بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
نسل بعدی مهاجمان مرکزی از کجا خواهند آمد؟
نویسنده:گابریله مارکوتی
سایت بدون – شاید در لیگ قهرمانان متوجه این موضوع شده باشید. از ۱۶ تیمی که در این مسابقات باقی مانده‌اند، چند تیم یک مهاجم نوک خوب و توانا دارند که زیر ۲۵ سال سن داشته باشد؟
من می‌دانم که ممکن است تعریف شما متفاوت باشد اما با من همراه باشید. اگر بخواهید مارکوس رشفورد ۲۱ ساله و کیلیان امباپه ۲۰ ساله را نام ببرید که هر دو نفر سه‌شنبه شب در پست مهاجم مرکزی بازی کردند، مشکلی نیست اما در نظر داشته باشید که امباپه بازیکنی سریع است و بیشتر در کناره میدان بازی می‌کند و رشفورد هم در ۱۸ ماه گذشته بیشتر در پست بال به میدان رفته و به این ترتیب اصلا مشخص نیست که آینده او در پست مهاجم مرکزی رقم بخورد.
با این حال، حتی اگر این دو نفر پنج سال بعد هم در این پست بازی کنند، باز هم نمونه‌های نادری خواهند بود.
حقیقت این است که اکثر باشگاه‌های بزرگ اروپایی یا بازیکنانی در پست مهاجم مرکزی دارند که بیش از ۳۰ سال سن دارند – مانند روبرت لواندوفسکی، سرخیو آگوئرو، ماریو مانجوکیچ، لوییس سوارس، ادینسون کاوانی، کلاس یان‌هونتلار، کریم بنزما، ادین ژکو – یا اینکه بازیکنانی را در مرکز خط حمله بازی می‌دهند که مهاجمان مرکزی متخصص نیستند. ما دیده‌ایم که لیورپول این کار را با محمد صلاح و روبرتو فیرمینو، اتلتیکو با آنتوان گریزمان، لیون با ممفیس دپای، بوروسیا دورتموند با مارکو رویس و آژاکس هم مانند دیدار چهارشنبه با دوشان تادیچ انجام دهد.
در واقع به جز امباپه و رشفورد و گابریل ژسوس (که باید در چند فصل آینده با آگوئرو رقابت کند)، جوان‌ترین مهاجمان مرکزی لیگ قهرمانان در میانه دوران بازی‌شان هستند. آنها سه مهاجم ۲۵ ساله هستند.
هیچ‌کس درباره هری کین بحثی ندارد اما درباره دو نفر دیگر صحبت‌هایی مطرح است: روملو لوکاکو در منچستریونایتد جایگاهش را در ترکیب ثابت از دست داده و پاکو آلکاسر هم در دو فصل حضور در بارسلونا تاثیر بسیار اندکی گذاشت و هرچند در این فصل گل‌های زیادی زده اما مرتبا از ترکیب دورتموند دور مانده است.
می‌توان گفت که لوکاکو توانش را دوباره به دست خواهد آورد یا آلکاسر می‌تواند به همین روند ادامه دهد اما مساله این است که اگر باشگاهتان به دنبال بازیکنان باکیفیت زیر ۲۵ سال باشد، به جز امباپه، ژسوس و رشفورد گزینه دیگری نخواهد داشت که این سه نفر هم همین حالا در باشگاه‌های بسیار بزرگی بازی می‌کنند.
این را می‌توان در لیگ‌های بزرگ اروپا هم دید. به میانه فصل ۱۹-۲۰۱۸ رسیده‌ایم و قابل انتظار است که مهاجمان مرکزی بزرگ اروپا به آمار ۱۰ گل رسیده باشند. در واقع ۲۶ مهاجم مرکزی تعداد گل‌هایشان را دورقمی کرده‌اند اما چند نفر آنها کمتر از ۲۵ سال سن دارند؟ تنها ۵ نفر.
الکساندر میتروویچ (۲۴ ساله) یکی از آنهاست که تیمش فولام، در منطقه سقوط است. کریشتوف پیاتک (۲۳ ساله) در نخستین فصل حضورش در سری آ به سر می‌برد و ممکن است بازیکنی باشد که تنها برای یک فصل پدیده می‌شود، ضمن آنکه این نخستین سال حضور او در یک لیگ بزرگ است و تنها دو بازی ملی هم در کارنامه دارد. هموطن او، آرکادیوش میلیک (۲۴ ساله) در این فصل در ۲۳ بازی لیگ ۱۴ بار در ترکیب ثابت قرار گرفته و این آمار برای او در دو فصل گذشته تنها هفت بازی بوده است. یوسف پولسن (۲۴ ساله) در دو فصل گذشته در ۵۹ بازی در لیگ تنها ۹ گل به ثمر رسانده است. سباستین هالر (۲۴ ساله) هنوز بازی ملی در کارنامه ندارد. البته او فرانسوی است و شاید به همین دلیل است که در تیم ملی بازی نکرده است.
