بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – حتی بحران جهانی ویروس کرونا هم نتوانسته جنون حاکم بر میلان را پایان بخشد. در تابستان گذشته بود که شرکت «الیوت منیجمنت»، مالک میلان، از بازگشت زوانیمیر بوبان و پائولو مالدینی به این باشگاه استقبال کرد. کمتر از ۱۲ ماه از آن هنگام گذشته و این دو نفر برای دومین بار به تاریخ میلان می‌پیوندند. در این میان، فردی که هیچ سابقه‌ای در میلان نداشته حرف آخر را می‌زند، آن هم بدون اینکه به همکارانش اطلاع بدهد.
ایوان گازیدیس در دسامبر ۲۰۱۸ به عنوان مدیر اجرایی میلان انتخاب شد. آمدن او نشان از آن داشت که الیوت منیجمنت قصد دارد به مدیریت باشگاه سر و سامان ببخشد. سیلویو برلوسکنی در دوران حضورش در میلان مخارج هنگفتی می‌کرد، و تا سال ۲۰۱۲ هم موفق بود، اما پس از آن میلان دچار کاهش بودجه و افزایش آشوب شده است.
گازیدیس به عنوان گزینه‌ای مطمئن مدیر میلان شد. او برای یک دهه مدیر اجرایی آرسنال بود و زیر نظر او بود که آرسنال به ورزشگاه امارات رفت و آرسن ونگر از این تیم جدا شد. آرسنال در دوران حضور او تیم خوبی بود و در چهار فصل، سه بار جام حذفی را فتح کرد و البته به صورت مرتب هم به لیگ قهرمانان راه می‌یافت. پیش از آن هم او در توسعه MLS نقش پررنگی داشت که در نهایت منجر به حضور دیوید بکام در لس‌آنجلس گلکسی شد.
اما مالدینی و لئوناردو هم به عنوان مدیر به میلان برگشته بودند، و ظاهراً کنترل کامل باشگاه را در دست داشتند. جنارو گتوزو هم مربی تیم بود. اما مشکلات به تدریج خود را نشان دادند. لئوناردو در ژانویه ۲۰۱۹ تلاش کرد زلاتان ابراهیموویچ و سسک فابرگاس را جذب کند. شرکت الیوت ابتدا موافق بود، اما گازیدیس با هر دو انتقال مخالفت کرد. او ترجیح داد باشگاه کریشتوف پیونتک و لوکاس پاکتا، که بازیکنان جوانی بودند را جذب کند. لئوناردو، پنج ماه بعد و به دلیل کمبود بودجه میلان، از سن‌سیرو رفت. مالدینی هم پست مدیر فنی، که تازه ایجاد شده بود را گرفت. ریکی ماسارا و بوبان هم به میلان آمدند. بوبان مدیر ارشد فوتبال باشگاه شد. وظیفه این سه نفر این بود که میانگین سنی تیم و دستمزد پرداختی باشگاه را کاهش دهند.
آنها مارکو جامپائولو را به عنوان مربی انتخاب کردند که نتیجه خوبی نداشت، و پس از تنها هفت هفته اخراج شد. مالدینی و بوبان با استفانو پیولی قراردادی تا سال ۲۰۲۱ امضا کردند، اما گازیدیس و الیوت نظر دیگری داشتند. پیولی اوضاع تیم را برگردانده بود، اما آنها با رالف رانگنیک در مذاکره بودند تا او را به عنوان مربی و مسئول انتقالات بازیکنان به تیم بیاورند. بوبان گفت که گازیدیس به او از پشت خنجر زده است و بلافاصله هم اخراج شد.
شایعات درباره آینده مالدینی هم قوت گرفت، به‌ویژه که گازیدیس عمداً او را نادیده می‌گرفت، اما باشگاه میلان ترجیح داد درباره آینده مالدینی سکوت کند. گازیدیس بدون آنکه خبر مذاکره با رانگنیک را تکذیب کند، اعلام کرد که از پیولی حمایت کامل به عمل می‌آورد. رانگنیک هم علناً گفت که پیش از شیوع ویروس کرونا، میلان با او در تماس بوده است. این در شرایطی است که او هم با لایپزیگ قرارداد دارد.
رانگنیک هفته گذشته اعلام کرد که حاضر است جای نه تنها پیولی، که ماسارا و مالدینی را هم بگیرد. کاملاً قابل درک است که مالدینی از این اوضاع ناراحت باشد، اما او خشمش را به اشتباه بر سر رانگنیک فرود آورد. رانگنیک دست کم روراست بود. او برای حضور در میلان بی‌تاب نبود، ماه‌ها پیش با او تماس گرفته شده بود و مذاکرات هم توقف نیافته بود. پیولی و حتی مالدینی نمی‌دانستند که مقصر رانگنیک نیست، بلکه تقصیر را باید به گردن گازیدیس انداخت.
البته میلان در این زمینه تنها نیست. لوچیانو اسپالتی در نیمه دوم فصل گذشته در اینتر شرایط مشابهی داشت و هرچند اینتر اعلام کرده بود از او حمایت می‌کند، اما داشت با آنتونیو کونته مذاکره می‌کرد.
پیش‌تر گفته‌ام که رانگنیک فردی مناسب برای به پیش بردن میلان است، اما آمدن او نباید تا این حد مخرب باشد. اینکه گازیدیس تلاش می‌کند میلان را مدرن سازد و کاری کند که باشگاه روی پای خودش بایستد بسیار خوب است، اما او دارد قلب باشگاه را از هم می‌درد، و آنها را تبدیل به یک ماشین شرکتی می‌کند. اگر او چنین رفتاری با اسطوره‌ها دارد، طرفداران چه امیدی باید داشته باشند؟
منبع: فوتبال ایتالیا
