بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – دفتر نمایندگی باشگاه منچستریونایتد در لندن پر است از جام‌های بدلی قهرمانی در لیگ برتر و لیگ قهرمانان شیاطین سرخ. در هشت سال و نیم گذشته، اد وودوارد مجبور بوده از کنار آنها رد شود و یادش می‌آمد با چه وظیفه سختی به‌عنوان مدیر اجرایی باشگاه مواجه است. حالا قرار شده این مدیر ۵۰ ساله در اواخر ژانویه از سمتش کنار برود و خبر خوب اینکه دیگر مجبور نیست با این شکنجه روبه‌رو شود. اما خبر بد چه؟ خب تعدادشان زیاد است. وودوارد نتوانست موفقیت را به اولدترافورد ببرد، دوران مسئولیت او با ناکامی در زمین، مربی‌های اخراجی و اشتباهات گرانقیمت در نقل و انتقالات همراه بود که رقبای سنتی، لیورپول و منچسترسیتی بیشترین بهره را از آن بردند. در جولای ۲۰۱۳ که او آمد، یونایتد نیازی به خاطره‌های دور برای موفقیت نداشت؛ زیر نظر سر الکس فرگوسن و سلف وودوارد، دیوید گیل، منچستریونایتد نماد موفقیت پایدار شده بود و در ۲۰ سال ۱۳ قهرمانی لیگ برتر و دو قهرمانی اروپا را به دست آورد. بعد از جدایی فرگوسن و گیل در پایان فصل ۲۰۱۳-۲۰۱۲ مالکان باشگاه، خانواده گلیزر وودوارد را از دپارتمان تجاری بسیار موفق باشگاه ارتقا دادند و انتظار داشتند کسی که یونایتد را پولسازترین باشگاه جهان کرده بود، به کامروایی‌شان تداوم بخشد اما او فهمید فروختن فضای پیراهن به اسپانسرها و مذاکره با بهترین مربی‌ها و بازیکنان جهان دو مسئولیت کاملاً متفاوت است. خودش هم نزد دوستانش اعتراف می‌کند، دورانش یک شکست کامل بوده، یونایتد هیچ کدام از آن دو جامی که هر روز آنها را می‌دید، به دست نیاورد و هیچ کدام از بازیکنانی که خرید از جمله پل پوگبا، زلاتان ابراهیموویچ و کریستیانو رونالدو، انتظارات را برآورده نکردند.
شروع فاجعه‌بار
کمتر از یک ماه از مسئولیت وودوارد گذشته بود که متوجه بزرگی مسئولیتش شد. انتصاب دیوید مویس قبل از ارتقای وودوارد در شرایطی صورت گرفت که یونایتد آماده زندگی بعد از فرگوسن نبود. فرگوسن یک ماشین برنده را به جا گذاشت اما تیم ساختار مدرنی نداشت و از نظر هوش استعدادیابی مثل این بود که یک صندوق جواهرات داشته باشی اما کلیدش را گم کنی.
وودوارد می‌خواست با خریدهای بزرگ نبود فرگوسن را جبران کند اما احتیاط مویس که اجازه نداد تیاگو آلکانتارا از بارسلونا خریداری شود با خامی یونایتد در فصل نقل و انتقالات همراه شد و یک ناکامی بزرگ به وجود آمد. رونالدو، گرت بیل، سسک فابرگاس و دانیله دروسی مورد توجه بودند اما هیچ کدام نیامدند تنها توانستند مارونه فلاینی را با ۵/۲۷ میلیون پوند بخرند در فاصله سه دقیقه تا پایان مهلت مقرر تابستانی. وودوارد اگرچه امثال پوگبا و رونالدو را خرید اما هرگز اعتبارش برنگشت چون هیچ وقت بدون جنجال بازیکن بزرگی نخرید. به دوستانش گفته بود جدایی فرگوسن باعث شد شروع فاجعه‌باری داشته باشد چون نتوانست از تجربیات یک «نابغه» استفاده کند.
بعد از مویس با لویی فان‌خال هم ناکام شدند و سپس مورینیو. خریدهای افتضاح مثل باستین شواین اشتایگر از بایرن‌مونیخ در سال ۲۰۱۵ و آماد دیالو از آتالانتا در سال ۲۰۲۰ به تیم می‌آمدند اما از بااستعدادهایی مثل جود بلینگهام یا ارلینگ هالند
خبری نبود.
