یادداشت جاناتان ویلسن درباره ضعف های منچستر سیتی و پاری‌سن‌ژرمن/آرزو به دل میلیادرها

جاناتان ویلسن

در میان این همه نگرانی‌های درستی که پیرامون اوضاع مالی فوتبال مدرن مطرح می‌شود و اینکه می‌گویند فوتبال طبقاتی شده است، یک موضوع می‌تواند نجات‌بخش باشد. البته شاید این موضوع خیلی دوام نیاورد و وقتی هم که از بین برود، دیگر برنگردد. اما شاید بزرگ‌ترین نقطه قوت فوتبال این باشد که به‌شدت متناقض است. فوتبال ورزشی دمدمی‌مزاج است که به نظر می‌رسد بیشترین لذت خود را از نابود کردن انتظارات و تمایلات افرادی می‌برد که دوست دارند کنترلش کنند.

شیخ منصور در سال ۲۰۰۸ باشگاه منچستر سیتی را در دست گرفت. از آن هنگام تاکنون، خالص خرج باشگاه برای خرید بازیکنان بیش از ۷۵/۱ میلیارد دلار بوده است. مؤسسه سرمایه‌گذاری ورزشی قطر در سال ۲۰۱۱ باشگاه پاری‌سن‌ژرمن را خرید و از آن هنگام، این باشگاه به صورت خالص ۱/۱ میلیارد دلار خرج خرید بازیکنان جدید کرده است. با این حال، هیچ‌کدام از این دو باشگاه، جامی که مالکانش بیش از همه دوست دارند را نبرده‌اند: لیگ قهرمانان را.
البته این دو باشگاه به فتح اروپا نزدیک‌تر شده‌اند. پی‌اس‌جی در فینال ۲۰۲۰ باخت. من‌سیتی در فینال سال گذشته. در فصل گذشته، زمانی که اثر همه‌گیری کووید باعث شد باشگاه‌های سنتی در رقابت با باشگاه‌های دارای مالکان دولتی و الیگارش بیشتر عقب بمانند، یک باشگاه نفتی دیگر، یعنی چلسی بود که قهرمان لیگ قهرمانان شد. چلسی که حالا روملو لوکاکو را به عنوان یک مهاجم قابل اتکا دارد و خط میانی‌اش ساختاری فوق‌العاده عالی یافته است، همچنان مدعی جدی لیگ قهرمانان است. اما پی‌اس‌جی و سیتی که پیش از مرحله گروهی به عنوان مدعی از آ‌نها نام برده می‌شد، مشکلات خود را در روز نخست این رقابت‌ها نشان دادند.
حذف‌های منچستر سیتی از لیگ قهرمانان الگوی آشکاری دارد. آنها در سال ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹، با قانون گل زده در خانه حریف حذف شدند و تیم‌های موناکو و تاتنهام توانستند در خانه سیتی گل‌های زیادی بزنند. سیتی در ضدحملات مشکل دارد. در سال‌های ۲۰۱۸، ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱، زمانی که سیتی به لیورپول، لیون و چلسی باخت، تغییرات تاکتیکی پپ گواردیولا که هدفش خنثی کردن ضدحملات حریفان بود، به تیم ضربه زد و باعث شکست آنها شد. او به قول معروف، بیش از حد فکر کرده بود.
با این حال، اتفاق عجیبی در فینال فصل گذشته روی داد. سیتی، پس از شروعی نه‌چندان خوب در لیگ قهرمانان، توانست به شکلی بسیار مؤثر ضدحملات حریفان را خنثی کند. آنها محافظه‌کارتر شده و پنج بازیکن را پشت توپ قرار می‌دادند و با دو هافبک دفاعی بازی می‌کردند؛ تا اینکه فینال از راه رسید. گواردیولا تیمش را در مقابل چلسی بدون هافبک دفاعی به زمین فرستاد. در کل، اتفاقاتی که در مرحله گروهی می‌افتد، بازتاب خوبی از عملکرد سیتی در انتهای فصل نیست. خطر لایپزیگ، تیم در حال گذار که مربی‌اش و سه بازیکن مهمش را از دست داده، کمتر از آن خطر پیچیده کردن بیش از حد سیستم مؤثر تیم مقابل یک رقیب با کلاس بالا است.
