سندروم دیوژن یا گدامنشی چیست ؟ نشانه ها و درمان آن چگونه است؟

سایت بدون -شاید در کتاب‌های ادبیات به اسم دیوژن برخورده باشید و حکایت‌هایی از او خوانده باشید. دیوژن یک فیلسوف یونان باستان بود که می‌گویند در یک خمره شراب روزگار می گذراند و افکاری نیهیلیستیک داشت

داستان دیوژن و اسکندر مقدونی:  معروف است که بعد از آنکه اسکندر در جایی فاتح‏ شده بود همه طبقات و از جمله دانشمندان به دیدن او می‏آمدند و تبریک‏ می‏گفتند. دیوژن نیامد. اسکندر گفت: حال که او نیامده ما به سراغ‏ او می‏رویم و رفت. دیوژن در بیابان، لخت و عور آفتاب گرفته بود اسکندر با سران سپاه می‏رفت. دیوژن از دور صدای سم اسبها را شنید. خیلی‏ تعجب کرد و خودش را نیم خیز کرد. اسکندر آمد بالای سر دیوژن و قدری با او صحبت کرد. دیوژن خیلی با بی‏اعتنایی جواب داد. بعد اسکندر گفت از من چه‏ می‏خواهی؟ گفت: اینکه بروی کنار و سایه ات را از سر من کم کنی، چون‏ آفتاب گرفته بودم و تو مانع شدی. اسکندر خیلی متعجب شد و با خود گفت: یعنی تا این حد استغنا و بی‏ نیازی؟! وقتی آمد بیرون، سران سپاه داشتند انتقاد می‏کردند که این مرد چه قدر احمق بود. ولی اسکندر خیلی تحت تأثیر قرار گرفته‏ بود و این جمله معروف را گفت که «اگر اسکندر نبودم دوست داشتم دیوژن‏ باشم».

البته سندروم دیوژن به گونه ای است که هیچ یک از شما دوست ندارید ، جای مبتلا به این سندرو باشید . سندروم دیوژن با بی توجهی شدید نسبت به خود، انزوا طلبی، جمع کردن بیش از حد خرت و پرت ها شناخته می‌شود. این سندروم بیشتر در افراد پیر دیده می‌شود و در واقع یک نام غلطی برای آن انتخاب شده، زیرا دیوژن زندگی زاهدانه‌ای داشت که از آن خوشحال بود و هیچ منبعی نیست که نشان دهد او نسبت به بهداشت شخصی خود بی اعتنا بوده است.

افراد مبتلا به سندرم دیوژن از زندگی و جامعه نیز خارج می شوند. آنها اغلب به تنهایی زندگی می کنند و نمی دانند که وضعیت خانه هایشان و عدم مراقبت از خود چیزی اشتباه است. این شرایط اغلب منجر به بیماری هایی مانند پنومونی یا حوادثی مانند آتش سوزی می شود.

سندرم دیوژن اغلب با بیماری های روانی مرتبط است که عبارتند از؛ اسکیزوفرنی، اختلال وسواس اجباری (OCD)، افسردگی، زوال عقل و اعتیاد به ویژه اعتیاد به الکل.

بیشتر آنچه در مورد این اختلال می‌دانیم بر اساس مطالعات روان‌شناسی موردی متکی است. برخی منابع تخمین می‌زنند که حداقل نیمی از موارد در بیمارانی بدون سابقه قبلی اختلالات روانی بروز می‌کنند.
وقتی سندرم دیوژن با دیگر اختلالات پزشکی همراه نباشد، ممکن است بر اثر یک حادثه آسیب‌زننده یا واقعه استرس‌زا نظیر مرگ یک فرد محبوب بیمار رخ دهد.
در چنین زمان‌هایی فعالیت‌های روزانه نظیر مراقبت از خود به اختلال یا چشم‌پوشی متمایل می‌شوند. فقدان مراقبت از خود، جداافتادگی شدید اجتماعی، و فقدان تمایل، سندرم دیوژن را از سیلوگومانیا متمایز می‌کند.
از آنجا که تحقیقات مشخص اندکی در این مورد وجود دارد، عوارض بهداشتی، اجتماعی و روانی مرتبط به سندرم دیوژن بسیار کم درک شده است.
در هرحال گمان بر آن است که سندرم مزبور احتمال مرگ را در میان مبتلایان افزایش می‌دهد.

علائم سندروم دیوژن

سندرم دیوژن گاهی اوقات در افراد میانسال تشخیص داده می شود  اما معمولا در افراد بالای ۶۰ سال رخ می دهد. علائم معمولا در طول زمان ظاهر می شوند.

علائم اولیه اغلب شامل کنار رفتن از شرایط اجتماعی و اجتناب از دیگران است. مردم همچنین ممکن است قضاوت ضعیف، تغییر در شخصیت و رفتارهای نامناسب را شروع کنند.

