یادداشت ویژه سیدلو درباره قهرمانی رئال مادرید/ زین الدین زیدان مرد رویاها

سایت بدون – «نمی‌گویم که مرا اذیت نمی‌کند چون اذیت می‌کند اما نمی‌توانم مانع ابراز عقیده مردم بشوم.» خودش هم می‌دانست که مشکل فقط از سوی «مردم عادی» نبود بلکه کسانی که کنارشان کار می‌کرد هم ممکن است به او و توانایی‌هایش شک داشته باشند که البته الان ممکن است دیگر نداشته باشند. شاید الان نامعقول به نظر برسد و حتی در همان زمان هم احمقانه به نظر می‌آمد اما اکتبر سال پیش سرمربی فرانسوی رئال مادرید، در آستانه اخراج بود. برای کسی مهم نبود که او سه قهرمانی متوالی در لیگ قهرمانان کسب کرده بود، افتخاری که ارزش یادآوری‌ و تکرار تک‌تک کلماتش را دارد: سه، قهرمانی اروپایی، متوالی. برای کسی مهم نبود که قهرمانی‌ رئالی‌ها در لالیگا با زیدان در فصل  ۱۷-۲۰۱۶ تنها یکی از دو قهرمانی این تیم در لیگ طی ۱۲ فصل اخیر بوده و در نهایت کسی به این موضوع اهمیتی نمی‌داد که زیدان به درخواست کمک رئال پاسخ مثبت داده بود، سکان هدایت تیم را در حالی که در ابتدای آن سال وارد بحران شده بود تحویل گرفت و با اینکه می‌‌توانست با نه گفتن، مانع خدشه وارد شدن به دستاوردهایش شود، حاضر شد این ریسک را به جان بخرد. شروع فصل برای رئالی‌ها خوب نبود. یک امتیاز از دو بازی لیگ قهرمانان و باخت به مایورکا، منجر به افزایش فشار روی رئال و سرمربی فرانسوی‌اش شد و یک بار دیگر سایه آشنای ژوزه مورینیو روی تیم پایتخت اسپانیا افتاد و صحبت از بازگشت آقای خاص به رئال مادرید مطرح شد. کافی بود رئال به گالاتاسرای ببازد تا زیدان اخراج شود. حتی نشریه آ.اس اسپانیا در تیتر روی جلدش درباره زیدان نوشت «کیش». یک حرکت اشتباه دیگر در ترکیه کافی بود تا کیش زیدان به مات تبدیل شود. زیدان در آستانه آن بازی در پاسخ به یک خبرنگار که از او پرسید آیا روی لبه تیغ قرار دارد، گفت: «نمی‌دانم. این سؤال را باید از شخص دیگری بپرسید.» به همین دلیل این سؤال از یک نفر دیگر هم پرسیده شد، از سرخیو راموس کاپیتان تیم و او گفت: «زیدان لیاقت احترامی بیشتر از اینها را دارد.» کاپیتان تیم نسبت به خیلی‌ها برای سرمربی‌اش احترام بیشتری قائل بود. راموس توضیح داد که مربیان به شیوه‌های متفاوت ارزیابی می‌شوند و حس درونی‌اش را اینگونه بیان کرد که برخلاف برخی مربیان مانند ژوزه مورینیو که افتخارات‌شان بزرگ جلوه داده می‌شود، موفقیت‌های زیدان همیشه در خاموشی بوده و کمتر کسی به آنها پرداخته است. او به نوعی از باشگاه خواست برای پایان دادن به شایعات درباره اخراج زیدان واکنشی نشان دهد و اعلام کند که زیدان هر اتفاقی که رخ دهد در رئال می‌ماند. راموس کاملاً می‌دانست که شکل‌گیری این بحث خسته‌کننده فقط یک موضوع رسانه‌ای نیست و به همین دلیل خطاب به آنهایی که احساس می‌کرد سعی در آشفته کردن جو رئال مادرید دارند، گفت: «زیدان می‌داند که رئال مادرید چگونه باشگاهی است. همه می‌دانند که رختکن تیم ما تا پای جان حامی اوست.» حالا نوبت ثابت کردن بود و نشریه مارکا هم با تیتر روی جلدش همین را از راموس و هم‌تیمی‌های خواست وقتی نوشت: «اگر عاشق زیدان هستید، ببرید» و به این شکل آنها را به صورت عملی برای حمایت از سرمربی‌شان به چالش کشید. بازیکنان هم همین کار را کردند و تا پایان روزهای باقیمانده از سال ۲۰۱۹ دیگر نباختند. ۱۴ هفته طول کشید تا رئال مادرید دوباره در لالیگا تن به شکست دهد. ۹ ماه بعد، حالا آنها دوباره قهرمان لالیگا هستند. این تنها سومین قهرمانی آنها در لیگ در بیش از یک دهه اخیر است و دوتای آنها را زیدان در ۵ سال مربیگری‌اش در رئال مادرید برده است. در کل زیدان در عرض سه فصل کامل و دو نیم فصل مربیگری‌اش در رئال مادرید ۱۱ جام برد که با احتساب ۲۰۹ بازی که رئال با هدایت او به میدان رفته، می‌شود یک جام به ازای هر ۱۹ بازی. از این