هویت جدید
وودوارد در هشت سال چهار مربی را اخراج کرد و این رکورد افتخارآمیزی نیست. او می‌خواست مربی‌های باثباتی مثل پپ گواردیولا یا یورگن کلوپ در لیورپول داشته باشد اما کار او نبود. مویس کمتر از یک فصل دوام آورد چون گروهی از بازیکنان که با نبود فرگوسن کنار نیامده بودند و باشگاهی که به‌دنبال هویت جدید بود، کار را برای مربی سابق اورتون و فعلی وستهم غیرممکن کرد. وودوارد بعد از مشورت با فرگوسن، گیل، سر بابی چارلتون و برایان رابسون، کاپیتان سابق یونایتد به سراغ فان‌خال رفت چون نتوانست کلوپ و دیگو سیمئونه را وسوسه کند. وودوارد به‌دنبال فوتبال زیبا و هیجان‌انگیز بود و بعد از دو سال، یک روز بعد از قهرمانی جام حذفی، مربی هلندی اخراج شد.
سیتی در فوریه ۲۰۱۶ گواردیولا را شکار کرد و یونایتد را ناکام گذاشت تا به سراغ مورینیو برود. گفته می‌شود وودوارد هشت کتاب درباره مورینیو خواند تا مربی سابق چلسی و رئال مادرید را که تا آن زمان یک برنده اما معروف به زشت بردن بود، بیاورد. اوله گونار سولشر انتخاب بعدی بود که شروعی طوفانی به‌عنوان مربی موقت داشت اما بعد افت شدیدی کرد و از ابتدای این فصل برای اخراجش تحت فشار بود. یونایتد بعد از اخراج موریسیو پوچتینو از تاتنهام به سراغ او نرفت و همین اشتباه درباره توماس توخل یک ماه بعد که از پاری‌سن‌ژرمن بیرون رفت، تکرار شد. آنتونیو کونته را هم نتوانستند بیاورند و او الان در تاتنهام است.
یونایتد به کجا می‌رود؟
می‌گویند گلیزرها یک شغل مشاوره‌ای خوب برای وودوارد در نظر گرفته‌اند اما او می‌خواهد مدتی دور باشد. گلیزرها به توصیه او در سال ۲۰۰۵ منچستریونایتد را خریدند و یکی از نزدیکان مالکان باشگاه می‌گوید اگر آنها ۸۰۰ کارمند داشته باشند و ۷۹۹ نفرشان مازاد باشند، وودوارد آخرین کسی است که کنار می‌گذارند. جانشین وودوارد، ریچارد آرنولد همان مسیر سلف خود را رفته. از دانشگاه بریستول به بانکداری و بعد منچستریونایتد. برای بسیاری او با وودوارد تفاوت زیادی ندارد، یک مدیر گلیزرها که توجیه کننده‌ای برای گیرنده تصمیمات بزرگ خواهد بود یعنی مالکان باشگاه. اما بعضی‌ها می‌گویند او پرتوقع‌تر و قدرتمندتر از وودوارد است بنابراین شاید شیوه اداره باشگاه و استخدام بازیکنان و مربی‌ها عوض شود.
ارتباط آرنولد با وودوارد به معنی آن است که مدیر جدید باید از سایه سلفش خارج شود و برنامه خودش را اجرایی کند. وودوارد مورد انتقاد بود که زیاد به نظرات احترام می‌گذارد اما آرنولد کمتر از نظر هواداران و رسانه‌ها استفاده می‌کند. و آن دفتر بزرگ با جام‌های بدلی بزودی انتظار او را می‌کشند.
روی میز وودوارد یک عکس قاب شده از اسکوربورد ورزشگاه المپیاکوس در فوریه ۲۰۱۴ است که نشان می‌دهد تیم مویس در بازی یک‌هشتم‌نهایی لیگ قهرمانان مقابل قهرمان یونان با دو گل عقب بوده. او می‌خواهد یادش بماند پایین‌ترین نقطه دوران مدیریتش کجا بوده. اوضاع البته بدتر شده اما به هر حال یادآوری است.
آرنولد از شر آن دو جام خلاص نمی‌شود اما می‌تواند با برداشتن این عکس شروع کند و امیدوار باشد که در سال‌های پیش رو با یک عکس امیدوارکننده جای آن را پر کند.
منبع: ESPN
