سایت بدون -افغانستان در فوتبال قدمهای تازهای برمیدارد. سالهای سیاه شاید با موفقیتهای ورزشی تازه از ذهن آن ملت پاک شود. پیروزی نوجوانان افغانستان مقابل نوجوانان ایران یکی از نشانهها برای شروع زندگی تازه ورزشی است، همانچه نوجوانهای افغان را در شادمانی پس از پیروزی به شدت امیدوار جلوه میدهد.
۳ سال پیش بود که خبر حضور فیصل شایسته، کاپیتان تیم ملی فوتبال افغانستان در پیکان برای رسانههای ایرانی و باشگاه پیکان فقط یک توجیه داشت، اینکه با حضور او که اسم و رسمی در فوتبال افغانستان دارد، افغانهای مقیم تهران به تماشای بازیهای پیکان بروند و تیم بیتماشاگر تهرانی بیشتر از سکوهای خالی پیکانشهر رنج نبرد. حتی حضور کاپیتان تیم ملی افغانستان در یک تیم ایرانی توجیه فنی نداشت و فقط میتوانست با هدف جذب تماشاگر افغان منطقی به نظر برسد. آن اتفاق رخ نداد و بعدها در تیمهای دیگری مثل سایپا و … نیز حضور بازیکنان افغانستانی در حد شایعه باقی ماند و آنها نتوانستند در آزمونهای فنی نظر مربیان ایرانی را جلب کنند.
اما حالا در فوتبال افغانستان اتفاقات تازهای رخ داده است. در همان فدراسیون فوتبالی که رییسش -کرم الدین کریم- از سوی فیفا به جرم تجاوز به ۵ دختر فوتبالیست یک میلیون فرانک سوییس جریمه میشود و همچنین در حکمی، او را برای همیشه از انجام فعالیتهای فوتبالی و ورزشی محروم میکنند. بله حتی در این فدراسیون اتفاقات تازهای برای فوتبال افغانستان رخ داده. یک ماه پیش بود که در تبریز تیم فوتسال زیر ۲۱ سال افغانستان با مربیگری عبدالرزاق ممراک نایب قهرمان آسیا شد و حالا تیم نوجوانان فوتبال افغانستان در تورنمنت کافا تیم نوجوانان ایران را شکست میدهد.
اینها حادثههای فوتبال افغانستان نیستند بلکه افغانستانیها رویاهای تازهای را در ورزش جستوجو میکنند و میخواهند نشانههایی از رویاهای خود را هر بار بجا بگذارند و پیش بروند.
افغانستانیها هرگز نتوانستند در فوتبال آسیا خودنمایی کنند. جنگها فرصت زندگی و ورزش را از نسلها سلب میکنند و گریزی از آن نیست. خانوادههای مهاجر افغان در ایران نیز هرگز نتوانستند برای فرزندان خود فرصت ورزش حرفهای را فراهم کنند، در حالیکه فوتبال ایران در همین یک دهه اخیر بسیاری از چهرههای شاخص ملیاش را از میان خانوادههای مهاجر ایرانی در اروپا پیدا کرد. نمونههایش فراوانند، از فریدون زندی، اشکان دژاگه، رضا قوچاننژاد تا سامان قدوس و چندین چهره دیگر که در تیم ملی درخشیدند اما اول فوتبال را در سالهای مهاجرت تجربه کردند و فرصت بازی در لیگهای اروپایی را هم داشتند. در ایران اما حتی یک چهره از فرزندان خانوادههای مهاجر افغان که حتی چند دهه در ایران زندگی کردند، بازیکن حرفهای فوتبال نشد، محض نمونه که بدانیم چنین فرصتی برای دیگران در ایران ساخته میشود.
اما حالا لازم است پیروزی نوجوانان افغان مقابل تیم نوجوانان ایران را فقط یک هشدار به تیم نوجوانان ایران تلقی نکنیم و بدانیم که همسایه ایران هم مشغول رشد در فوتبال است و میخواهد در منطقه حرفهای تازهای در ورزش بزند. این حضور جذاب یک کشور همسایه در فوتبال است که نشانههای رشد خود را با همه در میان میگذارد.
فرشاد کاسنژاد