نظر هیچ کسی به پای او نمی‌رسد. با این حال به هر دلیلی که هست، به ندرت پیش می‌آید که مردم آنطور که باید و شاید به دستاوردهای زیدان اشاره کنند، نه وقتی بحث مقایسه بهترین مربیان دنیا به می‌‌آید، نه وقتی که نقش مربیان و تأثیرگذاری آنها بر عملکرد و نتایج تیم‌شان مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. شاید یکی از دلایلش این باشد که خود زیدان هم به ندرت درباره موفقیت‌هایش حرف می‌زند که خود این هم یکی از عوامل موفقیتش بوده است. زیدان نه اهل خودستایی و تعریف‌‌های غلو‌آمیز است نه اهل توضیح و تشریح تاکتیک‌هایش برای دیگران. به همین دلیل هم شاید نسبت به او شک و تردید‌هایی وجود دارد و این سؤال همیشه وجود دارد: زیدان به عنوان یک مربی واقعاً چقدر خوب است؟ یکی از دلایل این شک و تردید‌ها رفتارهای خودش است. بعضی از تعریف و تمجیدها او را می‌‌کشد و در لابه‌لای آنها او متهم می‌شود به اینکه تنها یک مربی است که فقط در زمینه مدیریت روانی و انگیزشی بازیکنانش تبحر دارد و راه‌حل‌های تاکتیکی‌ را به عنوان یکی از حیاتی‌ترین ارکان مربیگری‌ فوتبال نادیده می‌گیرد، گویی که اصلاً چیز دیگر جز همان‌هایی که خودش می‌داند برای هدایت یک تیم لازم نیست.   برخلاف برخی مربیان مانند مورینیو که افتخارات‌شان بزرگ جلوه داده می‌شود، موفقیت‌های زیدان همیشه در خاموشی بوده و کمتر کسی به آنها پرداخته است     حتی ۲۶ مه ‌سال ۲۰۱۸ در هتل رئال مادرید در شهر کیف اوکراین، روزی که زیدان سومین قهرمانی متوالی‌اش در لیگ قهرمانان را کسب کرد، در لابی هتل بحثی درباره محدود بودن قابلیت‌های زیدان به عنوان یک مربی مطرح شد آن هم از سوی کسانی که باید از او دفاع می‌کردند و قهرمان جلوه‌اش می‌دادند: مدیران خود باشگاه. قطعاً زیدان نمی‌توانست از آن اتفاق بی‌خبر باشد. شاید به همان دلیل هم بود که ۵ روز بعد رئال مادرید را ترک کرد و هیچ حرفی هم درباره جام‌هایی که برده بود، نزد. در واقع او به نقص‌ها و ناکامی‌هایش اشاره کرد نه به تاریخی که ساخته بود. رئال مادرید آن فصل با ۱۷ امتیاز اختلاف نسبت به بارسلونا و در رده سوم لیگ را به پایان رساند و در جام حذفی هم با قبول شکست مقابل لگانس حذف شده بود. زیزو یک سال بعد برگشت، در ابتدا با بی‌میلی و تنها به خاطر احساس وظیفه. انگار تقدیرش این بود که برگردد و با خیلی‌ها مبارزه کند. در ماه اکتبر وقتی که او بیش از هر زمان دیگری تحت فشار قرار داشت، اینگونه واکنش نشان داد: «من لحظات سخت را هم دوست دارم. تمام لحظات یک تیم در طول یک فصل نمی‌توانند شیرین باشند.» زیدان برگشته بود تا فرهنگ را در تیمی که از کوری برق افتخارات متوالی‌اش در اروپا خارج شده بود، تغییر دهد. او گفت معیار واقعی برای سنجش عیار تیمش لیگ است و این چیزی بود که او می‌خواست. هویت رئال مادرید با لیگ قهرمانان گره خورده است و قهرمانی در این رقابت‌ها آن چیزی است که برای بسیاری از اعضای این باشگاه و هوادارانش اهمیت داشت. زیدان اما با تفکری متفاوت برگشته بود. او خیلی‌ها را توجیه کرد که برخلاف لیگ قهرمانان که با ۱۲، ۱۳ بازی یک تیم به قهرمانی می‌رسید، لالیگا ۳۸ هفته طول می‌کشد و یک مأموریت روزمره طولانی است. به همین دلیل او لالیگا را به عنوان هدف اصلی‌اش معرفی کرد. با همه مشکلاتی که سر راهش قرار گرفت مثل از دست دادن ماشین گلزنی تیم کریستیانو رونالدو، از دست دادن مارکو آسنسیو در ابتدای فصل، شروع کم فروغ و توأم با مصدومیت‌های متوالی ادن ازار و … زیدان رئال مادرید را قهرمان لالیگا کرد هرچند طبق معمول او این افتخار را به تلاش بازیکنانش نسبت داد. بازیکنان اما می‌دانستند تأثیری که زیدان بر تیم آنها می‌گذارد قابل قیاس با کارهایی که پیش از او لوپتگی یا سولاری انجام دادند نیست و به قول راموس: «زیدان دست به هر چیزی می‌زند، طلا می‌شود.» منبع:ESPN