گلف پته رئیس‌جمهوری آمریکا را روی آب می‌ریزد/این ترامپ حقـه باز

 
سایت بدون -«دونالد ترامپ بدترین متقلب تاریخ است و اهمیتی هم نمی‌دهد که چه کسی این را می‌داند». ریک رایلی این را در توصیف کسی می‌گوید که بیش از ۳۰ سال است می‌شناسد: «همیشه گفته‌ام گلف مثل لباس دوچرخه سواری است، همه چیز را درباره طرف لو می‌دهد و گلف زشتی‌های زیادی را درباره این رئیس‌جمهور فاش می‌کند.»
رایلی، ستون نویس سابق «اسپورتس ایلاستریتد» کتابی نوشته با عنوان «فرمانده متقلب‌ها: چطور گلف، ترامپ را معرفی می‌کند». این کتاب با قلمی فوق‌العاده طنزآمیز و جذاب نوشته شده و دورویی شگفت‌انگیز رئیس‌جمهور به عنوان یک گلف‌باز را به تصویر می‌کشد.
رایلی ادامه می‌دهد: «با خواندن این کتاب بیشتر خنده‌تان می‌گیرد اما گاهی گریه می‌کنید. چطور چنین چیزی اتفاق می‌افتد؟ به عنوان یک گلف‌باز واقعاً به من توهین کرده. تقلب؟ حالم به هم می‌خورد. بردن گاری در مسیر حفره‌ها؟ نفرت‌آور است. پوشیدن لباس‌هایی که دو سایز برایش کوچک است؟ صبر کنید ببینم. ضربه زدن به توپ تا آنجایی که کوله‌کش شما را پله صدا کند؟ واقعاً بدم می‌آید. بیشتر وقت‌ها خیلی متنفر می‌شوم از اینکه او باعث شده کشور من اینقدر احمق به نظر بیاید. از کاری که او با کهکشان من می‌کند، متنفرم. از کاری که با کودکان در مرزها می‌کند، متنفرم. به جمهوری خواهان کاری ندارم. فقط نمی‌توانم این شخص را تحمل کنم. من عاشق گلف هستم و او این ورزش را ۳۰ سال عقب برده است. درست وقتی که با بازی‌های خوب روری مک ایلروی و ریکی فاولر گلف محبوبم جذاب و تماشایی شده بود، این دلقک چاق به آن گند زد.»
دکتر لانس دادز، روانکاو هاروارد، به رایلی می‌گوید ترامپ «آدم خیلی بیماری است» که «تمام ویژگی‌های یک اختلال شخصیت خودشیفته (نارسیستیک) را بروز می‌دهد». رایلی آه می‌کشد و ادامه می‌دهد: «این خیلی وحشتناک است که او در گلف تقلب می‌کند، در ورزشی که ما خودمان به قوانینش احترام می‌گذاریم. در هر ورزش دیگری داور وجود دارد اما در گلف اگر ۲۰۰ متر آنطرف‌تر باشی و به توپ ضربه بزنی، خیالت راحت است که کسی فریبت نمی‌دهد. من اسمش را بنیاد ملی گلف می‌گذارم. آنها می‌گفتند ۹۰ درصد گلفرها تقلب نمی‌کنند. گلف یک ورزش مبتنی بر صداقت است اما این یارو یک لکه ننگ روی آن گذاشته، واقعاً حالم به هم می‌خورد.»

عصبانیت رایلی از ترامپ وقتی بیشتر جلب توجه می‌کند که بدانیم او خیلی سال است رئیس‌جمهوری آمریکا را می‌شناسد و اینکه اعتراف می‌کند زمانی عاشق این میلیاردر بوده: «به عنوان یک نویسنده دوستش داشتم چون او یک افسانه‌نویس است که می‌تواند دروغ‌هایی به بزرگی عروسک‌های جشن شکرگزاری نیویورک بگوید. او یک کپی بزرگ است. اگر به شما بگوید: می‌توانی فردا برای مصاحبه اینجا بیایی؟ من یکی شب خوابم نمی‌برد و هر طور باشد خودم را به مصاحبه می‌رسانم اما اگر مجبور شوم دوباره با او گلف بازی کنم و این به خاطر نوشتن یک مقاله نباشد، هرگز این کار را انجام نمی‌دهم.»
