بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون = هفته‌ای که گذشت برای پائولو دیبالا خیلی دلچسب نبود. یوونتوس او در فینال جام حذفی ایتالیا به ناپولی باخت. با این حال او آنقدر افتخار داشته و پتانسیل افتخارات بزرگتر دارد که این ناکامی خیلی آزرده‌خاطرش نکند. در واقع او آنقدر موفق بوده و افتخار کسب کرده که طبق گفته خودش در مصاحبه با شبکه CNN حتی خود او هم هرگز تصورش را نمی‌کرد. پسر آرژانتینی اهل لاگونا لارگا – شهری کوچک با کمتر از ۶ هزار نفر جمعیت – که هر روز پدرش آدولفو او را با طی مسافتی ۱۴۰ کیلومتری به آکادمی تیم فوتبال حرفه‌ای آن منطقه «این استیتوتو» می‌رساند، حالا سری میان سرها درآورده است. البته ظاهراً این خصلت خاک آرژانتین است که تقریباً همه پسرانش را عاشق فوتبال به دنیا میآورد و به قول دیبالا «وقتی در آرژانتین پسری به دنیا می‌آید، اول به او یک توپ می‌دهند بعد پستانک». در میان همه آن پسرها اما کمتر کسانی توانسته‌اند به جایگاهی برسند که پیراهن شماره ۱۰ تیمی مانند یووه را به تن کنند و شانس بازی در کنار بهترین ستاره‌های حال حاضر فوتبال دنیا یعنی لیونل مسی در تیم ملی آرژانتین و کریستیانو رونالدو در یوونتوس را داشته باشند، چیزی که خودش هم آن را غیرقابل تصور می‌دانست.
دیبالا به CNN گفت: «واقعیت این است که من هرگز تصور نمی‌کردم به چنین جایگاه بلندمرتبه‌ای برسم. من همیشه می‌خواستم یک فوتبالیست شوم، همیشه عاشق فوتبال بودم اما راستش را بخواهید هرگز تصورش را هم نمی‌کردم که به چنین جایگاهی برسم که برای تیم مهمی مانند یوونتوس، برای تیم ملی کشورم و در کنار بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال بازی کنم. من واقعاً از تک‌تک چیزهایی که هر روز دارم تجربه می‌کنم لذت می‌برم چون برای یک فرد از یک شهر کوچک مانند زادگاه من چنین چیزهایی غیرقابل تصور است؛ شهری که فقط ۶ هزار نفر جمعیت دارد و تحقق رویاها در آن اغلب اوقات محال به نظر می‌رسد.»
آدولفو اما برای دیبالا بیشتر از آنکه یک پدر باشد یک رفیق و یار بود. سال ۲۰۰۸ زمانی که دیبالا تنها ۱۴ سال داشت، مرگ ناگهانی آدولفو پس از مبارزه‌ای کوتاه با سرطان شوک بزرگ به کل خانواده دیبالا وارد کرد که مدت‌ها طول کشید تا با آن کنار بیایند: «نمی‌توانم بگویم که اگر هنوز پدرم زنده بود چه اتفاقاتی ممکن است برایم رخ دهد. شاید همه این اتفاقاتی که الان برایم افتاده در حیات او هم رخ می‌داد، شاید هم نه. شاید اگر او زنده بود، زندگی من سمت و سوی دیگری داشت. هیچ کس از آینده خبر ندارد اما به هر حال چنین اتفاقاتی هستند که به بعضی از آدم‌ها کمک می‌کند بزرگ شوند و به برخی دیگر نه و باعث رنج و عذاب آنها می‌شود. در زندگی‌ام، خوشبختانه، من توانستم با این قضیه کنار بیایم و به راهم ادامه دهم اگرچه کنار آمدن و ادامه دادن به مبارزه برای علاقه‌مندی‌ام یعنی فوتبال آسان نبود.»
دیبالای ۲۶ ساله جزو معدود بازیکنان دنیای فوتبال است که هنوز شانس بازی در کنار مسی و رونالدو را دارد. «جواهر» – لقبی که هموطنانش به دیبالا داده‌ا‌ند – کسی که تنها در دومین بازی‌اش رکورد ۴۱ ساله ماریو کمپس را برای زدن سریع‌ترین گل ملی برای آرژانتین به عنوان بازیکن تعویضی به ثبت رساند، درباره تجربه بازی در کنار رونالدو و مسی و چیزهایی که از آنها آموخته است، گفت: «واقعیت این است که من از مسی چیزهای زیادی آموخته‌ام چون او یک قهرمان است که بازی درکنارش شما را هم به یک قهرمان تبدیل می‌کند. مسی بازیکنی واقعاً حرفه‌ای است و این هم نیازی به گفتن ندارد. همه او را می‌شناسند. شیوه‌ای که او حرفه‌اش را ساخته، جام‌هایی که برده، افتخاراتش و همه چیزهایی که از راه تلاش و از خودگذشتگی و تمرین کسب کرده او را به چنین جایگاهی رسانده است. بنابراین وقتی در کنارش قرار می‌گیری فقط باید او را تحسین و سعی کنی از او درس بگیری. رونالدو؟ من همیشه گفته‌ام که هر بازیکن یکسری ویژگی‌ها دارد که سایرین ندارند و آنها را از سایرین متمایز می‌کند. به همین دلیل شما باید سعی کنید که از هر کدام از آنها بهترین توانایی‌های‌شان را بیاموزید و پیشرفت کنید. برای یادگیری و الگو گرفتن از کریستیانو هم کلی چیز وجود دارد.»
