سایت بدون -حتی بزرگ‌ترین بوکسورها هم نمی‌دانند دقیقا چه موقع باید دستکش‌های خود را آویزان کنند. در خبرها آمده است مایک تایسون ۵۴ ساله بعد از ۱۵ سال بازنشستگی قرار است با روی جونز جونیور ۵۱ ساله که دو سال کلا غیرفعال بوده است در ماه سپتامبر روی رینگ حاضر شوند. این مبارزه یادآور مبارزات بوکسورهایی است که روزی ستاره رینگ بودند و بعد از بازنشستگی تصمیم گرفتند یک یا دو یا سه بار دیگر مشت‌زنی کنند. مبارزاتی که اکثرا باعث شد روزهای طلایی آن ستاره‌ها تحت تاثیر قرار بگیرد.

محمدعلی

وقتی داستان محمدعلی روایت می‌شود، آخرین اقدام او معمولا باخت مقابل لئون اسپینکز و سپس پیروزی‌اش در مسابقه برگشت مقابل همان حریف است. دو مبارزه‌ای که باعث شد او برای بار سوم عنوان سنگین‌وزن دنیا را تصاحب کند. اما این پایان کلی نبود. وی پس از مدت کوتاهی بعد از بازنشستگی در سال ۱۹۸۰ به رینگ مسابقه پا گذاشت تا صاحب عنوان لری هولمز شود. علی بیش از حد در آن مسابقه ضعیف بود. مبارزه آن دو در راند یازدهم توسط «کرنر» علی متوقف شد. دیو اندرسون در نیویورک‌تایمز نوشت: «علی نتوانست بجنگد. او نمی‌توانست رقص پا کند.»

اما این هم آخرین تصویر محمدعلی نبود. او یک سال بعد در ۳۹ سالگی دوباره به رینگ بازگشت. حریف وی ترور بربیک بود. در پایان این حریف محمدعلی بود که با اتفاق نظر داوران به عنوان پیروز مسابقه لقب گرفت. داوران در واقع فقط یک راند را به علی دادند. علی پس از مبارزه گفت: «شما نمی‌توانید با پدر زمان بجنگید.»

شوگار ری لئونارد

ده‌ها برد بزرگ، قهرمانی در پنج وزن و پیروزی بزرگ مقابل روبرتو دوران، بخشی از کارنامه لئونارد است. با رسیدن اواخر دهه ۱۹۸۰ لئونارد همه کارهایی که می‌توانست را انجام داده بود و به پایان دوران حرفه‌ای‌اش نزدیک می‌شد. اما او فکر نمی‌کرد تمام شده است. در سال ۱۹۹۱ او مقابل ‌تری نوریس که تنها ۲۳ سال سن داشت، قرار گرفت. این یک مبارزه خیلی بعید بود. نتیجه با تصمیم قاطع داوران مشخص شد. تایمز نوشت: «لوریس برای لئونارد ۳۴ ساله خیلی قوی و خیلی سریع بود.» لئونارد بلافاصله بعد از شکست اعلام بازنشستگی کرد. اما هنوز ۶ سال نگذشته بود که او در ۴۰ سالگی دوباره وارد رینگ شد. او با هکتور کاماچوی ۳۴ ساله مبارزه کرد. اما این نبرد سومین باخت حرفه‌ای لئونارد را رقم زد. بدتر از آن لئونارد برای نخستین بار در زندگی‌اش ناک‌اوت شد. تایمز نوشت: «او مقابل حریفش بی‌دست و پا بود. مبارزه او بی‌اثر و فاقد ضربه‌های محکم و ناگهانی بود. او ضربات دست راست زیادی را به راحتی از دست داد. وقتی کاماچو فشار آورد، لئونارد بدون اینکه مقاومت کند مثل یک گل پژمرد.»