ریک رایلی ادامه می‌دهد: «اولین بار که او را دیدم اواخر دهه ۸۰ بود که در پبل بیچ پرو‌ام با هم بازی می‌کردیم. آمد و گفت: این ریک رایلی است، بزرگترین ورزشی‌نویس جهان. همیشه با ترامپ زاویه وجود داشته. مارلا مارپلس آن موقع همسر ترامپ بود و گفت: ببین، دونالد یکی از بزرگترین طرفداران تو است. او یکی از نوشته‌های من را از کیفش درآورد انگار آماده کرده بود. از من خواست درباره‌اش یک یادداشت بنویسم اما من ایده نوشتن یک کتاب را داشتم درباره آدم‌های مشهوری که با آنها گلف بازی کرده بودم و کوله‌شان را جابه‌جا می‌کردم. بنابراین یک روز با هم قرار گذاشتیم که من کوله‌اش را حمل کنم اما آمدم و هیچ‌کس را نداشت که با او رقابت کند. خودم با او بازی کردم. آن روز برای نخستین و تنها بار دیدم یک نفر از کنار حفره ضربه قوسی زد. ضربه قوسی از کنار حفره؟ ترامپ در زدن توپ از روی پایه و شروع بازی خیلی خوب است اما قوسی زدنش مثل ادوارد دست قیچی است. او در زمین کلاه سرتان می‌گذارد و بعد برایتان ناهار می‌خرد.»
ترامپ بعد از آن بازی رایلی را به بقیه معرفی کرد: «نمی‌توانست به من فقط یک نویسنده بگوید. می‌گفت، ریک را ببینید، او رئیس اسپورتس ایلاستریتد است. من را به بقیه معرفی می‌کرد: هی ریک، با لوییجی آشنا شو، او بهترین پزنده همبرگر در جهان است. لوییجی می‌گوید نه من نیستم. ترامپ می‌خواهد با وانمودکردن اینکه اطرافیانش آدم‌های بزرگی هستند، خودش را برنده جلوه دهد. دروغ‌های او سرگرم کننده بود تا وقتی که قدرتمندترین آدم جهان شد. بعد ترسناک شد. نمی‌دانم چه برنامه‌هایی برای فرزندان و نوه‌های من دارد. نمی‌دانم چه کسی قرار است بدهی‌های بزرگی که بالا آورده تا گربه‌های چاق اطرافش را از مالیات معاف کند، جبران کند. ببینید هفته قبل در لندن چه کرد، او دو تا از بهترین متحدان ما را خراب کرد، این وحشتناک است.»
حقه‌بازی و دغل‌کاری ترامپ درباره دستاوردهایش در گلف به رایلی انگیزه داد که نوشتن را ادامه دهد: «بازنشسته شده بود، سه ماه از سال را در ایتالیا زندگی می‌کردم، برای خودم خوش می‌گذراندم. روی حساب توییترم مرتب می‌دیدم: (رایلی ادای ترامپ را در می‌آورد) من یک قهرمان هستم. باید به من رأی بدهی چون ۱۸ قهرمانی باشگاهی به دست آورده‌ام. اوه! این یک دروغ بزرگ است چون تو خودت به من گفتی چطور این کار را انجام داده‌ای. هر وقت یک زمین جدید را افتتاح می‌کنی خودت با خودت بازی می‌کنی و بعد خودت را نخستین قهرمان می‌خوانی. این یک دروغ حال به هم زن است. او حتی گفت این برابر بهترین بازیکنان باشگاه است و به کسی ضربه استروک داده نمی‌شود. چی؟ من با تو بازی کردم. تو در بهترین حالت ۱۰ تا هندی‌کپ (امتیاز تعادلی که هر چه کمتر باشد گلف‌باز ماهرتر است) می‌دهی، هرگز نمی‌شود قهرمان یک باشگاه باشی. خیلی زود فهمیدم خیلی از این قهرمانی‌هایی که به آنها افتخار می‌کند، برای آدم‌های ۶۰ یا ۷۰ سال به بالا است. افتخار بزرگی است اما قابل مقایسه نیست با اینکه بهترین بازیکنان باشگاه را شکست دهی. خیلی از آن کسانی که او را می‌شناختند، می‌گفتند بارها اتفاق افتاد که وقتی تکلیف قهرمانی روشن می‌شد او اصلاً در محل برگزاری مسابقه حضور نداشت. ادعا کرد در یک تورنمنت بزرگ در نیوجرسی به قهرمانی رسیده در حالی که آن موقع در فیلادلفیا بود. پدر من اگر اینها را می‌شنید سه بار در قبرش پشت و رو می‌شد، او خودش را ریگان جمهوری‌خواه می‌دانست.»
