فوتبال چگونه قهرمانانش را از ما می‌گیرد/فراموشی آلزایمر

سایت بدون –  از اسفند تا به حال پدرم را چند بار بیشتر ندیده‌ام. او ۹۶ سال دارد و به آلزایمر مبتلا شده. در خانه تحت مراقبت است توسط پرستاران زن و مردی که از نظر من قدیس هستند. مراقبت خانگی شبیه قرنطینه‌ای است که در این مدت شیوع ویروس کرونا خیلی‌ها به آن مبتلا شده‌اند، واقعاً سخت است. کسانی مانند من خیلی خوب این حس غریب را درک می‌کنند. پدرم هنوز زنده است اما از جهاتی خیلی وقت است که درگذشته. مدت‌ها است که دیگر من را نمی‌شناسد. قبل از کووید ۱۹ او را با خودم این طرف و آن طرف می‌بردم، دوری می‌زد، سؤالاتی می‌کرد مثل اینکه آیا خواهر و برادر دیگری هم دارم و تلاش می‌کردم با گفتن اینکه تنها فرزندش هستم، کمی ذهنش را به فعالیت بیندازم. پدر من به خاطر فوتبال به این درد مبتلا نشده، فکر نمی‌کنم تمام عمرش با سر به توپ ضربه زده باشد اما شرایط پدرم به من کمک می‌کند شرایط خانواده فوتبالیست‌های سابق را که خیلی زودتر از این سن و سال شاهد بیماری پدر یا همسرشان هستند، بهتر درک کنم. این بیماری مرا زمانی بیشتر عصبانی می‌کند که می‌بینم فوتبال هیچ کمکی به این فوتبالیست‌ها و خانواده‌های‌شان که رنج سنگینی را متحمل می‌شوند، نمی‌کند. این یک رسوایی ملی است که ما مدت‌ها پیش به آثار فوتبال بر روی زوال عقل پی بردیم اما همچنان کسانی که در مرکز تصمیم گیری هستند، طوری وانمود می‌کنند که چنین چیزی اصلاً وجود ندارد. در یک دوره ۱۰ روزه، ما نابی استایلز یکی از اعضای محبوب تیم قهرمان جام جهانی ۱۹۶۶ را به دلیل زوال عقل از دست دادیم و این خبر را شنیدیم که سر بابی چارلتون هم به این بیماری مبتلا شده است. حالا دیگر فوتبال نمی‌تواند خودش را کنار بکشد. ما می‌ترسیم اگر این رابطه را بپذیریم و اینکه ضربات سر بازیکنان سابق به توپ‌های چرمی که در باران بسیار سنگین می‌شد را به آلزایمر ارتباط دهیم، نتوانیم تبعات مالی‌اش را جبران کنیم. درست ۱۸ سال پیش جف آستل بازیکن سابق وست برومویچ و انگلیس را به خاطر آلزایمر از دست دادیم، او به خاطر توانایی‌اش در هوا شهرت داشت. تحقیقات نشان داد مغز او شبیه بوکسورها شده بود. سال گذشته، تحقیقات گسترده‌ای انجام شد که ثابت کرد فوتبالیست‌های سابق سه و نیم برابر بیشتر در معرض زوال عقل هستند، پنج برابر احتمال مرگشان بر اثر آلزایمر و دو برابر احتمال ابتلایشان به پارکینسون بیشتر است. خیلی وقت پیش باید به این مسأله واکنش نشان می‌دادند اما مقامات فوتبال انگلیس می‌ترسند در وضعیتی شبیه فوتبال آمریکایی قرار بگیرند که با خودکشی یک بازیکن و مشخص شدن ارتباطش با ضربات سری که به او وارد شده بود، به انجام تغییراتی در قوانین بازی ملزم شدند. در سال مرگ آستل، تحقیقات نشان داد فوتبالیست‌های آمریکایی سابق در معرض بیماری روانی خاصی با عنوان CTE هستند که به ضربات سر ربط دارد. در سال ۲۰۱۱، مدافع شیکاگو بیرز، دیو دوئرسون ۵۰ ساله با شلیک گلوله به سینه‌اش خودکشی کرد و تحقیقات روی مغزش انجام شد که نشان داد به CTE مبتلا بوده. در پاسخ به شکایت رسمی ۴۵۰۰ بازیکن سابق، NFL با پرداخت ۷۶۵ میلیون دلار در سال ۲۰۱۴ موافقت کرد و برای توافق نهایی یک میلیارد دلار غرامت برای بازیکنان سابق که به خاطر ضربات سر دچار شرایط بد جسمانی شده‌اند، در نظر گرفته شد. قوانین سختگیرانه‌ای هم در این باره وضع شد. اما اینجا چه؟ هیچ. تنها انکار و آشفتگی و شعار. از اتحادیه فوتبالیست‌ها. از اتحادیه فوتبال انگلیس. از لیگ برتر. از فیفا. گفتند اگر تا قبل از ۱۲ سالگی بچه‌ها را از زدن ضربه سر منع کنند، کافی است اما نبود. هرگز نبوده. خبری از اقدام پیشگیرانه، غرامت و حمایت مالی از فوتبالیست‌ها و خانواده‌های‌شان نیست و جای تعجب ندارد بازیکنی مثل کریس ساتن، ستاره سابق بلکبرن راورز که پدرش، مایک به زوال عقل مبتلا شده، کاملاً عصبانی است: «افرادی مثل پدر من به دردناک‌ترین شیوه ممکن می‌میرند و کسی هم توجهی ندارد.» فوتبال، قهرمانانی مثل نابی استایلز، سر بابی چارلتون، مایک ساتن و جف آستل را به ما داده و فوتبال دارد آنها را از ما می‌گیرد. منبع: دیلی میل