بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -به‌تازگی یکی از پژوهشگران اصلی پروژه وایکینگ ناسا، دکتر گیلبرت لوین در یادداشتی در ساینتیفیک امریکن به پیدا شدن نشانه‌های حیات در مریخ پرداخته است. به گفته دکتر لوین، در آزمایشی که مریخ‌نشین وایکینگ در سال ۱۳۵۵/ ۱۹۷۶ انجام داد، شواهدی مبنی بر وجود موجودات میکروسکوپی در خاک مریخ دیده شده است. او امروزه باور دارد که نتیجه مثبت آزمایش Labeled Release یا به اختصار ال‌آر (LR) را می‌توان پاسخی برای این سوال که آیا در مریخ حیات وجود دارد در نظر گرفت.
لوین و دستیارش در همان سال پس از بررسی نتایج منفی سه آزمایش دیگر وایکینگ که در پی یافتن ماده آلی بودند اعلام کردند: «آزمایش ال‌آر بی‌نتیجه بود.» ناسا نیز در همان سال برای توضیح نتیجه ال‌آر اعلام کرد «با ماده‌ای که حیات را تقلید می‌کرد مواجه شده است و نه ماده‌ای حیاتی.» اما پس از اعلام ناسا در اوایل امسال مبنی بر احتمال وجود حیات در مریخ، بررسی مجدد نتایج ال‌آر بر سر زبان‌ها افتاده است. لوین معتقد است برنامه‌های آتی ناسا برای فرستادن انسان به مریخ تهدیدی برای حیات میکروبی مریخ است و از ناسا خواسته است تا در ماموریت ۲۰۲۰ مریخ خود از ابزارهای شناسایی حیات به منظور بررسی بیشتر خاک و محیط مریخ استفاده کند.
بررسی ماموریت‌های ناسا نشان می‌دهد که در ۴۳ سال اخیر هیچ کاوشگر دیگری با قصد انجام آزمایش‌های زیستی بیشتر به مریخ فرستاده نشده است. در تابستان ۱۳۵۵، دو مریخ‌نشین وایکینگ که به منظور انجام آزمایش‌های زیستی برای یافتن حیات میکروبی به مریخ فرستاده شده بود، تبدیل به اولین فضاپیماهایی شدند که بر خاک مریخ فرود آمدند. یکی از این دو سطح‌نشین بر استوای مریخ و دیگری به فاصله ۶۴۰۰ کیلومتری و نزدیک به شمال مریخ فرود آمدند.
سطح‌نشین‌ها مجهز به بازوی رباتیکی برای برداشتن خاک مریخ و قرار دادن در مخزن‌های آزمایش بودند.
وایکینگ ۱ قرار بود فقط سه ماه فعالیت کند، اما شش سال به ارسال اطلاعات پرداخت. سرانجام ارتباطش با زمین در ۲۲ آبان ۶۱ به دلیل فرمان ناقصی که از مرکز کنترل زمین ارسال شده بود، قطع شد. وایکینگ ۲ نیز پس از ۱۳۱۶ روز زمینی به علت خراب‌شدن باتری‌هایش در ۲۳ فروردین ۵۹ از کار افتاد.