کدام‌یک از این بازیکنان برای شما جذاب هستند؟ آیا به جز رشفورد، کین، امباپه، ژسوس و چند بازیکن بالای ۳۰ سال که نامشان را بردیم، کسی برای شما جذاب است؟ فکر نمی‌کنم.
من نمی‌خواهم درباره این افت بیش از حد منفی صحبت کنم. چند مهاجم مرکزی جوان هستند، مانند یوسف النیصری ۲۱ ساله در لگانس، ماکسی گومس ۲۲ ساله در سلتا، رافائل لیائو ۱۹ ساله در لیل که سروصدایی به پا کرده‌اند اما تعداد آنها اندک است.
دست کم در اروپا با قحطی مهاجم مرکزی روبه‌رو هستیم. شاید آمریکای جنوبی یا منطقه دیگری در دنیا این خلأ را پر کند. اگر نه، ما ممکن است در آینده با تیم‌هایی روبه‌رو شویم که یا بازیکنان غیرتخصصی‌شان را به پست مهاجم مرکزی می‌برند، یا از یک بازیکن در پست ۹ کاذب استفاده می‌کنند، یا اینکه از مهاجمان مرکزی استفاده می‌کنند که فقط برای پر کردن این پست هستند و فوق ستاره نیستند. کمی شبیه به فرانسه که جام جهانی را با اولیویه ژیرو فتح کرد (و یک بار هم با استفان گیوارش در سال ۱۹۹۸ همین کار را کرد).
من درباره این روند پیش‌تر هم صحبت کرده‌ام و انواع نظریه‌ها را برای توضیح این مشکل شنیده‌ام.
می‌گویند مهاجمان مرکزی دیر به اوج می‌رسند. (واقعا؟ اکثر مهاجمان مرکزی تیم‌های بزرگ در سنین پایین هم بسیار عالی بوده‌اند.)
یا آکادمی‌ها بیشتر روی تکنیک تمرکز دارند تا گلزنی. (من نمی‌فهمم تکنیک چطور مانع گلزنی می‌شود.)
یا این یک دوره است، اگر تحمل شود در چند سال آینده باز هم مهاجمان مرکزی بزرگ از راه می‌رسند. (باشد اما این فقط بهانه به نظر می‌رسد.)
هرچه که باشد، اثراتش همین حالا هم مشخص است. اینتر مدت‌هاست با مائورو ایکاردی در مذاکره است (که در ۲۳ سالگی به ۱۰۰ گل در سری آ رسید و حالا هم ۲۵ سال دارد) و همین نشان می‌دهد که یک مهاجم مرکزی که هفت، هشت سال دیگر می‌تواند خوب بازی کند، چقدر کمیاب است. اینتر باید با افرادی مانند واندا نارا، همسر و ایجنت او سر و کله بزند اما برای آنها ارزشش را دارد چون در یک بازار آزاد، کالاهای کمیاب فوق‌العاده ارزشمند هستند.
چلسی هم نزدیک به ۳۰ میلیون دلار (هم برای دستمزد و هم برای هزینه قرض گرفتن) برای جذب گونسالو ایگواین برای تنها شش ماه می‌پردازد، چون آنها یک مهاجم مرکزی خوب می‌خواهند و هیچ کس پیدا نمی‌شود. در چند سال آینده، بایرن (لواندوفسکی)، بارسلونا (سوارس)، رئال مادرید (بنزما)، یوونتوس (مانجوکیچ) و چلسی (حتی اگر ایگواین به کارشان بیاید) باید با این مشکل دست و پنجه نرم کنند.
باشگاه‌های ثروتمند بسیاری هستند که باید بر سر مهاجمان بسیار کم‌شمار رقابت کنند.
اگر بازیکنان را به‌عنوان کالا در نظر بگیریم – که برای خیلی‌ها هم همین‌گونه است – باشگاه‌ها باید همین حالا به فکر خرید مهاجمان آینده‌دار باشند. به نظر نمی‌رسد که در این نسل مهاجمان بزرگ زیادی پیدا شود. اصول اقتصاد به ما می‌گوید زمانی که عرضه کم است، تا زمانی که تقاضا زیاد باشد، قیمت‌ها بالا خواهند رفت.
منبع: ESPN