اما در هر حال، بازی چهارشنبه سیتی نگران‌کننده است. پیروزی شش بر سه مقابل لایپزیگ گل‌های جذابی داشت و سیتی به‌راحتی پیروز شد، اما این بازی یادآور دیدار رفت مقابل موناکو در چهار سال پیش بود؛ بازی که هر دو تیم فرصت‌های زیادی داشتند و سیتی آن کنترل لازم برای قهرمانی در اروپا را در آن نشان نداد.
اینکه پی‌اس‌جی را مدعی جدی می‌دانند به این دلیل است که مردم بر این باورند که لیونل مسی آنقدر خوب است که این تیم را نسبت به دو فصل گذشته، جلوتر ببرد. شاید هم او چنین باشد، اما پی‌اس‌جی قبل از این هم مشکل چندانی در خط حمله نداشت و سال‌هاست که ستارگان بسیاری در بخش تهاجمی این تیم حضور دارند. اما مشکل آنها در خط میانی و خط دفاعی است. از این نظر، آوردن سرخیو راموس (که به دلیل مصدومیت، هنوز برای پی‌اس‌جی بازی نکرده) و اشرف حکیمی و حتی جینی واینالدوم، اهمیت بیشتری نسبت به جذب مسی دارد.
بارسلونا در فصل‌های اخیر شکست‌های سنگینی را تجربه کرده؛ دو بار برابر پی‌اس‌جی و یک بار مقابل یوونتوس، رم، لیورپول و بایرن. دلیلش هم این بوده که خط حمله این تیم پوشش کافی را برای خط میانی فراهم نمی‌کرده است. مسی فقط چاره بارسلونا نبود؛ بلکه مشکل این تیم هم بود. او بارها بارسا را نجات داد، اما عدم تمایلش نسبت به پرس باعث شد که خط میانی پابه‌سن‌گذاشته بارسا دچار مشکل شود. نیمار و کیلیان امباپه هم بازیکنانی نیستند که خیلی بخواهند به حریف فشار بیاورند و به این ترتیب، خط میانی پی‌اس‌جی دچار خطراتی جدی است.
بازی با بروخه در روز چهارشنبه، نمی‌بایست آزمون جدی پی‌اس‌جی می‌شد. اما تیم پاریسی در بلژیک ضعیف کار کرد، در خط حمله همبستگی لازم را نداشت، کند بود و در بسیاری از دقایق، حریف برتر از آنها بازی می‌کرد. پی‌اس‌جی به خاطر مشکلاتی که لایپزیگ دارد، قاعدتاً نباید خطر حذف در مرحله گروهی را احساس کند، اما این عملکرد تیمی نیست که می‌خواهد فاتح لیگ قهرمانان شود. البته آنها زمان زیادی دارند که مشکلات را برطرف کنند و این اولین باری بود که خط حمله متشکل از نیمار-مسی-امباپه به میدان می‌رفت. البته امباپه در دقیقه ۵۱ به دلیل مصدومیت تعویض شد و این کار را سخت کرد. در هر حال، اگر پی‌اس‌جی می‌خواهد مدعی جدی باشد، باید بسیار بهتر از این شود.
شاید گواردیولا به این فکر کند که می‌توان با برخی تغییرات، تیم را بهتر کرد. اما پی‌اس‌جی در حال حاضر، اصلاً تیمی مدعی به نظر نمی‌رسد، هرچند که برای هماهنگ شدن بازیکنان، نیاز به زمان دارد. زمانی که این دو غول مالی اروپا در دو هفته دیگر در پارک دو پرنس به مصاف هم بروند، بهتر می‌توان سنجید که کدامشان شانس بیشتری برای حضور در فینال سن‌پترزبورگ را دارد.
منبع: SI