فیلم، رسیدگی به کارهای عقبافتاده، تماس تلفنی با عزیزان، ورزش در خانه، مرتب کردن فایلهای رایانه ای و … تعدادی از کارهای مفید هستند.
۶- یکبار دیگر کمبودها و تواناییهایمان، جلوی چشم هرکدام از ما ردیف شدند. حالا میتوانیم ببینیم در مقابل بحرانها چند مرده حلاجیم؟ بلدیم استرس مان را مدیریت کنیم؟ چه مهارتهایی را بلد نیستیم؟ چه موانعی اجازه نمیدهند مهارتها را به کار ببندیم؟
۷- این روزها با قرنطینه، فرصت خلوت کردن با خودمان فراهمشده است. فکر کردن به این موضوع که: «بیماری، مرگ و…، چه معنای منحصربهفردی برای من دارند؟» کمک میکند تا خودآگاهی بیشتری کسب کنیم.
۸- در بین اطلاعات مختلف، «شایعهها»، بخش مهمی از خواندهها و شنیدههای ما هستند. اما چرا ما به باور کردن و بازنشر شایعهها علاقه داریم؟ خوب است مهارت «تفکر نقادانه» را یاد بگیریم تا با آغوش باز از هر شایعهای استقبال نکنیم.