بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون-سرانجام انتظارها به سر رسید و طرفداران سریال تلویزیونی «بازی تاج و تخت» از یکشنبه همین هفته می‌توانند با مشاهده اپیزود نخست از فصل هشتم و نهایی این سریال، عطش ٢٠ ماهه خود را که از فردای پخش آخرین اپیزود فصل هفتم در آگوست ٢٠١٧ آغاز شده بود، فرو بنشانند، ٩سال پیش هنگامی که بینندگان تلویزیونی مشغول لذت بردن از فصل سوم سریال «برکینگ بد» بودند و سرنوشت والتر وایت و جسی پیکمن را در شبکه کابلی ای‌ام‌سی با علاقه دنبال می‌کردند، شبکه اچ‌بی‌او «بازی تاج و تخت» را به روی آنتن فرستاد. فضای قرون وسطایی سریال در ابتدا کار همه را به یاد داستان رابین هود انداخت، اما هفته به هفته این حقیقت بیش از پیش برای مخاطبان اچ‌بی‌او عیان می‌شد که سریال فوق قرار است ورای همه چیزهایی که تا آن لحظه به صفحه جعبه جادو راه یافته است، عمل کند.
تکیه دادن به قلعه محکم ادبیات
شخصیت‌‌پردازی درست، کاراکترهای سمپاتیک، آنتاگونیست‌های عجیب‌وغریب و نهایتا تکیه دادن درام به قلعه استوار ادبیات یا به عبارت بهتر جرج آر.آر مارتین و اثر سترگش «ترانه یخ و آتش» را شاید بتوان ازجمله مهمترین دلایل اقبال «بازی تاج‌وتخت» در بین مخاطبان شبکه‌های کابلی یا همان سریال‌بین‌های حرفه‌ای قلمداد کرد. اما به واقع شاید اصلی‌ترین وجه تمایز این مهیب‌ترین تولید شبکه‌های کابلی تلویزیونی تا به امروز را بتوان در غیرقابل پیش‌بینی بودن ماجرا و خط قصه اصلی تحلیل کرد. وقتی در هر فصل یک شخصیت به‌عنوان قهرمان به مخاطب معرفی شده و در میانه یا پایان همان فصل، کاراکتر مورد نظر به فجیع‌ترین شکل ممکن از صحنه روزگار و سریال حذف شده و داستان همچنان به راه خود می‌رود، اینجاست که مخاطب با خویش می‌اندیشد آیا قبلا چیزی به این شکل را تجربه کرده است و پاسخی که به خود می‌دهد این است؛ خیر!
محکومان بازی آسیاب به نوبت
«بازی تاج و تخت» بی‌شک بسیاری از استانداردهای تلویزیونی و حتی در برخی بخش‌ها سینمایی را تغییر داده و شاید تا مدت‌ها هیچ سریال دیگری نتواند چنین موقعیتی را بین مخاطبان پیدا کند. هرچند طبق اصل آسیاب به نوبت و به همان شکلی که هیمنه سریالی چون «لاست» با «برکینگ بد» شکسته شد و این آخری نیز در مصاف با «بازی تاج و تخت» پرچم سفید را بالا برد، در آینده‌ای نزدیک یا دور باید منتظر اثری جدید باشیم که تنها رسالتش خفیف کردن همه دستاوردهای «بازی تاج و تخت» است. این میان اما شاید بد نباشد گریزی هم داشته باشیم به سنت سریال‌سازی در تلویزیون و این اواخر شبکه ویدیویی کشور خودمان که هرچند از هیچ لحاظ قابل مقایسه با استانداردهای تولید در دنیا نیست، اما به نظر در همین محدوده کوچک و محلی نیز لنگ می‌زند. کسی از سینمای ایران انتظار ساخت «بازی‌تاج و تخت» ندارد که فراتر از همه استانداردهای جهانی است، اما شاید بشود توقع داشت پس از تماشای این همه سریال موفق در ابعاد جهانی و با این همه تولید داخلی، کمی از لحاظ سناریو و چفت و بست و بازیگری رشد کنیم و حتی در مقایسه با کره و ترکیه دست بسته نباشیم.