دیبالا از سال ۲۰۱۵ که اولین بازی ملی‌اش را انجام داد – به نظر خیلی‌ها او بیشتر از اینها می‌توانست برای آرژانتین نقش‌آفرینی کند – در عرصه فوتبال ملی کنار مسی بوده است. او از دو سال پیش هم این فرصت را داشته تا در کنار رونالدو بازی کند. بنابراین شاید بهتر از بازیکن دیگری او بتواند درباره بحث ابدی مقایسه مسی و رونالدو توضیح دهد.
او در پاسخ به این سؤال که کدام یک از دو هم‌تیمی‌اش در رده ملی و باشگاهی بهتر هستند لبخندی زد و خیلی سیاستمدارانه جواب داد: «من میان آنها تفاوت زیادی می‌بینم اما سعی نمی‌کنم که آنها را با یکدیگر مقایسه کنم. به نظر خودم کار بهتر این است که از بازی در کنار هر دوی آنها لذت ببرم و از جفت آنها چیزهای مختلف یاد بگیرم. هم مسی هم رونالدو بازیکنانی باورنکردنی هستند. آنها بهترین‌های تاریخ هستند که تا ابد در ذهن همه خواهند ماند. خوشبختانه من فرصت صحبت کردن با هر دوی آنها را داشته‌ام و توانسته‌ام در کنارشان بازی کنم. لئو هم بازیکنی باورنکردنی است که فوتبال را غریزی بازی می‌کند که خیلی دفعات سبب شده مردم فکر کنند کارهایش آسان است اما واقعیت این است که بعضی از کارهایی که او انجام می‌دهد غیرممکن است. در گذر زمان، مسی شیوه بازی‌اش را ارتقا هم داده است. او واقعاً حرفه‌ای است که البته اغلب اوقات درباره این موضوع حرفی زده نمی‌شود اما مسی در تمرینات هم حیرت‌آور است. در واقع می‌توانم بگویم برای من کار کردن در کنار این دو هیولا واقعاً خوب بوده است.»
چند ماه گذشته به دیبالا جدا از دور بودن از میادین، به خاطر ابتلا به کرونا سخت گذشت. او جزو اولین بازیکنانی بود که به این ویروس مبتلا شدند اما خوشبختانه توانست آن را پشت سر بگذارد. اولین بار در خانه خودش بود که متوجه شد حالش خوب نیست، طوری که حتی بالا رفتن از پله‌های خانه رعشه به جانش می‌انداخت و نفسش را بند میآورد. او پس از دو هم‌تیمی‌اش دانیله روگانی و بلیز ماتوییدی سومین یوونتوسی بود که به کرونا مبتلا شد. او درباره این اتفاق هم گفت: «خوشبختانه من هرگز علائم شدیدی که مرا نگران کند نداشتم و به همین دلیل نترسیدم. با این حال من همیشه احتیاط و سعی می‌کردم با پزشکان در تماس باشم تا آسوده‌خاطر بمانم. در ابتدا علائمی که داشتم خفیف‌تر بودند اما کمی بعد متوجه شدم هنگام تمرین کردن دچار نفس‌تنگی می‌شوم. بیشتر شب‌ها زمان خواب یا زمانی که دراز می‌کشیدم این علائم را داشتم. همیشه سعی کردم خونسردی‌ام را حفظ کنم و خانواده‌ام را آرام کنم چون نمی‌خواستم که آنها هزاران کیلومتر آن طرف‌تر نگرانم باشند. می‌دانستم که وضعیت هزاران نفر از مردم به مراتب بدتر از وضعیت من است. پس سعی کردم در خانه خودم را قرنطینه کنم و با آرامش خاطر دوره نقاهت بیماری‌ام را سپری کنم. در این مدت هم سعی کردیم به مردم هم طوری پیام بدهیم که نگران‌شان نکنیم. خوشحالم که فوتبال دوباره برگشت چون واقعاً دلم برایش تنگ شده بود هرچند فوتبال بدون حضور تماشاگران رنگ و بوی همیشگی را ندارد. تا به حال هرگز پیش نیامده بود برای چنین مدت طولانی از هم‌تیمی‌هایم دور بوده باشم. این وقفه آنقدر طولانی شد که یادم رفته تیم‌مان چند عضو داشت. خب مسلماً اینکه دوباره می‌توانم در کنار آنها تمرین کنم لذت‌بخش است. ما می‌خواهیم باز هم جام ببریم، می‌خواهیم در قله فوتبال ایتالیا باقی بمانیم، کار آسانی نیست اما می‌خواهیم تمام تلاش‌مان را انجام دهیم.»