شوگار ری رابینسون

ری رابینسون اغلب به عنوان یکی از بهترین مبارز نبردهای وزن‌کشی شده (pound-for-pound) محسوب می‌شد، اما پایان کار او نیز به نسبت غیر قابل تحمل بود. رابینسون به عنوان یک بوکسور پرکار کمربند قهرمانی جهان را داشت. در سال ۱۹۶۰ او این عنوان را مقابل پل پندر از دست داد. آن زمان او ۳۸ ساله بود و آمار حیرت‌انگیز ۲-۷-۱۴۲ را از خودش به جا گذاشته بود. بعد از آن او ۴۶ بار دیگر وارد رینگ شد. اما دوره‌های قهرمانی او که در ورزشگاه‌های بوستون گاردن، استادیوم یانکی، رینگ‌های ماساچوست استوبنویل به دست آمده بود، به سر رسیده بود و جوان‌ترهایی به نام ردولف بنت، ممو آیو جایگزین حریف‌های قبلی او نظیر جیک لاموتا و راکی گراسپانو شده بودند.

در پایان رابینسون به عنوان کسی که معنای بردن بود، مبارزات زیادی را از دست داد. مبارزه نهایی او در ۴۴ سالگی مقابل جوی آرچر در پیتسبورگ بنا بر نظر اکثر کارشناسان یک افتضاح واقعی بود. اکثر هواداران این طور واکنش نشان دادند: «حیف!» آسوشیتدپرس گزارش داد: «جمعیت برای رابینسون که در حال نابودی بود، تلاش زیادی کرد.»

تایسون و جونز

آخرین مبارزات تایسون چیزی در حدود ۱۵ سال قبل اتفاق افتاد. جایی که او بعد از مشکلات حقوقی بسیار از جمله محکومیت به جرم تجاوز و کندن گوش حریف روی رینگ، توانست به دنیای بوکس برگردد اما آن شب‌ها هرگز به اندازه شب‌های دهه ۸۰ و ۹۰ باشکوه نبودند. تایسون بعد از اینکه سال ۲۰۰۲ مقابل لنوکس لوویز در نبرد کسب عنوان قهرمانی شکست خورد، در ۳۵ سالگی کنار کشید اما بعد از آن سه بار دیگر به رینگ بازگشت. او قبل از اینکه توسط دانی ویلیامز کوبیده شود، کلیفورد ایتین را شکست داد. همچنین در راند هفتم مبارزه مقابل کوین مک‌برید به پیروزی دست یافت. تایمز مطلبی با عنوان «تایسون از مبارزه خارج می‌شود» را منتشر کرد. در آن یادداشت آمده بود: «اگر اینها افکار عمومی را قانع نکند که تایسون از مبارزه دلسرد شده است، هیچ چیز دیگر نمی‌تواند این کار را کند.» برای جونز اوضاع به شکل دیگری بوده است. او که اکثر کمربندهای قهرمانی جهان را به دست آورده بود تا همین سال ۲۰۱۸ مشغول مبارزه بود و در آخرین نبردش موفق شد اسکات سیگمون را شکست دهد.

استثنائات

تعداد انگشت‌شماری از بزرگان بوکس بودند که در زمان مناسب کنار کشیدند. به عنوان مثال جو لوییس بعد از به جا گذاشتن رکورد ۲-۶۶ و شکست مقابل حریف جوانش راکی مارچیانو عاقلانه رینگ مبارزه را درک کرد. البته که هر داستان بازگشتی نیز فاجعه‌آمیز نبوده است. فلوید می‌ودر در سال ۲۰۱۷ تصمیم گرفت با قهرمان یو‌اف‌سی کانر مک‌گرگور مبارزه کند. البته این مبارزه شاید یک جور کلک بود برای اینکه می‌ودر توانست رکورد شکست‌ناپذیری خود را حفظ کند و کلی هم پول به جیب بزند.

تازه جرج فورمن را هم داریم. او که در ۲۸ سالگی بازنشسته شده بود یک دهه بعد برگشت. او مبارزاتش را مقابل حریفان ضعیف‌تر آغاز کرد و همه را برد. در ۴۲ سالگی مقابل اواندر هالی‌فیلد شکست خورد اما اعتماد به نفسش را از دست نداد و در ۴۵ سالگی مایکل مور ۲۶ ساله و قهرمان را ناک‌اوت کرد. این یکی از موفق‌ترین بازگشت‌های تاریخ بوکس بوده است. با این حال حتی او هم در ۴۸ سالگی و مقابل شانون بریگز آخرین مسابقه زندگی‌اش را واگذار کرد.

ویکتور متر ترجمه: سامان سعادت

منبع: نیویورک‌تایمز/اعتماد