محرز پازل تاکتیکی گواردیولا را کامل کرد/ستــاره‌ای از طـــلا

مایکل کاکس

سایت بدون – روی کاغذ خریده شدن برترین بازیکن سابق لیگ برتر یعنی ریاض محرز توسط منچسترسیتی در تابستان امسال، یک خط و نشان جدی از سوی مدافع عنوان قهرمانی برای تکرار قهرمانی فصل گذشته‌اش بود اما زمانی که انتقال او به ورزشگاه اتحاد کامل شد، این سوال منطقی شکل گرفت که این بازیکن الجزایری دقیقا قرار است در چه پستی در ترکیب اصلی تیم پپ گواردیولا بازی کند.
هرچه نباشد، سیتی به تازگی با کسب رکورد ۱۰۰ امتیاز فاتح لیگ برتر شده بود، آن هم به لطف تیمی که سیستم بازی‌اش بر محور حرکات دو بال سرعتی این تیم، لروی سانه و رحیم استرلینگ برای گسترش عرضی توپ در زمین بازی استوار بود. این بدون شک اساسی‌ترین بخش از سازمان هجومی بازی منچسترسیتی بود و زمانی که پپ گواردیولا گاهاً برناردو سیلوا – یک هافبک چپ پا که همیشه به داخل می‌زند – را در کناره می‌داد (البته این بیشتر به محض استفاده از سیستم چرخشی و استراحت دادن به سایر بازیکنان است تا یک برنامه تاکتیکی) بازی هجومی سیتی پویایی همیشگی را نداشت.
محرض یک گزینه عجیب بود. در نقشی مابین یک بال وارونه و یک شماره ۱۰، این بازیکن الجزایری، دریبل‌زنی بود که به بازی ضدحمله‌ای عادت داشت و حرکات پا به توپ مستقیم به سمت دروازه رقبا و به سمت راست میدان- در زمانی که سیتی نیاز داشت با یک سیستم کاملاً متفاوت بازی کند- را اجرا می‌کرد. تا به الان اما محرز توانسته ارزش‌هایش را ثابت کند. بعد از یک شروع ضعیف در اتحاد، جایی که به تدریج با شرایطش هماهنگ شد و خودش را به ترکیب تیم تحمیل کرد، حالا محرز هر روز بیش از دیروز دارد جای پایش را به‌عنوان یک مهره کلیدی در ترکیب اصلی من‌سیتی محکم‌تر می‌کند. نقش تاکتیکی او در سیتی را دقیقاً می‌توان با ارزیابی ماهیت چهار گلی که تا این مقطع از فصل جاری لیگ برتر انگلیس زده است، خلاصه کرد.
محرز در پیروزی خرد‌کننده ۵ بر صفر منچسترسیتی مقابل کاردیف دو گل زد؛ او یکی دیگر نیز در برد ۵ بر صفر تیمش مقابل برنلی زد و پس از آن هم زمان نخستین گل مهم او برای سیتی رسید که گل پیروزی‌بخش این تیم در برد یک بر صفر شاگردان گواردیولا در بازی خارج از خانه مقابل تاتنهام بود. آن ۴ گل را از منظر شیوه به ثمر رسیدن‌شان می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: محرز دو جفت گل مشابه زده است.
گل دوم او مقابل کاردیف و گل دیرهنگامش مقابل برنلی جزو آن دسته از گل‌هایی بودند که ما انتظار دیدن‌شان را از بال‌های چپ پای مستقر در سمت راست میدان داریم؛ گل‌هایی که الان می‌توان آنها به‌عنوان گل‌های «آرین روبنی» تعریف و توصیف کرد. مقابل کاردیف، محرز یک توپ سرگردان را روی خط محوطه جریمه جمع کرد، با استفاده از بیرون پای تخصصی‌اش، پای چپ، به داخل زد و سپس یک شوت دقیق به کنج دروازه حریف شلیک کرد. گل او مقابل برنلی به شیوه‌ای مشابه و کمی زیباتر به ثمر رسید: او یک پاس رو به جلو از سمت فرناندینیو دریافت کرد، مسافتی ۲۲ متری را از راست به داخل زد، توپ را با داخل پای چپش کنترل کرد و بعد سه مرتبه با بیرون پایش توپ را به موقعیتی برای شوتزنی برد. او بدنش را باز کرد قبل از اینکه توپ را به شیوه‌ای تماشایی در گوشه فوقانی دروازه حریف جای دهد. جو هارت تکان نخورد. این یکی از آن گل‌هایی بود که از یک بال وارونه می‌شود انتظار داشت. با این حال تکیه محض به این شیوه بازی بدان معنا خواهد بود که سیتی یکی از کارآمدترین مسیرهای رسیدنش به دروازه در فصل گذشته را برای این فصل از دست خواهد داد. بارها و بارها، سیتی خط دفاعی حریفان را توسط سانه و استرلینگ باز کرده که در آن یکی از بال‌های تیم از عقب زمین جلو زده و یک سانتر کوتاه روی محوطه جریمه کرده و دیگری از تیر دو خودش را به توپ رسانده و اغلب اوقات دروازه بدون محافظ را باز کرده است. دو گل دیگری که محرز زده دقیقا به این شیوه بوده است. نخستین گلی که او به کاردیف زد و گلی که دوشنبه شب به تاتنهام زد. به این ترتیب این پاسخ سوالی که درباره نقش محرز در سیتی وجود داشت را می‌دهد و اینکه آیا او می‌تواند بازی طبیعی خودش را انجام دهد تا به‌عنوان یک بال برای سیتی ایفای نقش کند. او دارد هر دو کار را انجام می‌دهد و ترکیبی از نقش قدیمی و جدید را با هم ارائه می‌کند.
به هر صورت چهره جدیدی که بازی سیتی به خودش گرفته، نشأت گرفته از ورود محرز است. با این حال با وجود تأثیر مثبتی که محرز بر بازی سیتی داشته، او همچنان مقصر سرنوشت‌ساز‌ترین اشتباه تیمش در این فصل بوده است: از دست دادن پنالتی در بازی رودررو در خانه رقیب اصلی تیمش در کورس قهرمانی یعنی لیورپول که اگر آن را گل می‌کرد، سیتی دست پر آنفیلد را ترک می‌کرد و الان ۳ امتیاز بیشتر از قرمزهای مرسی‌ساید داشت.
منبع:ESPN