بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – سال قبل که کریستیانو رونالدو به رئال‌مادرید پیوست مثل الان ماشین گلزنی نبود. مهاجم فعلی یوونتوس، آن زمان در پست وینگر راست بازی می‌کرد و پس از سپری کردن یک فصل با مانوئل پیگرینی در زمان حضور خوزه مورینیو به پست وینگر چپ برده شد. البته وینگر چپی که با فضا‌سازی مهاجم نوک تیم عملا تبدیل به تارگت خط حمله می‌شد. آقای خاص توانایی رونالدو در گلزنی را کشف کرد و به آن پر و بال داد. البته که در این راه او از ابزارهای خارق‌العاده‌ای هم بهره می‌برد؛ آنخل دی‌ماریا و مسوت اوزیل که نقش دومی از اولی و شاید از تمام همبازیان کریس پررنگ‌تر بود. پاس گل‌های بی‌نظیر و پرتعداد اوزیل او را در زمره خاص‌ترین هافبک‌های جهان قرار می‌داد. البته که کریستیانو بعد از رفتن اوزیل هم مسیر را به تنهایی ادامه داد اما نمو (لقبی که کاسیاس به اوزیل داده بود) دیگر گم شد و جست‌وجو برای یافتنش بی‌فایده بود.
انتقال ناکام
روزی که اوزیل به عنوان گران‌ترین خرید تاریخ آرسنال به این تیم پیوست همه طرفداران از این خوشحال بودند که آرسن ونگر دست از خساست برداشته و شمال لندن بار دیگر محل درخشش ستاره‌های بزرگ دنیای فوتبال خواهد بود. اوزیل هم به عنوان یکی از بهترین‌ها در دنیا با قدرت کار را استارت زد. او وزن خط میانی توپچی‌ها را بالا برده بود. اما مشکل اینجا بود که تنها با یک اوزیل ۴۲ میلیون پوندی نمی‌‌توان قهرمان لیگ برتر شد. آن زمان تیم‌های پرستاره در حال رشد بودند و کار آرسنال برای بالا ماندن بسیار دشوار می‌نمود. شاید همین هم انگیزه مسوت را کشت. بازیکنی که نشان داده بی‌نهایت از محیط پیرامون خود تاثیرپذیر است و البته رگه‌هایی از بی‌خیالی را هم در خود دارد. همین هم کار دست او و تیم داد تا حدی که بازیکنی که در آستانه شکستن رکورد تعداد پاس گل‌های یک فصل لیگ برتر بود، کم‌کم تا آخرین روزهای حضور ونگر روی نیمکت باوجود این‌که ۹۰ دقیقه در زمین بازی می‌کرد هیچ حرکت مفیدی انجام نمی‌‌داد و فقط نان اسمش را می‌خورد. مشکل هم یکی دو تا نبود. از آنجایی که پروژه آن زمان توپچی‌ها، ملی‌پوش سابق تیم ملی آلمان را راضی نمی‌کرد، آرسنالی‌ها برای راضی کردن به تمدید قرارداد، یک دستمزد تاریخی به او پیشنهاد دادند. ۳۵۰ هزار پوند در هفته که هنوز هم جزو بالاترین پرداختی‌های یک باشگاه لیگ برتری به بازیکنانش است. نتیجه اما چه بود؟ افت کیفیت اوزیل و نمایش‌های دوست‌نداشتنی او.
افتضاح اسپانیایی
با آمدن اونای امری انتظار می‌رفت که این سرمربی اسپانیایی بتواند اوزیل را دوباره احیا کند. سبک بازی مبتنی بر پاسکاری همراه با سرعتی که تیم‌های تحت نظر امری بازی می‌کردند، خوراک فوتبال فانتزی اوزیل بود. باز هم در ابتدا اوضاع خوب بود اما ناگهان ورق برگشت. امری بازیکنی که در کارهای تدافعی شرکت نمی‌کند، در بازی‌های بزرگ محو است و معمولا سرعت خط حمله را می‌گیرد را نمی‌خواست، هنوز هم نمی‌خواهد. بنابراین اوزیل به نیمکت رفت؛ اتفاقی که سابقه نداشت و بسیاری آن را نشدنی می‌دانستند. اما شد و این فصل بیشتر هم شده است. او در ۹ بازی اخیر آرسنال از ۸۱۰ دقیقه ممکن تنها ۱۴۲ دقیقه به میدان رفته؛ برابر واتفورد و ناتینگهام‌فارست. اوزیل مقابل استون ویلا و تاتنهام ۹۰ دقیقه روی نیمکت نشست و برابر لیورپول، فرانکفورت، منچستریونایتد، استانداردلیژ و بورنموث حتی در فهرست ۱۸ نفره هم نبود. مگر می‌شود اوزیل در فهرست نباشد؟ اما حالا این موضوع شدنی است و از آن بازیکن خوش‌تکنیک که رونالدو منتظر پاس‌های نابش بود، تنها یک نام باقی مانده است.
