بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -ابتلای یک کودک زباله‌گرد؛ یعنی شیوع شدید بیماری بین این کودکان/ بنابراین آموزش کافی نیست، باید پایش و نظارت هم اعمال شود.
کودکانی که در سطح خیابان‌ها کار می‌کنند، کودکان مشغول در کارگاه‌های زیرزمینی و در راس آنها کودکان زباله‌گرد این روزها به شدت در معرض خطر قرار دارند. هر لحظه ممکن است دچار این بیماری شوند. کمبود تجهیزات پزشکی لازم در فضای زندگی آنها که قابل‌پیش‌بینی هم است، مشکلات آنها را دوچندان می‌کند. در همین راستا، ۱۲ اسفندماه خبری مبنی بر ممنوعیت زباله‌گردی کودکان منتشر شد. با پیگیری‌هایی که انجمن حمایت از حقوق کودکان انجام داد، شهرداری بخشنامه‌ای صادر کرد که در آن زباله‌گردی کودکان در سطح شهر ممنوع اعلام شده بود. همچنین مقرر شد طی این مدت و تا ریشه‌کن شدن ویروس کرونا در کشور، شهرداری زباله‌ها را از سطح شهر جمع‌آوری و نسبت به دفن و امحای آنها اقدام کند.
حتی شماره تلفنی هم در دسترس مردم قرار گرفت تا شهروندان بتوانند در صورت برخورد با کودکان زباله‌گرد، موارد را به دفتر انجمن اطلاع دهند.
این «ممنوعیت» اما واکنش‌های متفاوتی را برانگیخت. برخی گفتند شهرداری خود عامل زباله‌گردی کودکان است و پیمانکاران شهرداری به منظور بهره‌کشی‌های اقتصادی از کودکان برای این کار استفاده می‌کنند. عده‌ای دیگر هم معتقد بودند ممنوع کردن زباله‌گردی اصلا اقدام جدیدی نیست و قبلا هم سازمان بهزیستی مانیفست‌های اینچنینی ارائه داده بود. با این اوصاف، راهکار حقیقی چه بود؟
یاسمین دادور، مددکار انجمن حمایت از حقوق کودکان، در گفت‌و‌گو با اعتمادآنلاین به این موضوع می‌پردازد و می‌گوید: «زباله‌گردی کودکان پدیده‌ای شوم و ریشه‌ای در ساختار خانواده است که برای حل آن باید ریشه‌ای هم عمل کرد. باید بررسی شود که این معضل از کجا آغاز شده و منشاء آن چیست؟ و از همان مبدا هم با آن برخورد کرد تا بتوان به انتظار ریشه‌کن شدن آن نشست. فقر خانواده‌ها اصلی‌ترین عاملی است که کودکان را به این کار سوق می‌دهد. آسیب‌های اجتماعی از قبیل اعتیاد، طلاق، خلافکار بودن والدین و… نیز در این مساله دخیل هستند. پس نمی‌توان بدون فکر کردن به عقبه این معضل با آن برخورد درستی کرد.» او ادامه می‌دهد: «در وضعیت فعلی بحران کودکان کار و خیابان و کودکان زباله‌گرد شکل دیگری پیدا کرده است. اگر تا پیش از این ما صرفا نگران بیماری‌های میکروبی قابل‌درمان برای این کودکان بودیم، حالا ویروس کرونا تمامی معادلات را به هم ریخته و اگر این ویروس قابل‌درمان هم باشد، باز سرعت و قدرت شیوع آن سبب نگرانی بسیاری می‌شود. این کودکان هم که عموما به صورت کلونی و جمعی زندگی می‌کنند، کافی است یک نفر از آنها مبتلا شود تا به سرعت با آمار بالایی از کودکان بیمار روبرو شویم.» این مددکار اجتماعی معتقد است باید گروه‌های مختلف به منظور آموزش‌های بهداشتی کنار این بچه‌ها قرار بگیرند: «متاسفانه به خاطر شیوع ویروس کرونا، تمامی مراکزی که برای آموزش و مشاوره به این کودکان فعالیت می‌کردند تا اطلاع ثانوی تعطیل شده‌اند و همین موضوع باعث تشدید نگرانی‌ها برای این کودکان شده است. در نتیجه به نظر می‌رسد مسوولان فعال در بهزیستی و همچنین سازمان‌های مردم‌نهاد باید نسبت به این موضوع اقدام کنند. البته برخی گروه‌ها لوازم بهداشتی به این کودکان داده‌اند و آموزش‌هایی هم ارائه شده اما کافی نیست. نکته مهم این است که این آموزش‌ها نیازمند پایش مستمر است و باید بر عملکرد آنها نظارت وجود داشته باشد.»
دادور توضیح می‌دهد: «مشکلات زندگی این کودکان، بحران‌های اقتصادی و سختی‌ای که از سن بسیار کم می‌بینند، سبب شده بسیاری از آنها به این بیماری به چشم اتفاق جدی نگاه نکنند؛ آن را ساده بگیرند و به راحتی از کنارش بگذرند یا تصور کنند این ویروس برای بزرگ‌ترهاست یا اصلا از جدی بودن بیماری آگاه هم باشند اما آنقدر مشکلات دیگر داشته باشند که دیگر به کرونا توجه نکنند. در نتیجه از دیگر اقدامات مهمی که لازم است نهادهای متولی این کودکان مد نظر قرار دهند، برقراری ارتباط مداوم با این کودکان و خانواده‌هایشان برای هشدار دادن به آنهاست. اگر ماسک و دستکش به آنها برسانیم اما آگاهی نحوه استفاده از این لوازم و همچنین شیوه برخورد با بیماری را ندهیم، انگار هیچ کاری نکرده‌ایم.»
