یاسمن خلیلی فرد

«با آدولف چطورین؟» فیلمی به کارگردانی زونکه ورتمان محصول کشور آلمان است.
این فیلم کمدی بر اساس نمایشنامه «اسم»، نوشته ماتیو دولاپورت ساخته شده است.
این کمدی روانشناسانه فیلمی آپارتمانی است که به روابط پنج عضو یک خانواده با یک دیگر می پردازد. اعضای این خانواده در یک مهمانی شام به دعوت الیزابت دور هم جمع شده اند و قرار است دربارهی نام انتخابیِ فرزند برادر الیزابت که در انتظار تولد پسرش است گفتگو کنند؛ انتخاب نام عجیب «آدولف» (نام کوچک هیتلر که جزو اسامی ناپسند در آلمان است) از سوی توماس، برادر الیزابت منجر به آغاز بحث های جالبی میان این افراد شده و به مرور رازهای بسیاری طی بگومگوهایشان کشف می شوند.
بزرگ ترین برگ برنده فیلم آن است آنچه را باید پنهان نگاه دارد با هوشمندی پنهان نگاه می دارد. به مخاطب یکدستی میزند و او را دچار حدس های اشتباهی می کند و همین باعث می شود تماشای فیلم بسیار لذتبخش باشد و گرههای آن تا پایان گشوده نشوند. علاوه بر آن «با آدولف چطورین؟» دیالوگ های کم نظیری دارد. دیالوگ هایی که به نحوی معرف شخصیتهای گویندگانشان هستند. دیالوگهایی که میتوانند بسیاری از وجوه و تایپ های شخصیتی کاراکترهای اصلی فیلم را آشکار سازند. این را هم نباید از یاد برد که فیلم، حتی در معرفی درست شخصیت هایش به مخاطب نیز تاحدودی گولمان می زند. گاه، واکنش های عجیبی را از آدم ها می بینیم و بعد پی می بریم که علت اصلی آن واکنش چه بوده است.
رگه های باریکی از فمینیسم نیز در اثر به چشم می آید. ورتمان سعی دارد نشان دهد حتی در کشوری پیشرفته که حقوق زن و مرد برابر به نظر می رسد، همچنان زنان در بسیاری از موارد از همسرانشان عقب می افتند و بسیاری از مسئولیت ها آن قدر که باید عادلانه میان زن و مرد تقسیم نمی شود. هم الیزابت و هم آنا، به واسطه ازدواج و تولد فرزندانشان نتوانسته اند به  موقعیت اجتماعی مد نظر خود دست یابند و احساس شکست می کنند. برعکس زن های فیلم که قدرتمند و عاقل به نظر می آیند، مردان، هریک خرابکاری هایی کرده اند که کشف تدریجی شان اوضاع را برای خودشان و دیگر اعضای خانواده بغرنج تر می کند.
در نهایت باید عنوان کرد «با آدولف چه طورین؟» یک کمدی خوش ساخت با ریتم مناسب است که در اقتباس اش از نسخه  تئاتری عملکرد موفقیت آمیزی داشته و تماشایش قطعاً مخاطب را پشیمان نخواهد کرد.