یادداشت روز/شباهت‌های اسپانیا و بارسای انریکه

تری گیبسون: اسپانیا پیش از شروع جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه یکی از مدعیان اصلی فتح این تورنمنت بود اما اخراج یولن لوپتگی در آستانه نخستین بازی آنها مقابل پرتغال، ضربه‌ای بزرگ به لاروخا زد و آنها در نهایت به رهبری فرناندو هیرو در یک‌هشتم نهایی برابر روسیه در ضربات پنالتی حذف شدند، در حالی که ۷۹ درصد مالکیت توپ را در ۱۲۰ دقیقه بازی در دست داشتند. برای اینکه عملکرد اسپانیا را در دوران جدیدش تحت رهبری لوئیس انریکه قضاوت کنیم هنوز خیلی زود است- اما آنها در ۳ بازی اخیرشان کرواسی و انگلیس- ۲ تیم از ۴ تیم نهایی جام‌جهانی روسیه- و ولز رو به رشد با رایان گیگز را شکست داده‌اند. این ۳ پیروزی در حالی به‌دست آمد که اسپانیا در حال تغییر نسل هم هست. بعد از جام‌جهانی آندرس اینیستا، داوید سیلوا، جرارد پیکه و پپه رینا از تیم‌ملی خداحافظی کردند، ۴ بازیکنی که روی هم ۳۹۴ بازی ملی داشتند. در واقع غیر از رینا هر سه ستاره دیگر عضو باشگاه صدتایی‌های اسپانیا بودند. این تغییر نسل حتی بیشتر هم ادامه پیدا کرد، وقتی انریکه تصمیم گرفت یوردی آلبا را به تیم‌ملی دعوت نکند و پست دفاع چپ را به مارکوس آلونسو بسپارد. در جام‌جهانی ۲۰۱۸ اسپانیا یازدهمین تیم مسن تورنمنت بود؛ با میانگین سنی ۵/۲۸ سال. اما با کنار رفتن این ۵ بازیکن باتجربه و جانشینی‌شان توسط بازیکنانی جوان‌تر حالا میانگین سنی تیم اسپانیا به ۱/۲۶ سال رسیده است. اسپانیا در جام‌جهانی
۷ بازیکن بالای ۳۰ سال داشت، در حال حاضر اما این تیم تنها ۳ بازیکن بالای ۳۰ سال دارد. بازیکنانی که حالا در دوران جدید لاروخا جای ستاره‌های سابق این تیم را گرفته‌اند شامل مارک بارترا (۲۷)، خوسه گایا (۲۳)، سائول نیگز (۲۳)، رودریگو (۲۲)، دنی سبایوس (۲۲) و البته مارکو آسنسیو (۲۲) هستند. فوتبال اسپانیا بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ حاکم مطلق جهان و اروپا بود اما سبکی که برای آنها ۲ قهرمانی یورو و یک قهرمانی جهان را به همراه آورده بود بالاخره توسط رقبای‌شان شناخته و راهکارهایی برای خنثی کردنش پیدا شد. تیمی که هیرو را به عنوان مربی موقت روی نیمکتش می‌دید مقابل روسیه ۱۱۱۴ پاس داد، در حالی که این عدد برای میزبان تنها ۲۹۰ بود. اسپانیایی‌ها در این بازی ۹۰ درصد پاس‌های‌شان را هم به مقصد رساندند و سرخیو راموس به تنهایی ۱۷۴ پاس سالم داد. با تمام این پاس‌ها اما اسپانیا فرصت‌های گل بسیار کمی پدید آورد و لایق شکست در استادیوم لوژنیکی بود. تیم انریکه اما بعد از پشت‌سر گذاشتن این تابستان تلخ حالا در ۳ بازی ۱۲ گل زده، از جمله ۶ گل برابر نایب‌قهرمان جام جهانی (کرواسی). با اینکه انریکه خیلی زود اعلام کرد به هیچ‌وجه نمی‌خواهد سبکی را که این همه موفقیت برای تیم‌ملی به همراه آورده به دست فراموشی بسپارد اما تاکید او روی پیشرفت آن و پیدا کردن راه‌های دیگری برای رسیدن به دروازه حریفان بود. نخستین قدم در این راه پایین‌ آوردن تعداد پاس‌های عرضی و رو به عقب و رو آوردن به فوتبالی مستقیم‌تر و سریع‌تر بوده است. البته این نخستین‌بار نیست که انریکه شرایطی چنین را تجربه می‌کند؛ وقتی او به عنوان مربی بارسلونا برگزیده شد، غول‌های کاتالان یک فصل بدون جام را پشت‌سر گذاشته بودند و تیکی‌تاکایی را که پپ گوآردیولا برای‌شان طراحی کرده بود و از آنها بهترین تیم اروپا را ساخته بود بشدت رو به افول بود. کاری که انریکه در بارسا کرد رو آوردن به فوتبالی مستقیم‌تر و انتقال تمرکز تیم از خط میانی روی خط حمله بود. این شیوه انریکه به لطف درخشش لیونل مسی، لوئیس سوارز و نیمار یک سه‌گانه را برای بارسا در همان فصل اول به همراه آورد. همان‌طور که ژاوی در بارسای انریکه نقشش کمتر و کمتر شد و حتی در فینال چمپیونزلیگ هم روی نیمکت نشست تا ایوان راکیتیچ در ترکیب اصلی قرار بگیرد، حالا دیگر اینیستایی هم در اسپانیا نیست. به جای او و همچنین سیلوا حالا بازیکنانی چون سائول و رودری در خط میانی اسپانیای انریکه بازی می‌کنند تا با انرژی بالاترشان بیشتر حریفان را پرس کنند. خط حمله اسپانیا هم حالا ستاره‌هایی چون رودریگو، آسنسیو و پاکو آلکاسر را دارد، آلکاسری که در بارسلونا موفق نشد اعتماد انریکه را جلب کند اما حالا با درخشش فوق‌العاده‌اش در بروسیا دورتموند به عنوان ذخیره‌ای طلایی جایگاهی مهم در طرح و برنامه‌های مربی سابقش پیدا کرده است. رودریگو، مهاجم والنسیا هم مقابل انگلیس در ومبلی یک گل زد و یک پاس گل داد، در حالی که آسنسیو در پیروزی ۴ بر یک برابر ولز ۳ پاس گل داد و یک گل زد.