علائم هشدار دهنده در فرد ناشناخته ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بثورات پوستی ناشی از سلامت ضعیف، کک و یا شپش 
• ناخن انگشتان بیش از حد بلند است
• بوی بد بدن
• ظاهر شلخته
• آسیب های ناشناخته
• سوء تغذیه
• کمبود آب بدن

به احتمال زیاد خانه فرد نیز علائم غفلت را نشان خواهد داد. بعضی از نمونه ها عبارتند از:

• حیوانات جوندگان
• مقدار زیادی زباله در داخل و اطراف خانه
• یک بوی شدید و ناخوشایند

یک فرد مبتلا به سندرم دیوژن به طور معمول برخی یا همه این علائم را نشان می دهد:

• خودخواهی شدید
• محیط کثیف
• تجمع بیش از حد وسایل
• انکار در مورد وضعیت 
• هیچ خجالت یا شرم در مورد محیط اطراف و یا عدم پاکیزگی ندارند
• امتناع از کمک خواستن

تشخیص سندروم دیوژن

افراد مبتلا به سندرم دیوژن به ندرت درخواست کمک می کنند. آنها اغلب تشخیص داده می شوند پس از اینکه یک عضو خانواده برای کمک به آن شخص دسترسی پیدا می کنند. همچنین تشخیص ممکن است نتیجه شکایات همسایگان باشد. سندرم دیوژن به عنوان یک بیماری طبقه بندی نشده است. بسیاری از تشخیص های دیگر نیز شامل این علائم می شوند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• وسواس اجباری
• اسکیزوفرنی
• زوال عقل

دو نوع سندرم دیوژن وجود دارد :

سندرم دیوژن اولیه : این تشخیص زمانی که هیچ بیماری روانی دیگری تشخیص داده نشده است، تایید می شود.

سندرم دیوژن ثانویه : این تشخیص زمانی که یک بیماری روانی بخشی از تشخیص کلی است تایید می شود.

هر گروه حدود ۵۰ درصد از موارد تشخیص داده شده را تشکیل می دهد.

برای تشخیص، دکتر فرد به سرنخ ها نگاه خواهد کرد. خصوصا اگر شخص سابقه شکایت همسایگان یا دیگران را داشته باشد، صادق است.

آزمایش تصویر برداری مغز مانند MRI یا اسکن PET، به پزشک کمک خواهد کرد که علت اصلی را شناسایی کند.

درمان سندرم دیوژن
هیچ تشخیص رسمی یا برنامه درمانی برای سندرم دیوژن وجود ندارد.
برخی از مطالعات گردآوری تاریخچه کامل پزشکی و روا‌‌نشناسی و انجام معاینه فیزیکی، غربالگری خون، و تست‌های عملکرد دستگاه‌های بدن را برای ایجاد پایه‌ای برای سلامت فرد پیشنهاد می‌کنند.
برخی پزشکان همچنین تست‌های تصویربرداری پزشکی را برای از تشخیص خارج کردن دیگر اختلالاتی که می‌توانند سبب علایم مشابه شوند انجام می‌دهند. دیگر دکترها ارزیابی‌های شخصیتی را که ممکن است نوری بر ریشه‌های مسبب سندرم بیفکنند انجام می‌دهند.
در حال حاضر، هیچ دارو یا گزینه درمانی شناخته یا توصیه شده خاصی برای مدیریت سندرم گداصفتی وجود ندارد. داروهای طراحی یا تجویز شده برای دیگر اختلالات پزشکی ممکن است علایمی نظیر پارانویا یا مانیا را در فرد دچار سندرم دیوژن کاهش دهد.
عوامل روان‌شناختی نیز ممکن است مورد لحاظ قرار گیرد، چرا که آنها اغلب به توسعه یا ادامه سندرم منجر می‌شوند. درمان‌های روان‌پزشکی تهاجمی یا مشاوره نیز در برخی مواقع ضروری است.
این درمان‌ها در کنار دیگر سیستم‌های حمایتی طراحی شده برای درمان علل زیربنایی سندرم بهترین کارکرد را دارند. برای مثال، سرویس‌های نظافت و مراقبت فردی می‌توانند از شدت علایم سندرم کم کنند.
از آنجا که افراد مبتلاء به سندرم دیوژن معمولاً از تنظیمات پزشکی واهمه دارند، درمان اغلب توسط کارکنان بخش مراقبت‌های اجتماعی یا مراقبان خانگی انجام می‌شود. محدودیت‌های اخلاقی و قانونی می‌توانند درمان را بغرنج کنند زیرا بیماران ممکن است بر رد و دفع مداخلات پزشکی اصرار داشته باشند.
از آنجا که دیدگاه‌ها در مورد بهداشت فردی و ایمنی در بین مردم و فرهنگ‌های مختلف متفاوت است، ارزیابی و درمان بسیاری از علایم سندرم دیوژن می‌تواند دشوار باشد.
به موارد سندرم دیوژن باید با حساسیت زیاد مواجه شد. اگر بیمار در نتیجه مداخله احساس مورد هجوم قرار گرفتن، داوری یا عدم امنیت کند احتمال بیشتری دارد که کمک‌های بیشتر را رد کرده و به رفتارهای پیشین خود برگردد.

افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در معرض خطر بیماری های خطرناک زندگی و یا آسیب در صورت عدم درمان باشند. وضعیت آنها نیز ممکن است خطرات محیط زیست را برای اطرافیان خود ایجاد کند.

دکتر به دنبال عوامل اصلی برای کمک به تعیین بهترین درمان است. اگر فرد بتواند در درمان خود مشارکت کند، درمان های رفتاری ممکن است کمک کنند.

درمان ممکن است شامل داروهای مورد استفاده برای درمان اضطراب، اختلال وسواسی اجباری (OCD) یا افسردگی باشد.