پدر رایلی که عاشق جک نیکلاوس بود اگر می‌شنید ترامپ گفته در ۱۸ مسابقه مهم به قهرمانی رسیده، چه می‌گفت؟ ترامپ اصرار داشت ۸/۲ هندی‌کپ در هر مسابقه می‌دهد و نیکلاوس با ۷۹ سال سن اعتراف داشت میانگینش ۵/۳ هندی‌کپ است: «پدرم می‌گفت من نیکلاوس را بر می‌دارم تو ترامپ را بردار و هر کسی بازنده شد باید تا آخر عمرش خیابان‌های نیویورک را جارو بزند. می‌دانی چه آماری در گلف داشت؟ او در طول هشت سال و با آنکه بیشتر از هر رئیس‌جمهور دیگری گلف بازی می‌کند، تنها ۲۰ امتیاز به دست آورده است. من تمام امتیازهایم در گلف را در کامپیوتر ثبت می‌کنم چون این کاری است که شما باید در گلف انجام دهید. در باشگاه من، بچه‌ها برایت امتیاز ثبت می‌کنند اگر خودت نخواهی. ترامپ این کار را نمی‌کند، این خیلی غیراخلاقی است.»
چشمانش گرد می‌شود وقتی می‌گویم بریتانیا سخت می‌تواند ادعا کند با بوریس جانسون یک نخست وزیر اخلاق‌گرا دارد: «شوخی می‌کنی؟ ترامپ کار می‌کند نخست وزیر شما مثل چرچیل شود. این آدم (جانسون) به یک نابغه شباهت دارد.»
رایلی احساس رضایت دارد از اینکه درباره شیطنت‌ها و حقه‌بازی‌های ترامپ نوشته اما از اینکه رئیس‌جمهور به شکلی غیرعادی نسبت به کتاب او سکوت کرده، ناراحت است: «این آدم حتی اگر یک کارت پستال بد برایش بفرستی واکنش نشان می‌دهد اما من نتوانستم یک توییت بگیرم که زندگی‌ام را نجات دهم! اگر او بخواهد نظری بدهد و توییتی منتشر کند، می‌دانم چه می‌گوید. ریک رایلی؟ من خودم او را بزرگش کرده‌ام. مثل یک دختربچه غر می‌زند. این اخبار جعلی است!!! او دوستی در لس‌آنجلس دارد که دوست من هم هست. هفته‌ای یک بار با هم حرف می‌زنند. دوستم گفت: با رایلی وارد جنگ توییتری نشو. احمق به نظر می‌رسی. حتی یک کلمه هم درباره کتاب حرف نزن. فقط باعث می‌شوی فروش کتابش چند برابر شود. من هم به دوستم گفتم: چه کسی از تو خواست این حرف‌ها را بزنی؟»
رایلی ادامه داد: «به ترامپ پیشنهاد دادم یک بازی خیریه برگزار کنیم که عایدی‌اش صدهزار دلار برای کمک به مؤسسات خیریه باشد. هنوز جواب نداده. روی خانه‌ام شرط می‌بندم می‌توانم شکستش دهم؛ اگر روی هر دوی ما یک دوربین باشد او به بازی با من تن نمی‌دهد. او قبول نمی‌کند که در جلسه تفهیم اتهام حاضر شود چون نمی‌تواند دروغ گفتن را متوقف کند و اگر شما در برابر کنگره دروغ بگویید، به خاطر شهادت دروغ به زندان می‌روید. اگر قبول کند با من مقابل دوربین‌های تلویزیونی بازی کند، مشخص می‌شود چقدر بد است.»
ترامپ دوست دارد دشمنانش را به عنوان بازنده بدنام کند و برای همین خط آخر کتاب رایلی می‌گوید وقتی رئیس‌جمهور به واکنش چهره او نگاه می‌کند، «صورت یک بازنده» را می‌بیند. رایلی می‌گوید: «هدف من هم همین است. پدرم همیشه می‌گفت اگر تقلب کنی در واقع و در نهایت سر خودت کلاه گذاشته‌ای. می‌خواستم این آخرین کلمه کتابم باشد چون او یک بازنده است. او بزرگترین بازنده‌ای است که در تمام عمرم دیده‌ام.»

دونالد مک‌رائه
منبع: گاردین
مترجم: سیدعلی بلندنظر